Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

wiara


Rekomendowane odpowiedzi

 

 

 

wiara

 

dnia pewnego wracając

z działki do domu swojego,

byłem bardzo umęczony

żarem dnia letniego

 

spotkałem wtenczas Pana,

ledwo kroków kilka od celu,

sprzątającego, jak dnia każdego,

ulicę na słupskim osiedlu

 

w tejże samej minucie,

w drzwiach naszego bloku,

zobaczyłem z góry sąsiadkę,

trzymała ona worek w ręku

 

gdy szła tuż obok niego,

on do niej to powiedział:

„Pani  położy śmieci w wózku,

ja odwiozę je do kontenera”

 

sąsiadka owych słów,

ja myślę, nie dosłyszała,

bo dalej swoją drogą

z workiem maszerowała

 

Pan zaskoczony nieco,

ręką ku niej machnął

a potem zrobił ku niej pół kroku,

nim pomocy zaniechał

 

stanąłem wtedy osłupiały,

ja Polak, który dnia każdego

Polską Normą homo pawłowicz

jestem introdukowany

 

ale już jutro, już z rana,

gdy minie moje osłupienie,

odnajdę  Pana na mojej ulicy

by podziękować mu za ocalenie

 

bo powróciła do mnie wiara,

że ktoś spojrzy na mnie jak na brata,

że prawdy mogą być jednakie,

że nas nie dzieli nienawiści krata

 

te moje prośby też przekażę,

by Pan lekcję tą powtórzył

panom marszałkom i dla prezydenta

a wózka swego kiedyś nam użyczył

 

byśmy na nim tych powieźli,

tam gdzie dla nich słuszne miejsce

tych wszystkich , którzy kiedyś

nam wiarę tą okrutnie odbierali

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Nasz Pan dziś i jak dnia każdego.

Miłego dnia :-)

Edytowane przez Polman (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Witaj  smutny obrazek - ale jak prawdziwy -  

                                                                                         Pozd.

                                                                                                  

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Fajnie, Polman, że poprawiłeś. Teraz jest super. 

Wiesz, to raczej taka proza poetycka , niż wiersz, takie opowiadanie o naszej współczesności. 

Trochę mógłbyś dopracować przekaz , ale może i dobrze, ze zwykłymi, prostymi słowami się posłużyłeś. 

Tutaj tylko:

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dlaczego "Normą" wielką lit.? A "pawłowicz" małą? W końcu to nazwa własna. Tu bym poprawiła. 

 

"Pan" wielka lit? Dlaczego? I myślę, że powinno być "lekcję tę" a nie "lekcję tą". 

 

Wybacz, że tak "powytykałam" trochę, mam nadzieję, że nie uraziłam. Ja Ci dziękuję za ten wiersz. Pozdrawiam Justyna. 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

 

Te informacje odszukałem w Słowniku języka polskiego PWN w części poświęconej poradom językowym:

 polska norma, aprobata techniczna

  Szanowni Państwo,
w pewnym tekście natknęłam się na zdanie: „Ze względu na brak Polskiej Normy na wkłady i kasety kominkowe obowiązkowe jest posiadanie w Polsce Aprobaty Technicznej”. Czy pisownia wyrażeń Polska NormaAprobata Techniczna dużymi literami jest uzasadnione i poprawne, jeśli nie chodzi o konkretne dokumenty?
Dziękuję
Katarzyna, Warszawa

 

Zapis wielkimi literami miałby uzasadnienie, gdybyśmy w danym tekście przywoływali jakąś konkretną polską normę albo aprobatę techniczną, która została wymieniona wcześniej. Z cytatów, które Pani podaje, nic takiego nie wynika. Wnioskuję stąd, że pisownia taka jest nieuzasadniona i niepoprawna, wyrażenia te należy pisać małymi literami.

