Beduini

[adolf]

Nad przepełnioną czekaniem pustynią
(cmentarzyskiem klepsydr, przesadnym zegarem
słonecznym)
czarna łupina nocy pęka wysuszona smutkiem
(teraz rozumiesz: gwiazdy to kryształki soli)
niebo się pogodnie otwiera

wchodzi w nas światło, jak kłos wchodzi w swoją dojrzałość
rękę siewcy idącego przez pole przed planowanym zbiorem
-- ojciec gładzący policzek syna na pożegnanie
a dookoła ślady naszych stóp jak ptaki
krążą licząc na udziały w ziarnie

Tu jest twoje teraz, chleb twojego czasu
spożywaj je miedzy tymi, który są stacjami

jakie góry są niecierpliwe nie przeliczają
siebie na najdrobniejsze ziarenka nie rachują żmudnie
pysznie wychylają się, wyciągają po swoje
a przecież
tylko ci najdrobniejsi dostaną

[Hannah_K]

* którzy w trzeciej (chyba)
w drugiej usunęłabym "swoją" (to jest wiadome)

W ogóle bardzo na tak, pierwsza cudowna a i puenta jak dla mnie super. Bardzo nostalgicznie.

pozdrawiam

[bazyl_prost]

autystyczny punkt widzenia, może zmień imie , jeden Adolf juz zażegnany