Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

nie wiadomo

sawa.potiliok
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

sawa.potiliok

sawa.potiliok

Opublikowano
Opublikowano

Czy spotkam jeszcze kiedyś 

taki kolor, żeby go tak czuć 

i kochać 

Czy spotkam taką dobroć 

Co nie da się ukryć 

Czy odeszła na zawsze ta dłoń pracowita 

Co mnie w deszczu chwytała mocno 

i ocierała twarz 

 

Skąd wiedział ten piękny umysł 

Że łza na była kroplą deszczu 

Który brał wszystko 

Wszystko szare 

a ta szarość na bruk spływała 

Skąd wiedziały buty długo świat oglądające 

Kiedy zostać a kiedy odejść 

 

Ile tych godzin na słońcu i deszczu 

Ile zachodów, które chwytaliśmy 

Ile słów potrzebnych a ile zbędnych 

Ile wspólnych myśli 

 

Nie wiadomo 

 

I ostatnie tylko spotkanie błękitu 

Raz dobroć się ukryła 

Dłoń w kieszeni 

Kilka łez z deszczem pomylonych 

Buty nie wiedziały że teraz trzeba zostać najbardziej 

więc odeszły 

 

I nie wiadomo po co 

Całość wrażeń podzielona na dwie części 

 

Szarość raz ostatni nie spłynęła 

Została w środku gdzieś 

ukryta 

 

Czekając na błękit

5
Andrzej_Wojnowski

Andrzej_Wojnowski

Opublikowano
Opublikowano

Kiedyś spotkasz i ruszą Twoje dni .

 

 

                                                                                                                                pozdrawiam

1
Deonix_

Deonix_

Opublikowano
Opublikowano

Witaj Sawo,

spodobał mi się Twój wiersz,

malujesz tu interesujące obrazy i ciekawych środków poetyckich używasz.

Konsekwentnie utrzymujesz tęskny, melancholijny i nostalgiczny nastrój.

 

Jednakże trochę za dużo tu - dla mnie oczywiście - powtórzeń i w moim odczuciu treść nieco przegadana.

Ale wiersz na tyle osobisty, że nie dobywam nożyka i się za cięcia nie biorę.

 

Pozdrawiam bardzo przyjaźnie.

2

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Naram-sin
      Prośba

      Przez Naram-sin · Opublikowano

      Wiersz promieniuje prostą, mądrą ufnością.
    • Migrena
      Lato na krawędzi

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Naram-sin dziękuję za czas, który poświęciłeś na rozszczepienie tego tekstu — rzadko kto pochyla się tak głęboko. Doceniam. Ale jednocześnie muszę powiedzieć: to nie był wiersz do układania w kostkę Rubika. „Lato na krawędzi” nie chce być klarowne. Ono się nie tłumaczy. Ono krzyczy, warczy, drapie po plecach i zostawia ślady. Tak, są powtórzenia — bo niektóre uczucia wracają jak atak paniki albo orgazm, nigdy jednoznaczne. Tak, styl jest dziki — ale to był świadomy wybór, nie nieporządek. To nie tekst na warsztat literacki. To gorączka. Pisany nie o miłości w stylu kawiarnianym, tylko o tej, która rozdziera niebo i zostawia ślad w żebrach. Ale rozumiem: każdy tekst, który coś znaczy, coś też prowokuje. Czasem trzeba dać się ugryźć, żeby poczuć, że się żyje. Dzięki, że się nie bałeś. Dzięki, że się odważyłeś.
    • Naram-sin
      Przewidująca knajpa

      Przez Naram-sin · Opublikowano

      Bo właściciel pewnie był z partii rządzącej.
    • Kwiatuszek
      Zielona falbanka cz.II

      Przez Kwiatuszek · Opublikowano

      @Kwiatuszek @Berenika97 Dziękuję za odwiedziny i serduszko! Pozdrawiam

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Naram-sin
      Lato na krawędzi

      Przez Naram-sin · Opublikowano

      Cienia tu nie dostrzegłem;) raczej tak intensywny proces spalania, że wystarczyłoby budulca - lirycznego, metaforycznego, emocjonalnego - na kilka wierszy. Gdy już opadnie ferwor, może warto pomyśleć nad uporządkowaniem tej materii. Tekst odsłania bogatą wyobraźnię, swobodnie przemieszcza się między obserwacją realnych zjawisk a warstwą metafizyczną i symboliką odniesień, a jednocześnie miejscami skręca w obszary, które poezja powinna omijać. Pył rozkoszy, żar serc, ciężar pustki, ból, wieczność, ból kwitnący w ekstazie.... W tekście jest tyle fantastycznych metafor, oddających siłę, brutalność i niesamowitość opisywanej namiętności (np. kapitalny fragment o rekinach), które bezlitośnie docierają do samego szpiku pierwotnej zmysłowości, że nie potrzeba dodatkowo ich tak łopatologicznie rozkodowywać na oczach czytelnika. W utworze jest też bardzo dużo powtórzeń, nie wszystkie wydają mi się konieczne. Za jakiś czas weź ten wiersz do tablicy i przepytaj z każdej linijki. Co jest naprawdę uzasadnione, a z czego można zrezygnować. Zdaję sobie sprawę że chaos tekstu (nawiasem mówiąc, bodajże trzykrotnie pojawił się w utworze) jest zamierzony, bo chaos to dzikość a wiersz ma być kosmiczno - cielesną topielą. Jednak Twoim zdaniem, jako poety, jest wywołać wrażenie żywiołowości w głowie odbiorcy, a samemu zachować kontrolę nad słowami. To istotne, zwłaszcza że lubisz utwory raczej dłuższe niż krótsze, gdzie nie można pozwolić sobie na werbalny bezład i na to, żeby treść zjadała sama siebie.  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...