Jan Grzenia, Uniwersytet Śląski

 

homo sapiens

  Szanowni Państwo, 
słowniki: ortograficzny pod red. Polańskiego i języka polskiego pod red. Dubisza podają jedną pisownię homo sapiens, natomiast Leksykon PWN rozróżnia Homo sapiens jako łac. nazwa gatunku i homo sapiens jako 'człowiek rozumny'. Czy dopuszczalna jest pisownia wyrażenia małą literą, czy też należy stosować semantyczne rozróżnienie w pisowni? 
Serdecznie dziękuję.

 

Pisownia Homo sapiens jest zgodna z konwencją pisania łacińskich nazw systematycznych, np. Canis familiaris 'pies (domowy)'. Spotyka się ją w książkach z zakresu zoologii i botaniki oraz w encyklopediach. W innych tekstach piszemy homo sapiens – małymi literami.

 

A teraz moje wyjaśnienie.

Używając słów:

 

„Polską Normą homo pawłowicz

 

nawiązałem do konkretnej Polskiej Normy, która zaistniała w polskim życiu publicznym z chwilą, kiedy bezkarnie i przy pełnej akceptacji zwierzchników funkcjonuje w tym obszarze Krystyna Pawłowicz.

 

Natomiast termin „homo pawlowicz” nie odnosi się konkretnie do Krystyny Pawlowicz, ale jest ogólną nazwą  pewnego typu człowieka. Słowo „pawlowicz” jest tu odpowiednikiem słowa „sapiens” z określenia „homo sapiens”.

 

Temu użyłem malej litery.

Krystyna Pawlowicz jest pierwszym egzemplarzem, prototypem osoby powstałym według tej normy.

 

A pisownia słowa Pan.

W całym wierszu używam tej pisowni.

 

To jest mój wyraz najwyższego szacunku dla tego Pana, który sprząta u nas ulicę.

 

A czy pisać „lekcje tą”, czy „lekcje tę”, sam miałem poważne wątpliwości.

Serdecznie proszę o Wasza opinię.

Pozdrawiam Pani Justyno i dziękuję ze Pani uwagi :-)

 

 

 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jak widzę, napisane w znajomej konwencji i z przekąsem :)

Kontynuując temat, bo konwencja go przypomniała, oraz, że "czyni cuda"

napiszę coś z pamięci, więc o wyrozumiałość proszę.

Rzecz dzieje się u rodzicielki mojej, jakieś 2-3 lata temu, na klatce jej schodowej, gdzie

przeczytałem taki oto stanowczy apel:

 

Szanowny PGD (Panie Gospodarzu Domu, dawniej SPD - szanowny Panie Dozorco, jeszcze dawniej - Cieciu Nasz Drogi),

Uprzejmie prosimy:

Posprzątaj piwnicę - bo koty nas... tały

Uprzejmie prosimy:

wkręć żarówki wreszcie - bo zło... dzieje się wdały

Uprzejmie prosimy:      

zamieć chodnik czasem - boś czasem powinien

Uprzejmie prosimy:

jeno się nie zasęp - bo cię zastąpimy

 

                                    itd, itp  :)  

PS

Podobno PGD stanął na wysokości

zadania i TRWA do dzisiaj.

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

To bardzo dla mnie miłe słowa.

Że te klecone przeze mnie teksty są w jakiejś czytelnej dla kogoś konwencji.

Dziękuję :-)

A moje doświadczenia z opisywanymi służbami były podobne do Twoich.

Temu akurat postawa tego Starszego Pana mnie zwyczajnie wzruszyła.

Tak jak wzrusza prosty, serdeczny gest w stosunku do nas przypadkowej i obcej nam osoby.

