Historia edycji

Pusty i zagubiony szukam tobą miejsca w niebie.   Nie widzę dobrze. Zamglone pola i ulice. Wyjeżdżam z tunelu — światło razi oczy, źrenice rozszerzone, znów jak szpilki — rozproszone.   Duszą mnie rany, nie mam czym oddychać. Jestem taki mały…   Ręce i ciało oddalone o kilometr. Patrzę na zawieszone w przestrzeni, zastałe powietrze. Wyciągam daleko do ciebie ramię. Krwawię…   Płaczę niewidocznymi łzami, tak szybko parują ze skóry. Ludzie mają mnie za nic. Chcę się spalić. Spłucz proch rurami toalety, niech piją spopielone, sypkie truchło.   Znów wracam do klasy — niezrozumiałych słów klasy.   Proszę o błogosławieństwo. O wyrwanie mnie z dziwnego stanu, w którym może żyję latami.   Szeptają mi do ucha, ale nie wiem, co słyszę. A chcę słyszeć.   Demony obecne na sali…   Zjadają moją duszę i ciało.   Widzę okno zamknięte na klucz. Nikt mnie nie wpuści. Nikt mnie nie uratuje.

@Rafael Marius w piątek pójdę sobie na starówkę, bo odbieram torebkę:) pójdę tam na kawkę i na jarmark:)

@bazyl_prost takimi samosiejkami:)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  A to dopiero mnie cieplej. Koniec świata.

@Leszczym   Bardzo trafia do mnie ta część o "domach" - każda niespełniona rola, każda nieodebrana intencja to jakby osobny pokój w tym samym mieszkaniu. I ta końcowa przestroga - żeby nie dać się "ocykać" życiu - brzmi jak manifest kogoś, kto już wie, ile kosztują różne "nieporozumienia" i "nadinterpretacje". Twoja rada na końcu to  mądrość kogoś, kto wie, że w życiu naprawdę idzie o wielką stawkę. I że maski w sztuce to nie choroba - to sposób, żeby dotknąć prawd, do których w jednej twarzy nie da się dotrzeć.