Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Zapach Elfów


Rekomendowane odpowiedzi

Na cyplu świata 
zawsze rozpoznawalni 
gdy w bezruchu tężeją 
powietrze. Czas oraz zmysły 

Androgenicznie kwiatowi 
w ciepło-chłodnym przewiewie 
Niby las romantyczni 
zasiedlony przez im podobnych 

Świeżo-tajemniczy 
stymulując - odprężają 
bardzo bliscy z bezpiecznej odległości 

kiedy w deszczu błękitnej godzinie 
kamienie wybudzają i zieleń 
pośród cieni szmerów i plusków 

Jak zioła przeźroczyści 
wilgotnym drewnem mroczni 
pachną ogniem przenikniętym eterem 

Częściej wszak wodą ze źródeł 
w ziemi stęsknionych ramionach 
Elfy - stwory. Nie do końca baśniowi

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

befano "Na cyplu świata" tylko na cyplu, mądre jest to. Elfy chronią dobro. Czyli ono jest, oj, jak super. 

"Elfy - stwory. Nie do końca baśniowi"  - i dobrzy ludkowie też są. Pięknie o naturze. Dzięki, już oczy mam na swoim miejscu, choć łezki się w nich pojawiły, takie są wzruszone. 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie za bardzo wiem jaki jest sens tej strofy.

Tężeją  - znaczy zastygają w bezruchu czy tężeją w sensie zagęszczają powietrze? I dlaczego przed "czas oraz zmysły" jest kropka ?

Czy czas oraz zmysły są "stężane" przez nieokreślonych jeszcze ICH?

 

Czy zioła są przeźroczyste ? Wilgotne drzewo mroczne ? I jak może ogień być przeniknięty eterem ? 

Eter - pochodna alkoholu jest łatwopalny i raczej nie uświadczysz zapachu eteru w ogniu, eter - przestrzeń w której rozchodzą się fale radiowe i eter - pramateria, substancja wypełniająca wszechświat...  mają zapach ?

 

 

Androgeniczny - mający cechy męskie, działanie pewnych substancji może być androgeniczne ale co znaczy " androgenicznie" i do tego "kwiatowi" ?

 

Mam wrażenie, że impulsem do napisania tego tekstu był film p.t. "Avatar". Zdaje się, że wena  jednak Cię poniosła Befano. Może i są metafory w tym wierszu ale nazbyt wydumane i  ja ich nie kupuję :)

 

Wiersz, który czytałam wcześniej był dużo lepszy.  Czekam na publikacje jemu podobne.

 

Pozdrawiam :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Pani Bożeno zauważyłem, że Pani podchodzi do treści wierszy od strony słownikowej, encyklopedycznej, naukowej; nie tędy droga. Miłosz powiedział:- Żeby napisać mądry wiersz trzeba wiedzieć więcej niż jest w nim wyrażone. Świadomość wyprzedza jakiekolwiek środki wyrazu.

I trawestując tę wypowiedź można powiedzieć: -

Żeby zrozumieć wiersz trzeba wiedzieć więcej niż jest w nim wyrażone. Świadomość wyprzedza jakiekolwiek środki wyrazu.

 

Wiersz to nie rozprawa naukowa, to materia, którą się smakuje 9. (słownie; dziewiątym) zmysłem. Tu świadomość poetycka jest ważna, ale tę świadomość nie każdy posiada. Proszę poczytać mojego idola Tymoteusza Karpowicza, tam dopiero znalazłaby Pani pole do popisu, a jest to poezja najwyższej półki. Tam żurawie lecą tyłem(Odlatujący przylatujący), albo "zapalikuj nogami to miejsce gdzie zostałeś trawą może szum nauczy się pełzać"(Odpychanie znaczenia).

Poezja to nie rozprawa naukowa!!!

