Melancholia

[Bartosz]

Kiedy nie ma

Żadnej duszy w domu moim

Zaszywam się

Chowam 

Kryję

Bo nie śpię

 

Kiedy słyszę

Kroki w równym odstępie

I szeleszczące martwe liście

Nostalgia

Wpełza do środka

 

Ale rozum powiada - idź!

Szukaj drogi

Nieznanej przez twe życie wiodącej

Miłości

Nieopamiętanej oraz żywej i głębokiej

Szczęścia

Niezmiernego i niezastąpionego

 

Wtem wycofuję się

Oczy wpatrzone w dal

Nieobecne i obce

Myśli krążą

Od lewej do prawej i z powrotem

Już nie nostalgia

A żałość okrada mi duszę

 

Bo ogarnia mnie jakieś smętne nieopamiętanie

Chodzenie w jedną i drugą stronę

Niby w oazie

Ale martwej bez zieleni

 

Tylko mój oddech

Zawisł w powietrzu jak ptak niezdecydowany

Czy ma lecieć w prawo lewo

A może na wprost

Wisi tak długo mgławy

A potem ciężko odbija się od ziemi 

[Waldemar_Talar_Talar]

Witaj -   ciekawy wiersz  - ma plusy i minusy ale zostawię

je dla siebie - generalnie jest fajnie i co lubię tajemniczo.

                                                                                                                  Trzymaj się. 

[WarszawiAnka]

Wiersz mi się podoba, jest wyrazistym zapisem uczuć i opowiada historię.

Dawno temu napisałam trochę podobny wiersz. :)

 

Pozdrawiam

[Deonix_]

W moim odczuciu to taka podostrzona melancholia,

z choleryczno-sangwinicznymi przebłyskami.

Znam ten stan.

 

Pozdrawiam,

 

D.

[WarszawiAnka]

@Bartosz : Dziękuję. :)

[WarszawiAnka]

@Deonix_ , @Bartosz : Jak widać, mamy zbliżone doświadczenia...

[Bartosz]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Najwyraźniej ;-)