Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

egzorcyzm o zmroku [2]

Kolos94
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Kolos94

Kolos94

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

pomagałeś mi tak bardzo
że za każdym razem
było coraz gorzej

wolałbym doprawdy chwycić się brzytwy
niż twej cuchnącej czarnej łapy
uciełaby przynajmniej rękę
łapczywie wyciągniętą po nic

bo wygrać z tobą to przegrać wszystko
a zyskać to stracić bezpowrotnie
roztaczasz wspaniały krąg wyobrażeń
stawiasz na narożniku pragnień
i wołasz "oto wszystko twoje
oddaj mi pokłon i weź w posiadanie
wszystkie królestwa świata"

i koronowałeś mnie rzeczywiście
na króla wszelkich czczych iluzji
gdy było ze mną coraz gorzej wmawiałeś
że potrzebuje jeszcze więcej pustki
na pokarm dla duszy i umysłu zranionego

ale pustynia dała do myślenia
na niej wspaniała pełnia księżyca
i studnia prawie ale jeszcze denna
pozwoliła wołać w nieskończoności:

nie znać cię nie znać
błagam tylko krzyż męka
cierpki przedsmak nieba
lecz ciebie - nie znać!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Arsis
      Dotknij

      Przez Arsis · Opublikowano

      Albowiem dotykając…   Wiesz, piszę w świetle idącym od gwiazd. W drżących rozpryskach iskier. W powietrzu piszę słowa spokojne jak niebo, jak noc. W zapachu jaśminów. W woni słodkawej i tkliwej. W przestworze ogromnej melancholii.   W tej otchłannej zmysłowości, co mnie okrywa szalem utkanym na drutach matki będącej w niebie. Jakby to był jej prezydent i błogosławieństwo na pierwszy krok naszej wspólnej drogi.     To od księżyca. To wszystko płynące od niego. Albowiem omiata srebrnymi brwiami pustkę ogrodu, ścieżki niknące w dali. I przemyka chyłkiem, rozsuwając gałęzie cichym szmerem wiatru.   To od księżyca. To od niego miłość się niesie jak echo.   Wszystko zbyt długo dławiłem w gardle, nie mogąc z siebie wykrztusić słowa. I szedłem od drzewa do drzewa. Od krzewu jaśminu do róż nabiegłych krwią, czerwonych jak spragnione usta.   Twoje? Moje? … nasze…   … choć na razie w tej samotni niczyje…   I widzę twoje włosy. Rozfalowane. I czuję na skroniach twoje dłonie…   Na jawie? We śnie?   Nie wiem.   Ale wiem, że tęsknię, kochanie.   Omiatasz mnie w noc każdą tym spojrzeniem, wzrokiem zastygłych oczu. I omiatasz mnie podwójnie, potrójnie snem skrzydlatym jak nigdy dotąd.   I bardziej. I jeszcze..   I kiedy ulatujemy w przestwór, złączeni, mijamy wierzby kulejące, co się podpierają na zgrubiałych sękach.   I topole strzeliste, i dęby, kasztany…   Dużo tego. Tak bardzo wiele…   I pamiętam, że w dłoń moją weszłaś ciepło jak lato.   To było wtedy. A teraz?   Zamykam cię w sobie tak jak zamyka się kwiat drżący w powiewie. I byłaś we mnie.   I jesteś...   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-05-13)    
    • violetta
      "Smutno mi Boże"

      Przez violetta · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka miałby towarzystwo:)
    • Alicja_Wysocka
      "Smutno mi Boże"

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @violetta  Och Violka, Ty to potrafisz rozbroić człowieka :))
    • violetta
      "Smutno mi Boże"

      Przez violetta · Opublikowano

      To prawda kobieta by ci się przydała:)
    • Leszczym
      Peeling grawitacyjny

      Przez Leszczym · Opublikowano

      @Lidia Maria Concertina Żeby tak przed sobą można było uciec na dłużej...

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...