Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Dziś jest Dzień Ojca. Mama pracuje nad obiadem. Gdy Tato wróci ,opowiem mu wierszyk. Uczyłem się go całe popołudnie. Ostatnia próba generalna:

Z Tatą mogę iść na ryby,
Z Tatą mogę zbierać grzyby,
Tacie mogę wiele dać,
Z Tatą mogę konie kraść.

Tata zawsze mnie wysłucha,
Tata radę dobrą da,
Tata szepnie mi do ucha,
Miłe rzeczy, słowa dwa.

Żebym tylko nie pomylił tekstu. Pójdę z psem to powtórzę jeszcze kilka razy.
Pani na lekcji pytała się ostatnio:
-Co robi twój Tata?
Anki Tata jest prawnikiem- nudne zajęcie. We wtorek na dużej przerwie pociągnąłem ją za warkocz i spytałem:
-Wiesz czym się różni prawnik od wiadra z gównem?
-Nie-odparła Ania
-Wiadrem!- rozpłakała się. Nie rozumiała, że to dowcip, którego kiedyś opowiedział mi mój Tato.
Julki tata jest lekarzem. Leczy ludzi.
-To wielka odpowiedzialność-mówiła mi moja mama.-Chciałam kiedyś wyjść za lekarza, chirurga naczyniowego ale spotkałam twojego ojca.
Tomka tata jest muzykiem a właściwie kompozytorem. Zna nuty i gra ze swoim zespołem po weselach. Uwielbiał Bacha i Szuberta, ale podobno w młodości złamał rękę i zakończył swoją karierę pianistyczną. Szkoda. To wielki talent. Mój Tato nie ma zdania na ten temat. Kiedyś grywał na gitarze ale spotkał moją mamę i już nie gra.
Mój Tato jest kominiarzem. Ludzie jak widzą mojego Tatę to łapią się za guziki i takie tam. Kocham mojego Tatę.
Tata wraca do domu.

Tata zawsze mnie wysłucha
Tata dobrą radę da.

Nie zapomnieć tekstu. Tylko nie zapomnieć tekstu.
-Gdzie on jest?- pyta się mamy. Mama kroi pomidory
-Jestem Tatko.- odpowiadam, patrzę Mu prosto w oczy i zaczynam:

Z Tatą mogę iść na ryby
Z Tatą mogę konie kraść.

Pierwszy cios jest tak silny, że opadam bezwładnie na podłogę. Czuję potworny ból . Nie mam sił się podnieść. Ojciec pomaga mi łapiąc za kołnierz.
-Czy tak Cię wychowywałem bękarcie? Pytam się Kurwa? Kpiny sobie z Ojca urządzasz?
Leje mnie po głowie kilkakrotnie. Rzuca dzienniczkiem na stół. Mama kończy kroić pomidory. Kroi je szybko w półplastry. Kolejny cios. Zaczynam płakać. Wchodzi moja młodsza siostra. Płacze. Cios, i jeszcze jeden i następny. Już nic nie czuję. Tato ściąga pasa.
-Ja Cię nauczę zobaczysz!
Zamykam oczy. Wyobrażam sobie, że jestem Małyszem, albo Korzeniowskim. Jeszcze kilka metrów do mety. Zwycięstwo! Mama wrzuca do rondla pomidory. Przykrywa. Tata kończy.
Wszystkiego najlepszego Tato.

Opublikowano

..wszystkiego najlepszego...

troszkę w innej formie podałbym zawód taty, ponieważ wcześniej buduje sie tajemniczy nastrój kim on może być. Może zacząc od opisu? Chodzi o to, żeby nie pisać nagle "jest kominiarzem" bo czuję się rozczarowany, że tak łatwo przyszło mi odgadnąć kim on jest.

