*** (wymiatam spod stołu okruchy samotnego chleba)

[Anna_M.]

wymiatam spod stołu okruchy samotnego chleba
język ognia zlizuje ze mnie opłakaną sól

okręcam nadgarstki zaklęciami
nieodkryte karty
brzmisz pytająco

kot grzeje ci miejsce

czekam

[Joanna_W.]

Niewątpliwie z ciekawą symboliką uwikłaną w konstrukcje przenośni.
Poradziła sobie Pani ze znakomitym efektem z - wydawać by się mogło - banalnymi rekwizytami dnia powszedniego.

Gratuluję. A.

[Bartosz Wcisło]

Dobry wiersz. Ciekawy.

[Anna_M.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Aby odnaleźć się w dniu powszednim i zgrać zewnętrzność z mojością czasami trzeba odnależć znaczenie w "rekwizytach dnia powszedniego".
Dziękuję za opinię i pozdrawiam.

[Luthien_Alcarin]

nieprzegadana liryczna forma, Podoba mi się:)

Pozdrawiam
Agata

[Anna_M.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję za przeczytanie i te słowa,pozdrawiam.