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Bożeniu,

wcale nie musisz rozumieć sensu strofy, ponieważ nie jest to zadanie matematyczne; tężeć = zastygać [jak np. galaretka]; kropka jest po to, żeby nią była; owszem: są przeźroczyste zioła [np. listki dziurawca]; "eter" też na swoim miejscu [poczytaj Mitologię Grecką] dlatego może je (s)palić Słońce-Ogień i jeszcze ten eter pachnie w wysokich górach ozonem; androgenicznie-kwiatowi jak perfumy [cała kolekcja, a wśród nich Chanel No 19, Fidji, Diorissimo, Quelques Fleurs, Anais, Anais, Escada, Boucheron, Kenzo etc.] .

Ponadto: nie znam filmu "Avatar", ale znam "Oberona" Wielanda. I jeżeli już coś "mnie poniosło", to - ewentualnie Tolkien.

Dziękuję za uznanie, ja jednak piszę po swojemu i nigdy z tzw. czapy, dlatego obawiam się, iż mogę nie dogodzić więcej Twoim gustom, co wcale, ale to wcale mnie nie martwi ;)

Też odzdrawiam :-)

P. S. Zapomniałam dodać: przeleżana dziesiątkami lat w czystej rzece dębina [i buczyna] nie tylko, że brunatnieją, ale przepięknie pachną. A mianowicie: szorstkolistną paczulą, która tutaj nie rośnie [pochodzi bowiem z południowo-wschodniej Azji oraz Madagaskaru].

 

Edytowane przez befana_di_campi (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Niekoniecznie - ale lubię kiedy metafory  i  inne środki wyrazu artystycznego mają sens, i są poprawnie gramatycznie użyte, jak w podanych przez Pana przykładach:

"Tam żurawie lecą tyłem(Odlatujący przylatujący), albo "zapalikuj nogami to miejsce gdzie zostałeś trawą może szum nauczy się pełzać"

Nie trzeba się  tu zastanawiać co autor miał na myśli, to się czyta i rozumie.

 

A posiłkując się tekstem tutaj zamieszczonym, cyt:

 

"Na cyplu świata 
zawsze rozpoznawalni 
gdy w bezruchu tężeją 
powietrze. Czas oraz zmysły "

 

można byłoby napisać na przykład tak:

 

na cyplu świata

rozpoznawalni niezmiennie

gdy w bezruchu stężają  powietrze,

czas i zmysły

 

Tekst ma sens, w dodatku sens nie został zmieniony ale  nie jest groteskowo udziwniony, to wszystko.

 

 

 

 

 

Edytowane przez Bożena Tatara - Paszko (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

na cyplu świata

rozpoznawalni niezmiennie

gdy w bezruchu stężają  powietrze,

czas i zmysły

 

Przykro mi, Czytaczko, ale dla mnie Twoja poprawka nie posiada najmniejszego sensu. Po pierwsze:

drugi wers: po co w nim ta zgrzytająca inwersja?

Po drugie: co znaczy "stężają"? Kto je "stęża"? Elfy? Nie moja miła, u mnie akurat nadal "tężeją powietrze. Czas oraz zmysły..." Czyli: jeden Żywioł i dwa pojęcia: Czas (przez duże C) oraz zmysły rozbite na liczbę mnogą. I będą one sobie tężeć dopóty, dopóki będzie ten tekst do mnie należał. Nic tu nie jest - dla mnie - udziwnione.

Nie rozumiesz przesłania wiersza, akurat ja jako autorka wcale Ciebie nie zmuszam do jego pojmowania. Nie podoba się wiersz, no to nie podoba, ponieważ wszystkim podobać się nie musi. Jednak ingerencja w jego autonomię, to moim skromnym zdaniem, deczko za dużo... 

A jak Ci nie dostało wyobraźni, to zamiast się mądrować, lepiej oraz uczciwiej przyznaj się, że zwyczajnie nie rozumiesz, dlatego Twoim - Twoim podkreślam - zdaniem, sam utwór odbierasz jako m. in. jako "udziwniony".

Święte prawo indywidualnego Odbiorcy, wszak bez autorytatywnego narzucania własnej - jedynie [tak wnioskuję z kontekstu komentarza] słusznej - subiektywnej wizji.

