Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

mam wolną chwilę, więc z rozmysłem
na brzegu strony piórem siądę,
czy ktoś już mówił? nie pamiętam,
że do mężczyzny przez żołądek

a niech to trafi co, nie powiem,
przepisów szukać mam na rosół?
nie samym chlebem przecież człowiek,
musi być jeszcze inny sposób

znalazłam skróty, może dotrę
nie wiem czy droga będzie słuszna,
postanowiłam apetycznym,
wcisnąć się wierszem w jego usta

Opublikowano

łakomy kąsek oj nie powiem
rozkład dziewiątki formą znaną
więc jem powoli myśląc sobie
aby przypadkiem mi nie stanął

bez niedomówień w gardle kością
połknąłem i już nic nie zmieni
więc się zamartwiam dosyć ostro
bo może w lukrze jest arszenik

lub jakiś inny wynalazek
co to odurza i zniewala
lecz się nie dzieje nic na razie
a tylko wierszyk powstał naraz

;))

Opublikowano

@Alicja_Wysocka

wiersz apetyczny tym się różni
od prosto długich rymowanek
że choćbym nie miał wielkiej kuchni
na małym skrawku jej powstanie

w kątku przysiądziesz sobie cicho
by skonsumować wiersz - zjawisko

a co tam

:)

Opublikowano

@Jacek_Suchowicz

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


no ojtam, ojtam ślepej kurze
też się czasami ziarnko trafi
przypadkiem zdaje nader rzadkim,
udało mi się gościa złapić

że gość jest grzecznie ułożony
i niewybredny w żadnym cale,
futrować mogłabym gapami,
żywić codziennie albo dalej

Smacznego, Jacku :)

Opublikowano

@Alicja_Wysocka

Do psa łatwo dotrzeć wołową kością.
Do mężczyzny trudniej bez krzty miłości.
Chyba, że dostanie krem z kruchej bezy
uznając, że mu się za nic należy.

To mój wierszyk zrymowany jako komentarz:-)
E.

Opublikowano

Cóż skomentuję niezłe danie
Liryczny rosół z makaronem
Przepis skrócony, ale smaczny
Czy tylko tak potrafią one

Nakarmić słowem obietnicą
Oni to jest gatunek prosty
Są łatwowierni i naiwni
Dla nich z przeszłością spalą mosty

I czy wiersz jedzą czy też rosół
Zawsze w amoku konsumpcyjnym
Będą się pławić otępiali
Nie myśląc wcale o tych innych

Opublikowano

@Andrzej_Wojnowski]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



ja tylko chciałam, dobra, powiem
nie przebierając zbytnio w słowach
że z pitraszeniem mi nie idzie,
że wolę pisać niż gotować

znać się na ziołach i przyprawach,
wybierać i opiekać mięsa
wolę się skupiać na poezji
neologizmów smacznych kęsach

kto wie, a może kiedyś trafię
poetę o podobnych gustach
wciąż będę go karmiła wierszem
co się rozpływa w jego ustach

:)
Opublikowano

Na zupę z kury niezagęszczaną
szukać przepisu nie miałaś woli?
Mężczyznę karmić chcesz frazesami,
babskim gadaniem, podanym z rymem?

Nie idź na skróty! Ważna jest droga.
Do ust najprościej, trudniej do psyche.

Potrawa z trawy - dobra na deser.
Lecz przedtem piersi zgotuj i udka.
Z młodą włoszczyzną smakują bosko.
Zagnieć też kluski. I podaj rosół!

