Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

nie było znaków 
spadła gwiazda
po niej niebo 

 

my byliśmy wciąż 
tacy sami 

 

ciężko było
wznieść spojrzenie 
kiedy bagaż dziejów 
zginał kręgosłup 
moralny

 

nikt nas nie obmył 
z pyłu 
wspólnych grzechów 

 

my byliśmy wciąż 

tacy sami

 

brudni 

spragnieni 

obojętni 

Edytowane przez Natalia16 (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Natalio,

bardzo widzi mi się ten wiersz,

ale gdybyś hipotetycznie :) zapytała mnie o uwagi,

to mam jedną, mianowicie

tacy

sami

i

wspólnych

grzechów

zapisałbym w jednym wersie.

Wiem, chodziło Ci o podkreślenie, uwypuklenie treści tych pojedynczych słów,

ale ja głośno czytając, widzę to inaczej.

To, co napisałem wyżej jest niezobowiązujące.

To tylko moje widzenie, a wiadomo każdy wzrok ma swoje pozytywy i --- :)

Pozdrawiam

Opublikowano

Nie cierpię takich zwieszających się na stronie stalaktytów. Nikt mnie nie przekona, że nie jest to zabieg mający wmówić autorowi, że wiersz jest większy niż jest. Takie cedzenie po słowie ciężko się czyta. Traci się wątek. Jeśli piszę bez interpunkcji, to podział wersów jest lekką podpowiedzią i sterowaniem  czytelnikiem.

 

Jestem bardzo zmęczony, a taki układ przekazu wymaga ode mnie sporego wysiłku. 

Natomiast przekaz podoba mi się. Pozdrawiam

Opublikowano

moralny - ten wyraz moim zdaniem zbędny , poza tym spragnieni i obojętni ten zestaw , no cóż trochę nie pasuje w ogóle ta obojętnośc w  wierszu  wobec dużego ładunku emocjonalenego nie wspólgra , moim zdaniem

pozdrawiam Kredens

p.s. a forma wiersza mnie osobiście nie razi a nawet jest mi bliska

Opublikowano

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

no i dobrze :))

 

Natalio,

żeby bardziej przekonać Cię do skłonności ku mnie:), proszę przeczytaj wiersz niejakiego Z. Herberta,

z tomiku Epilog burzy, wybrałem taki jeden, ale są w tym tomiku inne podobne w formie.

 

„Język snu” – Herbert Zbigniew" rel="external nofollow">Zbigniew Herbert

kiedy śpię
jak wszyscy
przed światem
nakręcam zegar

tonę na białym
żaglowcu
fala zmywa mnie
z białego żaglowca
szukam kluczy
zabijam smoka
który się śmieje
zapalam lampę
a nade wszystko
gadam

podejrzewam
że wszyscy śnią obrazami
ale opowiadam sobie
te wszystkie głupie historie
jakbym spał
w kopcu
narracji

ale taki powinien być
język snu
język piękny dalekosiężny
zwiewny
gdy porzuca gramatykę
zasady fonetyki
język urągania
język którego nie znam

kiedy śpię
w miejscu kota
miedziane ciało
przenika dreszcz
stękamy melodią

kiedy śpię
w miejscu kota
niekiedy ciało
przenika dreszcz
stękana melodia
słyszalna uszom

wówczas
zamyka się
język snu
niepodległy
zmęczeniu

czysty
język słodkiej grozy

 

-------------------------------------------------

 

Mam w zanadrzu również podobne w formie wiersze jeszcze większego niż Zbigniew Herbert

mianowicie najwybitniejszego - wg mnie - współczesnego poetę Tymoteusza Karpowicza,

choć Herbert otarł się o Nobla, Tymoteusz Karpowicz nie.

Ale musiałbym przepisać ten wiersz do Worda, (a szkoda mi czasu)

gdyż w internecie go nie ma, a tylko w sztandarowym tomiku tego Poety - Trudny Las 

Pozdrawiam

:)

 

PS. Byłabyś bliżej prawdy, gdybyś zwracała się do mnie per dziadku Wiktorze,

bo choć w zasobach rodowodowych jest już tytuł pradziadek, zdecydowanie wolę tytuł dziadek :)))

 

Opublikowano

Natalio,

podoba mi się Twój wiersz, 

"kręgosłup moralny" mi nie przeszkadza,

za to osobiście pozbyłabym się ostatnich trzech wersów,

wg mnie dopowiadają ciut za dużo, a wiersz się prosi o minimalistyczną formę.

