urobek

[teresa943]

zmatowiałe szyby pikietują
niewyraźne kontury z przeciwka
skulony kundel pod ławką zbyt surową
dla sfatygowanych kości
spleśniały nadmiar nadgryziony czasem
na powszednich kromkach
nie grymasi

karton po bananach z wonią złudzeń
i kilka brunatnych skórek nie nakarmi
ale już nie zawadza-
bez wymagań i filantropia śmietniczki

wystarczy

2014-11-12

[Piotr_Jasiński]

Czytając Twój wiersz nasuwają mi się dwa słowa „dużo” i „mało”. Choć oba na smutno. Wiersz bardzo ładny.
Pozdrawiam

[Zbyszek_Dwa]

Witaj Krysiu :)

Bardzo pokorny smutek
wzruszający
sugestywny

wiele myśli się ciśnie

Ciepło i serdecznie pozdrawiam :))

[Gość]

@teresa943

czytam zakończenie:

"ale już nie zawadza
- bez wymagań i filantropia
śmietniczki

wystarczy"

czyli bez pompatycznego "owocu miłości". ja myślę że czytelnika nie ma co tak wyręczać w dochodzeniu do wniosków co jest czym itd.
całkiem udany wiersz.

[teresa943]

@Piotr_Jasiński
Piotrze, "dwa słowa" a ile treści!
Dziękuję.

Serdecznie pozdrawiam :)

[teresa943]

@Zbyszek_Dwa
Trafne spostrzeżenie, Zbyszku.
Dziękuję.

Pozdrawiam serdecznie :)

[teresa943]

@oskari_valtteri
Sugestia do przemyślenia, dziękuję.

Pozdrawiam serdecznie :)

[Mieczysław_Borys]

Krzysiu, wiersz oczywiście zrozumiałem. Poza tym jest bardzo ładny i wzruszający...
A z drugiej strony "urobek" kojarzy mi się z tym, kiedy byłem górnikiem i na dole "fedrowałem wągel".
Teraz jestem na powierzchni... Pozdrawiam.

[teresa943]

@Mieczysław_Borys
Twoje skojarzenie jest bardzo trafne - to wszystko jest życiem.
Dziękuję Mietku za komentarz i serdecznie pozdrawiam :)