Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Oklepane metafory,    

strofy lekko, słodko płyną,   

rymy cukrzą końce wersów -

-ile razy to już było…   

 

Ten wiersz to jest jakiś niemój !   

Bicia serca nie przyspiesza,    

nie gruchoce wszystkich kości,   

ani nawet - nie podnieca.      

 

Ja w poezji wolę jednak   

ostre słowa, sad-masochizm,  

by czytelnik ze mną zaznał    

nieprzyjemnych, złych emocji.   

 

Lecz nie mogę pisać ciągle    

tych kawałków sado-maso. 

Bo już jestem wyczerpana  

i z przychodnią się przepraszam. 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie do końca :)

 

Lubię rymy,

ale jak mam "fazę białego pisania" to mnie trochę drażnią

i odwrotnie - gdy piszę rymowańcami to białe wiersze mnie irytują :)

 

Dziękuję za wizytę :)

 

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A mało to jest nieporozumień

wynikających li tylko z powodu odmiennych upodobań, poglądów ?

 

A w kontekście mojego wiersza (tu już zawężę rozważania)

to zdarza mi się pisać utwory w nieswoim guście

(aczkolwiek napisane w miarę dobrze) i wtedy mam mieszane uczucia,

ot taka moja chwiejność emocjonalna :D

  • 1 miesiąc temu...
Opublikowano

Co do kawałków sado-maso... Widziałam gdzieś (tutaj mi się przewinął, chyba Twój nawet, Deonix :) ) wiersz prawie turpistyczny, i naleciała mnie ochota na takie pisanie. I cóż, od tamtej pory myślę o tym, jakby to ugryźć, albo kim się zainspirować. Proszę o poradę, o ile ten wiersz był Twój :)

A co do tego - przyjemnie mi się czytało, szczerze przyznaję - mnie rymy nie drażnią - pewnie dlatego, że piszę na biało i z rymami mam problem; jednak rozumiem chwiejne nastroje, w końcu to przywilej kobiety, więc korzystajmy :))

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Dziękuję za odwiedziny :)

 

Zdarzało mi się pisać turpistycznie, prawda :)

Co do inspiracji, zastanawiam się, o jakim wierszu myślisz,

możemy o tym  porozmawiać kiedyś w wiadomościach.

Chwilowo mnie rymy nie drażnią, ale no właśnie - chwilowo :)

Miło, że miło się czytało :)))

 

Pozdrawiam :)

 

Za serduszka też wszystkim dziękuję :))

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • ładnie - klimatycznie a przyznam się że pierwsze skojarzenie było z polityką: "jak oćma na trwałe zakryła kawałek świata"  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        w ciemności budzą się demony gdy oczy zamknięte nadaremny trud wpuść światło - ono cię ochroni zanim się spostrzeżesz już nie ma ich tu :)
    • na światy sklejone horyzontem raz spojrzysz i jesteś pewien że wiesz najtrudniej pamięta się czekanie   ktoś domalował cię do tych spod sklepu   myśli jak haczyki czepiają się pędzla   ostatnio byłem na plaży tam słońce zachodzi latami
    • @Jacek_Suchowicz Dzień bez słowa jest stracony. Dziękuję  ; )
    • Deszcz… to nie tylko woda z nieba — to wspomnienie czułego szeptu, który spływał po szybie gdy świat milczał.   To palce stukające w parapet jakby chciały powiedzieć: „Nie jesteś sam, słyszysz?”   W nim jest coś dziecinnego — radość biegania boso po kałużach, i coś dojrzałego — łzy nieba, które wie, że czasem trzeba się wypłakać, żeby znów było lżej.   Deszcz jest jak pocałunek, nieoczekiwany, a potrzebny. Czasem lodowaty, czasem ciepły jak Twoje dłonie, gdy przyciągasz mnie bliżej i szepczesz, że nie muszę się bać.   Uwielbiam, gdy przemyka przez włosy, jakby mnie głaskał, gdy nie mam siły prosić o dotyk.   W nim czuję rytm świata, niepowtarzalny, a znajomy — jak nasze serca, gdy idziemy razem bez słów pod jednym płaszczem, a mokniemy oboje.   Bo deszcz… to historia, którą zna tylko skóra. To pamięć bliskości, która nigdy nie przemija.   A gdy pada, słyszę, jak wypowiada moje imię, a może i Twoje — bo w kroplach zawsze jest coś z miłości.
    • Śnić się będą wszystkie Twoje Słabostki Brwi zmarszczy wiosenny wiatr W kolein świata utknięte mądrości  Nie sycą duszy gdy płomień zgasł    Lecz   Kwiat jaśminu nadzieją rozbłyśnie Jak zmartwychwstały z nicości barw Tętno promieni przetnie srebrzyście  ten kamień wzroku co w bezuśmiechu trwał   W końcu się słońca z księżycem zabratnią  Senność nie wskrzeszy upiornych chwil W zgodzie z słabością i w akceptacji  Nićmi złych zmartwień rozprują się dni
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...