Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Spokój. 
Czyż nie?
Każdy go pragnie, każdy go chce.
A gdy się jawi, zatruwa czyste umysły niczym mgła z samego rana.
Spokój jest. Cisza jest. 
To dlaczego ja rozdygotana zastanawiam się, co w tej gęstości siedzi.
Czy to diabeł uśpiony? Czy anioł obrażony?
I nurtuje mnie to, gdyż myślę o samej istocie
Więc jest problem rozwiązany, spokój zaniechany.

Opublikowano

Ja myślę, że w ciszy odnajdujemy samych siebie. Na początku jest to bardzo trudne, ale później jest coraz łatwiej, aż do momentu całkowitej akceptacji. Wtedy spokój jest miejscem, z którego już nie chce się wychodzić. Pozdrawiam :) 

Opublikowano

@beata11 jak przeczekasz rozdygotanie, wytrzymasz i nie uciekniesz - wróci spokój, tym razem prawdziwy. Lubię chodzić późnym wieczorem do lasu. Był czas, że bałam się tego, ciemności, odgłosów i tego, że nie wiem co jest obok... Wyobraźnia buzowała, obrazki jak z horroru... Przeczekałam. Oddychałam spokojnie świadoma, że lęk jest we mnie a nie dookoła. Trochę to trwało, ale lęk minął. Nigdy nie wrócił. Może głupi przykład ale tak jest ze wszystkim. Nie bój się ciszy.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...