Serdecznie pozdrawiam :-)

 

 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @egzegetaNie ma sprawy Wiktorze. Wiktorze, czy z tego tomiku wierszy zakosztujemy kunsztu pisarskiego Twoich dzieł? 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Rozdział dziewiąty      Minęły wieki. Grunwaldzkim zwycięstwem i przejęciem ziem, wcześniej odebranych Rzeczypospolitej przez Zakon Krzyżacki, Władysław Jagiełło zapewnił sobie negocjacyjną przewagę w rozmowach ze szlachtą, dążącą - co z drugiej strony zrozumiałe - do uzyskania jak największego, najlepiej maksymalnego - wpływu na króla, a tym samym na podejmowane przez niego decyzje. Zapewnił ową przewagę także swoim potomkom, w wyniku czego pod koniec szesnastego stulecia Rzeczpospolita Siedmiorga Narodów: Polaków, Litwinów, Żmudzinów, Czechów, Słowaków, Węgrów oraz Rusinów sięgała tyleż daleko na południe, ileż na wschód, a swoimi wpływami politycznymi jeszcze dalej, aż ku Adriatykowi. Który to stan rzeczy z jej sąsiadów nie odpowiadał jedynie Germanom od zachodu, zmuszanym do posłuszeństwa przez księcia elektora Jaksę III, zasiadającego na tronie w Kopanicy. Południowym Słowianom sytuacja ta odpowiadała również, polscy bowiem królowie zapewniali im i prowadzonemu przez nich handlowi bezpieczeństwo od Turków. Chociaż konflikt z ostatnio wymienionymi był przewidywany, to jednak obecny sułtan, chociaż bardzo wojowniczy, nie zdobył się - jak dotąd - na naruszenie w jakikolwiek sposób władztwa i interesów Rzeczypospolitej. Co prawda, rzeszowi książęta czynili zakulisowe zabiegi, aby osłabić intrygami spoistość słowiańskiego imperium poprzez próbowanie podkreślania różnic kulturowych i budzenie  narodowych skłonności do samostanowienia, ale namiestnicy poszczególnych krain rozległego państwa nie dawali się zwieść. Przez co od czasu do czasu podnosił się krzyk, gdy po należytym przypieczeniu - lub tylko po odpowiednio długotrwałym poście w mało wygodnych lochach jednego z zamków - ten bądź tamten imć intrygant, spiskowiec albo szpieg dawał gardła pod toporem czy mieczem mistrza katowskiego rzemiosła.     Również początek wieku siedemnastego nie przyniósł jakiekolwiek zmiany na gorsze. Wielonarodowa monarchia oświecona, w której rozwój nauk społecznych służył utrzymywaniu obywatelskiej - nie tylko u braci szlacheckiej, ale także u mieszczan i chłopów - świadomości, kolejne już stulecie okazywała się odporna na zaodrzańskie wysiłki podejmowane w celu zmiany istniejącego porządku. W międzyczasie księcia Jaksę III zastąpił na tronie jego syn, Jaksa IV, pod którego rządami Rzeczpospolita przesunęła swoje wpływy dalej na zachód i na północ, ku Danii i ku Szwecji, zaczynając zamykać Bałtyk w politycznych objęciach, co jeszcze bardziej nie w smak było wspomnianym już książętom.     - Niedługo - sarkali - ten kraj będzie ośmiorga narodów, gdy Jaksa ożeni się z jedną z naszych księżniczek lub gdy nakaże mu to ich królik - umniejszali w zawistnych rozmowach majestat władcy, któremu w gruncie rzeczy podlegali. I którego wolę znosić musieli.     Toteż i znosili. Sarkając do czasu, gdy zniecierpliwiony Jaksa IV wziął przykład - rzecz jasna za cichym królewskim przyzwoleniem - przykład z Vlada Palownika, o którego postępowaniu z wrogami wyczytał niedawno z jednej z historycznych ksiąg... Cdn.      Voorhout, 24. Listopada 2024 
    • @Katie , ciekawie jest poczytać o tego typu uczuciach. A czy myślałaś o tym, żeby zrobić krótsze wersy? A może właśnie takie długie wersy spełniają jakąś funkcję w tym wierszu... .
    • Zostały nam sny Zostały nam łzy   Z poprzednich wcieleń   A prawda okazała się kłamstwem Zapisanym w pamiętniku   Tam głęboko gdzieś na strychu
    • Dziewczynie stojącej w szarych spodniach przy telefonie spadł przy rozmowie ze stopy... więzienny drewniak. Stuk było słychać sto kilometrów dalej.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...