Opublikowano

jestem okropna... ale nie ruszył mnie ten tekst. wydaje mi sie zbyt oczywiste, ja po tytule wiedziałam jakie będzie zakończenie. fakt, że nienajgorzej opisane, ale nadal temat wydaje mi się hmm....niewykorzystany? czuję pójście na łatwiznę w skrajności miłości dziecka i brutalności ojca. taka tania zagrywka. to oczywiście jest tragedia, ja jej nie umniejszam, ale w tym wypadku, odczuwam spłycenie, podkoloryzowanie i podanie na talerzu gotowych emocji, a ja takich nie lubię, wolę je sama odnajdywać. podobnie jak z tym kominiarzem napisał Damian.
Cóż, czekam na lepsze, a wiem, że takie będą :)

Opublikowano

Może to paradoksalnie zabrzmi ale mi też się to nie podoba. Łatwiej jest o tym pisać niż czytać(Gnoja nie byłem wstanie doczytać do końca), ale czy zaraz porażka? Odnosząc się do opowiadania, które nadmieniłeś, to przecież podobny styl i też o miłości...nie sądzisz?

Opublikowano

Mnie poruszyło. Na początku było tak słodko, a potem to brutalne bicie na koniec zaskoczyło mnie (chyba jestem za mało oczytana w gnojopodobnej literaturze...:)). Ale prawdą jest, że mogło być lepiej napisane, bardziej stopniowane napięcie, może trochę dłuższe. Powiedziałabym, ze to jest na razie szkic, druga wersja mogła by byc lepsza:)
Ale i tak plus za świat widziany oczyma dziecka, wiarygodny, choć mogłoby być tego więcej.
Na pewno nie porażka!

  • 6 miesięcy temu...
Opublikowano

No i przeczytałam... Wzburzajace, wywołujące złość... Naiwne dziecko, nie wiedzące, jakie są jego prawa, o których nikt mu nie mówi, traktujące znoszenie bólu i pogardy jako "skok Małysza", który kiedyś się skończy... I dorośli, którzy bicie traktują jako coś zwyczajnego w ich życiu, coś, co może dziać się obok pichcenia w kuchni... Jest to straszne!

Tekst dobrze wywołuje kolejne emocje, może diametralnie nie zaskakuje, ale wciąga.
Ważne, by pisać na takie tematy, może do kogoś to dotrze, coś zostanie przemyślane, coś się zmieni w życiu bezbronnych dzieci...