Edytowane przez befana_di_campi (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

I tu podobnie,  forma tego co napisała Bożenka i to co Ty odpisałaś świadczy głównie o waszym temperamencie, skupmy się na meritum.

Też nie wiem po co ta inwersja ale przyznaj ze sensu nie pozbawia. Co to znaczy "stężają" ? Stężają znaczy sprawiają, że coś jest stężone, jest to trzecia osoba liczby mnogiej od czasownika stężać. Ja też nie rozumiałem co chcesz powiedzieć w swym wierszu, z wersji Bożenki łatwo się domyślić że właśnie to te Elfy sprawiają że coś tężeje. Jak sama pisałaś nie mazdy musi znać Cytat z ewangelii Mateusza, więc i nie każdy musi znać odniesienia zawarte w twym wierszu, więc jeśli to nie  Elfy sprawiają że powietrze tężeje, to wersja nie pozbawia sensu, lecz zmienia znaczenie.

Tak, są osoby które nie rozumieją Twojego wiersza. Ja prosty inżynier zwyczajny, matematyk, miłośnik poezji muzyki historii, fizyki astronomii ekonomii i o wielu wielu innych jeszcze zainteresowaniach naprawdę nie wstydzę się że czegoś nie rozumiem, nie obrażam się gdy ktoś pokazuje mi błędy nawet te rzekome. Do prawdziwych się przyznaję, wg mnie rzekome staram się wyjaśnić i gdy się okazuje ze się myliłem z ulgą przyznaję ze czegoś się nauczyłem i już nie błądzę. Staram się nie szufladkować ludzi nie uważać ich za głupców i pieniaczy zanim nie dadzą mi do tego naprawdę solidnej podstawy.

Wobec powyższego bardzo proszę poświęć mi chwilkę czasu i objaśnij mnie niedouczonego.

W całym Twym wierszu są tylko dwie kropki, wiem że są ta dlatego że tak postanowiłaś ale możesz mi objaśnić ich przesłanie?

Wielkie litery nie postawione na modlę angielską na początku każdego wersetu sugerują podział na zdania z domyślną interpunkcją.

 

Jeśli ta kropka kończy zdanie, proszę wyjaśnij mi jego sens i gramatykę podobnie jak ja objaśniłem miniaturkę Bożenki, a jeśli nie to gdzie konkretnie mogę poczytać o tym innym sposobie użycia kropek w wierszu bez interpunkcji. Bo nie każdy musi o tym wiedzieć. Prawda? A ja jednak chciałbym spróbować zrozumieć twój wiersz.

 

Z poważaniem

 

