Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

pokochać ból

seweryna żuryńska
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

seweryna żuryńska

seweryna żuryńska

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

pokochać ból
hołubić oswajać
i myśl
że zawsze ze mną we mnie
jak smyka zgrzyt
pisk szyb w dotyku krwawym
lawina drgnień
za wiele na uśmiechu cień

pokochać ból
matczyne utulanie
bezsilna siność świtów
malarski kicz
i pean
bez zachwytu
na ustach szron

pokochać ból
na wdechu bez oddechu
koryta łez
w pieczarach codzienności
przytulić zmysł
ten jeden ponad wszystkie
zapomnieć

Arena Solweig

Arena Solweig

Opublikowano
Opublikowano

Chyba nie ma na tym forum bardziej lirycznych w swej delikatności wierszy niż Pani liryka.
Sposób, w jaki Pani przekazuje proste (?) odczucia, znane i niewyrażalne, jest wielką sztuką. Bo niech ktoś tak naprawdę spróbuje opisać swojemu lekarzowi zwykły fizyczny ból… a ten inny ? Ileż jest jego rodzajów i odcieni. Tak, to to - „przytulić zmysł” – pięknie, Pani Seweryno…

Joanna_W.

Joanna_W.

Opublikowano
Opublikowano

Wiersz jest bardzo dobry.
Tematyka trudna, a zastosowane środki starannie dobrane.
W strofie pierwszej oryginalne porównanie bólu do specyficznych dźwięków. To odwołanie się do zmysłu słuchu w tym kontekście znakomicie pomaga odczuć prawdę cierpienia, prawdę niewygodną ale prawdę niezmienną i tak trudną do zaakceptowania jak drażniące ucho odgłosy fałszywych nut czy pisku.
W drugiej strofie opis obłaskawiania rzeczywistości bolesnej, nieprzespanych nocy, udręczonych poranków. Epitet "matczyne utulanie" ma moc wzruszenia, które staje w gardle i na chwilę przydusza serce, aby pozwalać mu nadal bić z nadzieją.
Trzecia to zwieńczenie. Najpierw po raz trzeci (!) powtórzone zaklecie: "pokochać ból", a potem jakże gorzkie dopięcie budowli zmagań - "zapomnieć".

Bardzo dziękuję za ten tekst i ciepło pozdrawiam Autorkę. A.

Iris_IK

Iris_IK

Opublikowano
Opublikowano

Niezwyle liryczne wyznanie...

a ja chcę głośno krzyknąć "Nie", rozdrapać pazurami i wyszarpać z głęboka...
nie godzić się...nie przytulać
nie zapomnieć...

Takie uczucia buntu wywołałaś we mnie i trzeba mi tego było!

Pozdrawiam Seweryno i dziękuję
Irena.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • huzarc
      Ślad węglowy i inne truizmy

      Przez huzarc · Opublikowano

      Ci ze zgniłego zachodu  zabronili wydobywać węgla   To przez ślad sadzy Na wardze   Ci z dzikiego wschodu  zakręcili gaz   gdy świt mruczał ogniem   Wiadomo jak to na wojnie   Tak mówią  A czy kiedykolwiek Nas oszukano I uszy zalepiono kłamstwem   Siedzimy po ciemku  o chłodzie   Pijąc beztłuszczowe mleko  moralizowani przez celebryckie sumienia i salonowe mądrości   Sytych oświeconych i ogrzanych   Trzeba być wdzięcznym  Za ocalenie    To tylko cena postępu   I nam jest gorzej  tym ziemi lepiej   A i dzieci w Afryce  są podobno  bardziej uśmiechnięte  
    • Berenika97
      Nawigacja

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      Włączam ciszę na pełny ekran i siadam z nią. Myślę o nas i o tym, co zostanie, kiedy świat wyloguje się z własnej iluzji. I wtedy: Twoje słowa - espresso w żyłach, które na języku zostawia spokój. Twoje dłonie - róża wiatrów, nawigacja, której nie trzeba aktualizować, prowadzi mnie prosto do brzegu. I wystarczy mi już jedna chwila, gdy twój śmiech rozjaśnia powietrze i rozsypuje zmrok. Chcę tu być, w szczelinie między dotykiem a oddechem, gdzie miłość jest jedynym kodem, który przetrwa restart świata.
    • Wochen
      Własny ideał

      Przez Wochen · Opublikowano

      @Berenika97 dziękuję 
    • Toyer
      Bezmyślenie

      Przez Toyer · Opublikowano

      W szponach mroku krok po kroku do wyroku życie pisze mi żałobną pieśń od narodzin poprzez życie aż do roku w którym skończę swoje ciało nieść bez nadziei po kolei do niedzieli tydzień szczeka jak bezpański pies ci co byli a ich nie ma zapomnieli żeby być chociaż byle gdzieś komu w domu dane temu nikomu jak zjawa między ścianami trzymam się życia bez poziomu w konflikcie z własnymi cieniami kiedy niebyt byt własnej biedy uchronić chce przed troskami co stanie się ze mną teraz i wtedy gdy myśląc ucieknę przed myślami
    • Berenika97
      Figaro

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @piąteprzezdziesiąte Fajny limeryk! Niektóre kobiety ładnie wyglądają w afro lokach. W salonie, który robi takie fryzury, chłopaczek z limeryku pewnie też zostałby dobrze obsłużony. Pozdrawiam.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...