Przedstawienie

[Poezja_zmeczonamiloscia]

Moje jeansy.
Twoja dłoń.
Moja noga.
Twoje opuszki palców.
Mój przyśpieszony oddech.
Twój dotyk.
Moich policzków róż.
Twoich oczu obojętność.
Moje serce szybciej bijące.
Twoje usta spokojnie słowa wypowiadające.
Mojego ciała drżenie.
Twojego ciała opanowanie.
I nagle zrywasz się.
Rozpoczyna się spektakl.
Przerywasz próbę generalną.
Zostawiasz mnie.
I wiedziałam, że tak to się skończy.
Scena, siedzę, pośród czterech ścian, w tych samych jeansach.
Słucham smutnych piosenek z własną ręką na jeszcze ciepłym udzie, bo przecież tam przed chwilą była Twoja dłoń.
Łzy płyną po rumianych policzkach.
Serce bije, ale tak od niechcenia, bo przecież nie kochasz.
Uświadamiam to sobie po raz kolejny.
To tylko cholerne przedstawienie.
Twój scenariusz się perfekcyjnie realizuje.
Ty jesteś reżyserem, a ja marionetką.
Tylko widowni brak.
Tkwię w tej dziwnej umowie o dzieło.
Sama...