Bogusław

Edytowane przez Freemen (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • spotkało się zimno i deszcz   a ja ja rowerem do pracy trochę daleko czterdzieści kilometrów ufam że…   spojrzenie w górę rozmowa z... nie lubię znajomości czasami jednak...   cuda  się zdarzają  wystarczy wierzyć ruszam samochód zostaje w garażu   11.2024 andrew Czy zmoknę…
    • @Jacek_Suchowicz Super bajka Miło zasnąłem    Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia 
    • Opływa mnie woda. Krajobraz pełen niedomówień. Moje stopy. Fala za falą. Piana… Sól wsącza się przez nozdrza, źrenice... Gryzie mózg. Widziałem dookolnie. We śnie albo na jawie. Widziałem z bardzo wysoka.   Jakiś tartak w dole. Deski. Garaż. Tam w dole czaiła się cisza, choć słońce padało jasno i ostro. Padało strumieniami. Przesączało się przez liście dębów, kasztanów.   Japońskie słowo Komorebi, oznacza: ko – drzewo lub drzewa; more – przenikanie; bi – słoneczne światło.   A więc ono padało na każdy opuszczony przedmiot. Na każdą rzecz rzuconą w zapomnienie.   Przechodzę, przechodziłem albo bardziej przepływam wzdłuż rzeźb...   Tej całej maestrii starodawnego zdobienia. Kunsztowna elewacja zabytkowej kamienicy. Pełna renesansowych okien.   Ciemnych. Zasłoniętych grubymi storami. Wyszukana sztukateria...   Choć niezwykle brudna. Pełna zacieków i plam. Chorobowych liszai...   Twarze wykute w kamieniu. Popiersia. Filary. Freski. Woluty. Liście akantów o postrzępionym, dekoracyjnym obrysie, bycze głowy (bukraniony) jak w starożytnej Grecji.   Atlasy podpierające masywne balkony… Fryz zdobiony płaskorzeźbami i polichromią.   Metopy, tryglify. Zawiłe meandry…   Wydłużone, niskie prostokąty dające możliwość rozbudowanych scen.   Nieskończonych fantazji.   Jest ostrość i wyrazistość świadcząca o chorobie umysłu. O gorączce.   Albowiem pojmowałem każdą cząstkę z pianą na ustach, okruch lśniącego kwarcu. I w ostrości tej jarzyła mi się jakaś widzialność, jarzyło jakieś uniesienie… I śniłem na jawie, śniąc sen skrzydlaty, potrójny, poczwórny zarazem.   A ty śniłaś razem ze mną w tej nieświadomości. Byłaś ze mną, nie będąc wcale.   Coś mnie ciągnęło donikąd. Do tej feerii majaków. Do tej architektonicznej, pełnej szczegółów aury.   Wąskie alejki. Kręte. Schody drewniane. Kute z żelaza furtki, bramy...   Jakieś pomosty. Zwodzone nad niczym kładki.   Mozaika wejść i wyjść. Fasady w słońcu, podwórza w półcieniu.   Poprzecinane ciemnymi szczelinami puste place z mżącymi pikselami wewnątrz. Od nie wiadomo czego, ale bardzo kontrastowo jak w obrazach Giorgio de Chirico.   Za oknami twarze przytknięte do szyb. Sylwetki oparte o kamienne parapety.   Szare.   Coś na podobieństwo duchów. Zjaw…   Szedłem, gdzieś tutaj. Co zawsze, ale gdzie indziej.   Przechodziłem tu wiele razy, od zarania swojego jestestwa.   Przechodziłem i widzę, coś czego nigdy wcześniej nie widziałem.   Jakieś wejścia z boku, nieznane, choć przewidywałem ich obecność.   Mur.   Za murem skwery. Pola szumiącej trawy i domy willowe. Zdobione finezyjnie pałace. Opuszczone chyba, albo nieczęsto używane.   Szedłem za nią. Za tą kobietą.   Ale przyśpieszyła kroku, znikając za zakrętem. Za furtką skrzypiąca w powiewie, albo od poruszenia niewidzialną, bladą dłonią.   W meandrach labiryntu wąskich uliczek szept mieszał się z piskliwym szumem gorączki.   Ze szmerem liści pożółkłych, brązowych w jesieni. Uschniętych...   *   Znowu zapadam się w noc.   Idę.   Wyszedłem wówczas przez szczelinę pełną światła. Powracam po latach w ten mrok zapomnienia.   Stąpam po parkiecie z dębowej klepki. Przez zimne pokoje, korytarze jakiegoś pałacu, w którym stoją po bokach milczące posągi z marmuru.   W którym doskwiera nieustannie szemrzący w uszach nurt wezbranej krwi.   Balet drgających cieni na ścianach, suficie… Mojej twarzy...   Od płomieni świec, które ktoś kiedyś poustawiał gdziekolwiek. Wszędzie....   Wróciłem. Jestem…   A czy ty jesteś?   Witasz mnie pustką. Inaczej jak za życia, kiedy wychodziłaś mi naprzeciw.   Zapraszasz do środka takim ruchem ręki, ulotnym.   Rysując koła przeogromne w powietrzu, kroczysz powoli przede mną, trochę z boku, jak przewodnik w muzeum, co opowiada dawne dzieje.   I nucisz cicho kołysankę, kiedy zmęczony siadam na podłodze, na ziemi...   Kładę się na twoim grobie.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-11-25)    
    • Ale dlaczego więźniarką ZIEMI?
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...