Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

To prawda, że sytuacja skłoni (czy zmusi) nas do przewartościowania pewnych kwestii, wyjścia poza schematy, współpracy i wspierania się nawzajem, jak również do różnych poświęceń. Jednak przyczyna tego stanu nie pozostaje bez znaczenia, chćby dlatego, że kluczową kwestią jest zabezpieczenie się przed takimi dramatami na przyszłość. Człowiek od zarania dziejów mozolnie budował cywilizację po to, by żyło mu się coraz łatwiej i by coraz skuteczniej radzić sobie z całym swoim otoczeniem jego oddziaływaniem. Oczywiście przed niektórymi katastrofami nie da się zabezpieczyć (np. uderzenie asteroidy), natomiast na wiele spraw mamy już istotny wpływ. Przy założeniu, że w grę nie wchodzi zła wola...

 

Niezależnie jednak od tego - oby ten stan wyjątkowy przeminął jak najszybciej!

 

Pozdrawiam

 

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

dokladnie , a panika spora . babcie i dziadki slabe to i na przeziebienie umieraja zwykle. nie mamy w jaki sposob sprawdzic czy wogole taki i taki swirus istnieje . grypa jak co roku .  cytryna miod wodka i do przodu . gdyby tego nie rozglosniono to by nikt nie zauwazyl. codzien sie rodza ludzie i codzien umieraja . domyslam sie ze strasznie sie zakorzenilo to w ludzkich glowach ale pisanie wierszy o ty to troche przesada jak dla mnie . chyba ze do dzialu fikcja na ten czas.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

No nie wiem. Jak na razie jak dla mnie nie ma wspierania się. Niby jest walka o ludzi chorych, ale zapobieganie szwankuje. Podziały się pogłębiają, bo niektórzy siedzą pod kluczem (grafik na telefon, kadry wystawiają pojemnik przed drzwiami), a inni nadal obok siebie na stołówkach w autobusach pracowniczych czy szatniach. Wystarczy popytać, poobserwować... tak właśnie jest skonstruowany świat i nawet sytuacje wyjątkowe tego nie zmieniają.

 

Zdrówka :) 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Dziękuję za Twój głos.

 

Peelka zadaje oba pytania: Skąd przyszedł do nas wirus (Kto stworzył...?) oraz "Kto go puścił w obieg?

Odpowiedzialna za oba czyny jest zresztą z pewnością ta sama osoba, lub grupa osób.

 

Pierwotnie wers miał brzmieć: "Kto stworzył wirus, kto go puścił w obieg", a inspiracją, paradoksalnie, były słowa Kochanowskiego:

"Kto mi dał skrzydła, kto mię odział pióry..." . Smutny paradoks.

 

Pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Nie można generalizować - ani w jedną, ani w drugą stronę. Widzimy skrawki rzeczywistości, migawki lęku i otuchy. Jedni oferują wsparcie, inni pozostają obojętni, jeszcze inni kpią... Z wysiłkiem staram się zachować spokój, choć daleko mi do optymizmu...

 

Pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Jeszcze w zeszłym tygodniu wierzyłam, że nie istnieje, że to może tylko taka globalna mistyfikacja.

Niestety, w tym tygodniu zmieniłam zdanie.

 

Lepiej, żeby zwykły zjadacz chleba nie potwierdzał jego istnienia....

Opublikowano (edytowane)

Opierając się na zdaniach wirusologów, jest to patogen odzwierzęcy, który ewoluował,  do formy pozwalającej mu dołączać się do komórek ludzkich. I pytanie, na które odpowiedzi są podzielone, czy ta mutacjcja - ewolucja jest jest dziełem naturalnym, czy powstałym z czynnym udziałem naukowców? Wersja pierwsza, naturalna ewolucja mogła odbywać się w ludzkich organizmach od niewiadomo jak dawna, aż powstał ten jeden zaraźliwy SARS-CoV-2, który może wywołać groźną dla życia chorobę Covid-19. Druga wersja, to ta z "maczaniem palcy człowieka" w pracy nad mutacjami wirusa oraz przypadkowością lub nieprzypadkowym wydostaniem się dzieła poza obręb labolatoriów. W takim przypadku, bliższy jestem gdybaniu, o nieumyślnym wydostaniu się wirusa na człowieku (bądź w nim) ze wspomnianych labolatoriów.

Wiersz, nad którym się zastanawiając można dotrzeć do przyczyn powstawania i mutowania wirusa naturalnie i z ludzką pomocą, i wielu innych przyczyn.

