Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

resztę ci wydam

beta_b
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
beta_b

beta_b

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano (edytowane)

 

maile nie palą się w kominku szczególnie

te smolą jak olcha w których pisałam ci 

wiersze rozliczony podatek podział

znajomych ale dzieci zostają
biały ogień już nie trawi
kolejnego wątku
ogłaszam
rozejm

to jeszcze wezmę twoją twarz w dłonie
i ją przytulę w mroku do mojej
jak nasze chwile w złocie i ciszy
jak szept - mój ci ty - co go usłyszysz
 

szastałam słowami 

pełna pewności 

 

dziś skromnie 

 

 

Edytowane przez beta_b (wyświetl historię edycji)
12
Annie

Annie

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Beto, pierwsze dwa wersy bardzo obrazowe i takie współczesne.

Ciekawa obrazowa konstrukcja pierwszej strofy, jakby zanikania ( jedyne słowo jakie mi przychodzi na myśl) Zanikania związku? Każdy wers, to coraz mniej słów, mniej słów  powiedzenia.

Bardzo ładne wplecenie kursywą ( nie wiem czyje to)

Bardzo osobisty wiersz.

Pozdrawiam.

Edytowane przez Annie (wyświetl historię edycji)
beta_b

beta_b

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Annie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Zgadza się

Kursywą też moje,

chciałam zrobić retrospekcję, stąd zmiana klimatu i formy. 

 

To trochę eksperyment, nie zżyłam się z nim jeszcze i nie wiem czy coś wart (prócz sympatii do mnie ;)

Ale bardzo dziękuję za komentarz, bb

jan_komułzykant

jan_komułzykant

Opublikowano
Opublikowano

najbardziej podoba mi się refren

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

dalej nie za bardzo wiem, co mógłbym dodać, smutny tekst i chyba dość osobisty, ale bardzo inspirujący.

I jakoś nie mam śmiałości tutaj tej inspiracji wrzucać, byłoby nie fair, bo to jakby druga strona medalu,

oczywiście w pełni wirtualnym wymiarze. Poza tym nie chcę tu nic popsuć, bo mi się podoba.

Nie wiem, co zmieniłaś, ale chyba jak pierwszy raz czytałem czegoś było więcej, a może mi się wydaje, nie wiem.

Pozdrawiam.

 

 

beta_b

beta_b

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Gmerać w treści, składni, w słowie :D 

Cudny gif.

A jak masz inspirację do dialogu to zapraszam. Tu mnie nic nie rani a moze komuś się przyda. bb

jan_komułzykant

jan_komułzykant

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

chyba nie za bardzo mam dziś  nastrój na poważne rozmowy :D

Właśnie próbowałem coś poważnego napisać - wyszło jak zwykle ;)))

No dobra, sama chciałaś - zrobiłbym tak

maile nie palą się w kominku szczególnie

te smolą jak olcha w których pisałam
ci wiersze (...)

 

reszty nie tykam, jest dobrze.

To znaczy i tak jest dobrze - tak mi się po prostu fajniej czyta :)

  • 2 tygodnie później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • violetta
      ja i mój czas

      Przez violetta · Opublikowano

      Gdy przychodzi zieleń, to nic innego nie robię, pakuję się w nią i tak aranżuje dni.
    • violetta
      Miejska legenda

      Przez violetta · Opublikowano

      Takie sobie:)
    • Whisper of loves rain
      Echo ciszy...

      Przez Whisper of loves rain · Opublikowano

      W czterech ścianach płonie strach, Cisza krzyczy, serce drga. Na stole zimny chleb i łzy, A w oczach dziecka — koniec gry.   Zagubiony w cieniu win, Własny gniew pożera dni. Chciałem tylko być kimś znów, A zostałem echem krzywd i słów.   Zasłaniasz blizny — wstyd i żal, Mówisz „nic się nie stało”, jak co dnia. Ale nocą słyszysz płacz, To twoje serce woła: „dość już masz!”.   Roztrzaskane lustro wciąż, Pokazuje twarz bez słów i rąk. Czy przebaczenie ma jeszcze sens, Gdy każdy krzyk to nowy grzech?   Nie bij, nie krzycz, nie niszcz snów, Niech miłość wreszcie przerwie ból. Z popiołów wstań i zacznij żyć, Bo w każdym z nas jest światło i krzyk. Niech echo ciszy woła nas, By nikt nie płakał jeszcze raz...       p.s. Tekst jako piosenkę można posłuchać tutaj 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Alicja_Wysocka
      Miejska legenda