 

Choć rozumiem,

że chciałaś uwypuklić ładunek emocjonalny w puencie :)

 

Pozdrawiam :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Jak zawsze ciekawa historia Twojej rodziny i małej ojczyzny. Nie rozumiem tego:  "pomiędzy chrześcijan a Rusi granice". Rus była chrześcijańska od 988 roku.  Pozdrawiam  
    • Zamykam za sobą Polskę. Zostawiam cię  w powietrzu – które pachniało tobą, zimą z twoich dłoni i kawą, którą piłaś, jakby każda filiżanka mia­ła w sobie sens życia. Cuzco – mówią, że tam serce świata. Ale moje zostało przy tobie, przy twoim łóżku, w tej małej przestrzeni między poduszkami, gdzie śmiałaś się, że chowasz sny. Tutaj lamy patrzą obojętnie. A ja patrzę w niebo i widzę twoją szyję – jak wtedy, gdy odwracałaś się niespiesznie, jakbyś wiedziała, że za chwilę cały świat się zatrzyma, bo ty spojrzysz. Piszę do ciebie listy myślami. Kartkami są ściany hostelu, atramentem – mój brak ciebie. Każdy dzień tu to jedno twoje imię, którego nie mówię głośno, żeby nie oszaleć. Cuzco jest piękne. Ale ty jesteś piękniejsza – i to nie jest fraza. To desperacja. To jak powiedzieć: „Niebo bez ciebie nie świeci, tylko  milczy światłem.” Wracam. Nie wiem kiedy. Ale wracam do ciebie – nie do kraju, nie do miasta. Do ust. Do szeptów o trzeciej nad ranem. Do tych spojrzeń, co mówiły wszystko, zanim zdążyłem zapytać. Czekaj. Albo nie czekaj – tylko żyj. A ja będę wracał w każdym śnie, aż naprawdę wrócę. I wtedy Cuzco będzie tylko nazwą, a ty – całym kontynentem, którego nigdy nie opuszczę. wiersz napisany kiedyś... dla kogoś.    
    • Ciekawostka: Poezja smaku, kolorów, muzyki - to określenie odnoszące się do zjawiska synestezji, w którym pobudzenie jednego zmysłu wywołuje doświadczenia w innym zmyśle. Dla synestetyków, muzyka może być postrzegana w kolorach, smaki mogą mieć zapach, a dźwięki mogą przybierać formy wizualne. Synestezja to nietypowy sposób odbierania świata, w którym zmysły się przenikają.                            
    • Dziś w lesie dębowym podążam ku słońcu paciorki różańca przez palce przekładam  co chwila w ostępach zwierzyna się przemknie wzruszając ukryte płomienne scenerie.   Polana przede mną myśl moja skupiona otwieram ksiąg starych pożółkłe stronice Mikołaj wstępuje na ziemię surową pomiędzy chrześcijan a Rusi granice.    Mać jego Elżbieta zaślubia Wilhelma a herb jego trąby przydomek mu dały on sam jednak pisał jam jest z Sandomierza  a potem już godnie biskupem z Gorzkowa.    Dokument królewski w Wiślicy wydany przenosi z ruskiego na prawo niemieckie uwalnia poddanych z pod władzy królewskiej Gorzków z Poperczynem w nowe ramy wkłada.   Fundacja kościoła gdzie Ruskie są ludy umacnia chrześcijan biskupa raduje swoją dziesięcinę Stefan przekazuje na nową parafię w diecezji podległej.    Właściciel majątku fundując świątynię objąć patronatem po wsze czasy musi jego sukcesorzy będą ją umacniać mianować proboszczów nauczanie ruszy.    
    • szczęście nie leży na ulicy tylko tam gdzie się go nie spodziewasz   jest między niebem a ziemią ciągle sie uśmiecha czeka na ciebie   szczęścia nie kupisz na targu nie stać cię na nie bo bezcenne   a jeżeli ci sie poszczęści zapuka do ciebie powie  jestem   a ty poczujesz się jak  miłość  którą ktoś wpuścił do domu  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...