Edytowane przez tomasz_zawadzki (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Dziękuję za wyczerpujący komentarz. Tak jak piszesz - i tak jak ja piszę - przyczyna (dla nas) wciąż pozostaje nieznana. Nie jestem naukowcem, jednak uważam, że w XXI wieku z naturalnymi wirusami człowiek już sobie spokojnie poradzi. Podejrzewam zatem, że aby wirus stał się naprawdę groźny, musi być wynikiem inżynierii genetycznej.

 

Dużo zdrowia.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @janofor Dialog między „ja” lirycznym a dziewczyną Ayxan wydaje się na pierwszy rzut oka grą miłosną, naiwnym flirtem opartym na powtarzalnych pytaniach i zdawkowych odpowiedziach. Jednak rytm pytań i przeczeń odsłania coraz poważniejszy ton – od zachwytu nad urodą przechodzimy ku sprawom narodu, wiary i cierpienia.
    • Pięknie napisany wiersz o kolorach, czuć w nim wrażliwość i ciepło:):)
    • @Migrena Dziękuję pięknie:) @Marek.zak1 Dziękuję Marku:) @Annna2 To prawda:) dziękuję i pozdrawiam:) @Jacek_Suchowicz Dziękuję za Twój niezawodny komentarz:):) @Berenika97 Bardzo mnie cieszy Twoje uznanie:):) serdecznosci posyłam:)
    • Bardzo dla mnie dziwny wiersz. I nie jestem oczywiście w stanie ocenić pracy tłumacza. 15 lat sułtanki i stąd cała sytuacja w zasadzie nie do wyobrażenia dla Europejczyka. W każdym razie o ile i ta sułtanka była uczona tylko czterdziestu słów, które wolno jej wypowiedzieć w obecności sułtana (jeśli coś przekr3cilam przepraszam)… bardzo ciekawy. Zaskakujący dialog.  Pzdr

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Uçraşqanda – Abdurehim Ötkür (Kiedy się spotkamy)   Kiedy wczesnym rankiem ujrzałem sułtankę, rzekłem: Tyś Panią z mych snów? Odrzekła mi: Nie!   Miała blask w swych oczach, a na dłoniach hennę. Rzekłem: Tyś jutrzenką? Odrzekła mi: Nie!   Rzekłem: Jak się zowiesz? Odrzekła: Ayxan. Spytałem: Gdzie mieszkasz? Odrzekła: Turpan   Rzekłem: Co cię trapi? Odrzekła: To tylko żal. Rzekłem: Czy to miłość? Odrzekła mi: Nie!   Rzekłem: Piękna jak księżyc! Rzekła: Chodzi o mą twarz? Rzekłem: Oczy jak gwiazdy! Odrzekła: Przestań!   Rzekłem: One iskrzą! Rzekła: Czy me słowa? Rzekłem: Czyś ty wulkan? Odrzekła mi: Nie!   Rzekłem: Co się marszczy? Rzekła: To moje brwi! Rzekłem: Czy to nutria? Nie, to me włosy!   Rzekłem: Co ma piętnaście? Rzekła: Ja mam tyle lat. Rzekłem: Czy już kochasz? Odrzekła mi: Nie!   Rzekłem: Gdzie jest morze? Rzekła: W moim sercu. Rzekłem: Czym jest piękno? Powiem ci o pięknu!   Rzekłem: Czym jest słodycz? Rzekła: To mój język! Rzekłem: Pozwól spróbować! Odrzekła mi: Nie!   Rzekłem: Czy to łańcuch? Rzekła: Tak, to on. Rzekłem: Czy jest koniec? Rzekła: Tam zmierzam!   Rzekłem: To bransoleta? Rzekła: Tak, to ona. Rzekłem: Czy się boisz? Odrzekła mi: Nie!   Rzekłem: Czemuś nie w strachu? Rzekła: Bo przy mnie Bóg! Rzekłem: I co jeszcze? Rzekła: I mój lud!   Rzekłem: Czy to wszystko? Rzekła: Jeszcze dusza! Rzekłem: Czy jesteś wdzięczna? Odrzekła mi: Nie!   Rzekłem: Czego pragniesz? Rzekła: Czerwonych róż! Rzekłem: A co z trudem? Trud to jedna z dróg!   Rzekłem: Kto to jest Ötkür? Rzekła: To mój sługa! Rzekłem: Czy go sprzedasz? Odrzekła mi: Nie!    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...