Pozdrawiam
Kasia

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Dla Krzysia -- przyjaciela, brata krwi. Szliśmy razem przez łąki, bieszczadzkich pustkowi, przez trawy do pasa. Sierpniowe słońce paliło nam karki, a my śmialiśmy się jak dzieci, które zapomniały, co to czas. Krzysztof zerwał dmuchawca. Zdmuchnął go jednym tchem. -- To moje myśli. Teraz latają. Był filozofem. Skończył Uniwersytet Jagielloński z nagrodami.. Czytał Hegla i Nietzschego jak inni czytają poranną gazetę. Myślenie miał w oczach. Szukał sensu wszędzie. Świat czytał jak książkę -- bez tłumaca, bez przypisów. Był moim bratem krwi. Kochaliśmy się jak bracia -- jeden dla drugiego zrobiłby wszystko. A potem przyszło to, co przyszło. Szpital psychiatryczny. Białe ściany, białe piguły, biali ludzie bez twarzy. Dom bez klamek. Korytarze długie jak modlitwy bez odpowiedzi. -- Bóg to schizofrenik z demencją, a rzeczywistość to Jego wyobraźnia -- powiedział Krzysztof. Już wtedy wiedziałem, że w tym zdaniu jest więcej prawdy niż w całym psychiatryku. Spał w świetle jarzeniówek, w oddechu innych -- ciężkim jak metal. Zajmowali się nim ludzie, którym przepisy zastąpiły serce. Bez oczu. Bez imion. Cierpiał nie jak chory, ale jak więzień idei. Jak żywy wyrzut sumienia. Widzieliśmy się coraz rzadziej. Odwiedzałem go. Witał mnie radością w oczach. A ja, wychodząc, płakałem jak dziecko. Raz przyszedł nago na moje osiedle. Do mojego domu. Późną  śnieżną jesienią.  Na boso. -- Nie jestem chory. Ja jestem wolny. Potem znów zniknął. Gdy go znaleźli, leżał w altance jak pies, który zdechł przy drodze. Zwinęli go jak brudny dywan. Widzieliśmy się ostatni raz w prosektorium. Wsunęli mu kartkę na sznurku  do ręki: „Zgon naturalny.” Cokolwiek to znaczy. Nic nie jest naturalne w umieraniu z mózgiem przeżartym chemikaliami i duszą, która biegła do mnie nago po zaśnieżonym osiedlu. Wyszeptał wtedy martwymi oczami: -- Wiesz… te myśli w dmuchawcu? One wróciły. -- Ale nie moje. A ja, wychodząc, nie mogłem powstrzymać łez. Bo widziałem go, ale nie mogłem odzyskać tego, co w nim kochałem -- błysku w oku, ostrości i przenikliwości umysłu. Zostawiałem tam resztki mojego przyjaciela. Brata krwi.    
    • pokazywałeś mi dziś dom który oddycha szczelinami wyszczerbionych sęków piękny oparty na kamiennych fundamentach pachnący żywicznym ulepkiem w oddali szumiał las niezmiennie brzozowym listowiem zachęcając zielonością by wejść głębiej w poszycie jeżynowych kolców pokazałeś mi dziś Annę zagubioną w bezradnej niemocy która jak oćma na trwałe zakryła kawałek świata wodząc po omacku palcami po brodzie tam gdzie zaczyna się ciemność budzą się żądze mówisz zamykam oczy jest mnie coraz trudniej wypędzić z głowy zespolona z nią jak mgła wpełzam w zakamarki wspomnień   ten wiersz już tu był ale go bardzo lubię  Niech zostanie na dłużej 
    • @Maksymilian Bron Myślę,  że boski alfabet rozsypał się w dusze... Pozdrawiam 
    • Bardzo dobry i na czasie felieton. Choć manipulacja medialna to dzisiaj nie nowość. W obecnych czasach mamy internet, który jest potężną bronią rażenia.I choć nie zabija, ogłupia i omamia ludzi. Najbardziej perfidnymi metodami tworzy się memy pełne fejków i innych kłamstw. Kolejny rząd zapowiada walkę z mową nienawiści ale tak naprawdę jest to pragnienie do przywrócenia represyjnej cenzury z czasów PRL.Dziennikarze popularnej stacji bardzo często zadają pytania z tezą i sugerują odpowiedz, jaką chcą uzyskać od polityka w studiu. Na przykład zamiast zapytać: jak pan ocenia obecny rząd? pada pytanie : poprzedni rząd wprowadził chaos i bałagan, z którym walczy obecny bo chce przywrócić rządy prawa- czy pan (i) to popiera? Przecież nikt w odpowiedzi nie zaprzeczy... Dziękuję Tobie bardzo za ciekawy felieton.
    • @Wiesław J.K. to były ciężkie czasy  Babcia mi o nich opowiadała  Przeżyła 94lata i do ostatniej chwili była niezwykle świadoma  @Migrena przepraszam nie chciałam przynieść  Temat wojny i w ogóle martyrologia narodu Polskiego jakoś tak we mnie od dziecka siedzi  Stabilnie  @Berenika97 u mnie raczej tej sielskości niewiele w wierszach

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Dziękuję pięknie za czytanie @Roma dziękuję Romeczko  Miło że donie zerkasz przytulasy @Alicja_Wysocka ktoś mi kiedyś powiedział że mam starą duszę  I chyba miała rację ta osoba  Pozdrawiam @Jacek_Suchowicz nie sądziłam że mogę Kogoś zainspirować  Miłego dnia Jacku 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...