Ze smutku w radość

[Mieczysław_Borys]

Ciągle myśli moje z przeszłego życia pamięć przywodzą,
ciągle w duszy mojej burzą się niepokoje -
i stąd w takiej postaci wiersze się rodzą...

Jednego dnia cofam się do przeszłości;
tkwi ona we mnie takowa, co w niej nie ma żadnej radości,
a ślady blizn i im myśl jednakowa.

Innym razem zapominam dnia pewnego,
że żywot mój nogi ma związane -
i pędzę siebie na zbity łeb ku miejsca docelowego
wierszem ubierać wiosną, kiedy jeszcze są takie chwile mi dane.

Cieszy mnie wszystko, jak dziecko:
łąki, woda, drzewa, ptaszęta i bociany.
Niebo, jeżeli wolne od chmur na chwilę, na deczko,
już uważam, że taki dzień stał się udany.