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @tie-break Oj, jak ładnie, wrócę - tylko pomyślę, bo teraz jestem jeszcze trochę śpiąca :)
    • Stukacz
      Matoha

      Przez Stukacz · Opublikowano

      Tańczyły, śpiewały, pijane obłędem, Oszalałe, w upiornych podskokach. Po chwili krótkiej do kotła, równym rzędem, Stały za sobą w ciemności zmrokach.   W kotłach smakołyki się zagotowały: Tłuste mięso z udźca baraniego, Na zakąskę zaś zioła przygotowały I drobinkę kwasu chlebowego.   – Ja, to tamtej mleko zabiorę – za karę, Bo mnie nazwała staruchą starą, Że niby ona wielką posiada wiarę, A ja jestem zgryźliwą poczwarą.   – A ja, to plagę szkodników na pszenicę Ześle sąsiadce, co do kościoła, Wczoraj ledwie – wyobraź sobie – w rocznicę, W biegu na msze poszła chylić czoła,   Wymodlić wybawienie przeklętej duszy, Bo deszcz sprowadziłam na jej pole. Tamtej zeszłorocznej, przeraźliwej suszy Pokonała zawistną niedolę,   A ona, że to niby czary, że szkodzę. Nie pomogę więcej – źli są ludzie. W smutku spuściła głowę. – Od nich pochodzę, Dbali, wychowali, w pocie, w trudzie.   Zamartwiła się nad swoimi słowami, A sumienie poruszyło strunę, Która w duszy – nakazami, zakazami – Drapie niewidzialną oczom łunę.   Wrzask. Na kłótniach i na sporach noc upływa, Zmęczone i rozdrażnione – senne, Na niczym już im nie zależy, nie zbywa. Blisko świt słońca, zorze promienne.   Wtem pojawia się demon, kozioł kudłaty, One w strachu: przewiniła która? Wchodzą z lękiem na latające łopaty – Złego aura: upiorna, ponura.   Matoha syczy, czerwone oczy wbija, Dokładnie ogląda, wzrokiem bada, Czy która nie zwodzi albo nie wywija, Kłamie, oszukuje. To szkarada –   Pomyślały. Pokorny wzrok w ziemię wbity. Na to on: sprawiedliwość – tak Zofio – Wiedźmy, czarodzieja, maga czy wróżbity Jest matką i waszą filozofią.   Straszyć czy szkodzić – nie. Wam pomagać dane. Ziół leczniczych poznałyście sekret, Przepisy na różne choroby podane Nosicie jak podpisany dekret.   Wymagam więc jako strażnik waszej pracy, By morale przestrzegane były, W przeciwnym razie na rozkaz was uraczy Sroga kara. Diabły będą wyły   Z klęski, z zatraty waszej, z waszej głupoty Wyły będą pod niebiosa same, Winne będziecie jeżeliście miernoty Pod odpowiedzialnością złamane.   Wiedźmy w strachu całe przed Matohem stały. Wygląd jego jak demona z piekła: Kozioł zawistny i to kozioł niemały, Oczy czerwone, gęba zaciekła,   Na głowie rogi, zębiska, czarna grzywa, Lecz co innego bardziej przeraża: Odgłos co się z głębi gardła wydobywa, I śmiech, który raczej nie zaraża.   Z piekła rodem, więc dlaczego zapytacie, Czuwa pilnie, by wiedźmy chroniły, A nie wiodły ku zgubie, żalu, utracie? Cóż? Prawo, prawem – tu prawo siły.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...