Bez ansy przyjmij, ino z uśmiechem,
esencjonalny mój wywar słowny.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @klaks Mamy już więc dwie sławne pszczółki: Zosia i Maja. :-)))
    • @LeszczymPoezja, Proza i Promocja - wszystkie na jedną literę.  Ja tam myślę, że z którąś wreszcie się dogadasz :) 
    • Zobacz, spójrz… Oto moje usta. Moje dłonie. Zimno mi. Zimno mi w tej wilgoci. W tej dżdżystej aurze jesieni. Dotknij, a poczujesz. I jak? Mówiłem. Zimne to wszystko, prawda? Tak zimne jak bryłki lodu. I te palce zimne, jak palce mojej nieżywej już matki. Tutaj jest wiatr. I szum schodzący z nagich gałęzi drzew. Idący w liście, co u stóp mych się kręcą. W korzenie. Czuję w wilgotnych włosach twoją dłoń. Twoje palce przechodzące na wskroś. I znowu od początku…   Idę przez te obszary ciszy nagle zbudzonej. Przez ten cichy ciąg zdarzeń. Przez te długie bardzo strumienie czasu. Idę długo tymi korytarzami. Idę w daleki ląd zapomnianych twarzy. Które na końcu. Które tam bardzo… Na końcu...   Ty wiesz. I ja wiem. Wiemy wszystko. Wiesz, prawda? Wiesz wszystko, co chcielibyśmy sobie powiedzieć. Ale nie powiemy już nigdy, chyba że we śnie.   Tutaj, gdzieś. Pomiędzy drzewami. We śnie. Szliśmy. Idziemy. I będziemy szli. I jeszcze…   Kolejny krok. Kolejny…   Zderzam się ze ścianą w pokoju ciemnym i pustym. Odwracam się. I widzę. Patrzę. Szukam… Ze ścian wyciągają się ręce. Czyjeś ramiona. Te ręce zimne. Te dłonie. Te palce… Jakby twoje, które wciąż mnie przywałują gestami.   Zapalam świece. Gwiazdy płoną na niebie. Pomiędzy chmurami, w których jaśnieją snopy odchodzącego deszczu. Tutaj i tam. Odsłaniam zasłony. Szeroko. Firanki na moich skroniach w powiewie otwartego okna. Głaszczą. Łaskoczą. Łaszą się. Przymilają z milczącym kwileniem zmiłowania. Tam wysoko. Na niebie. Na suficie płomyki drgają od zimna. Na szafie jakiś zakurzony kufer nie ruszany przez lata. I wszystko majaczy. Rozpływa się i scala. I migocze, i szumi bardziej jeszcze. I jeszcze…   Lekki trzask podłogi przechodzi w tej ciszy i znika. Ktoś tu, widać, był przed chwilą. Lecz cisza. Cisza. Cisza znowu w tobie. I we mnie. I wszędzie. I jeszcze… Odgłosy jakieś przechodzą. Błądzą wewnątrz naszych ciał złączonych pustką.. I drżą w nas jeszcze… Tak bardzo długo… Jeszcze...   Jesteś tu jeszcze?   Wiesz, ja tu byłem. Czekałem. Albowiem istnieję już tylko w czasie przeszłym. W teraźniejszym kurz okrywa portrety pergaminowych twarzy. Wśród pajęczyn. Na ścianach. W półmroku. W piskliwym szumie gorączki. W ciszy absolutnej. W takiej ciszy dookolnej. Wszędzie. I wszędzie. Która się kryje, i która wyłania się zewsząd. Z każdej szczeliny. Pęknięcia. Spod każdej drzazgi, co wbija się pod paznokieć z ostrym ukłuciem, podczas przeciągania w jakimś napadzie wierzchem palców po drzwiach drewnianych. Po podłodze. Po listwach cokołów… Po pólkach pełnych martwych książek. Zaplamionych. Na okładkach czyjeś oczy zeskrobane żyletką. Wszędzie. Wszystkie oczy niewidzące. Ślepe. Wydrapane. Jakby ktoś chciał się pozbyć wszelkiego spojrzenia. W szaleństwie. W nieadekwatnym przeżywaniu rzeczywistości. W przypływie pasji. W schizofrenicznej mozaice szeptów, co wciskały się natrętnie do uszu. Wśród oddechów. Wśród szybkich. Zmęczonych. Kiedyś. Kiedyś… Ale to było kiedyś. Wśród zapomnianych gestów...   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-11-17)    
    • @Migrena Żal mi ich wszystkich, bo są jak latarnie w złym miejscu, oświetlają cudze zagubienie, a same gasną po kawałku.   A i ci, którzy się zatrzymują, też niosą w sobie ciemność, która czasem ma kształt samotności, a czasem – tylko pustki.   W tym wszystkim najwięcej boli to, że nikt tu nie jest z natury winny, a każdy trochę poraniony.
    • Spale wszystkie  Twoje wiersze miłosne    I odświeżę pamięć    Urodzę się na nowo  Umrze każde słowo    Wraz z tobą   Bo rozpłyniesz się  Jak prostytutka we mgle    Nocą na mieście
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...