Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano
prima aprilis

nie patrz przez okno
bo się pomylisz


dlaczego wymarły dinozaury

dziwi się bociek
brodząc po śniegu
zamiast po błocie


kraszanki

to ci są jaja
dzieci od rana
lepią bałwana


syndrom świąteczny na zielonej stronie

życie do syta
wielu wciąż pisze
choć nikt nie czyta


gdyby było mało

to na dodatek
jakiś matołek
bawi się czasem


***:/!

i za plecami
igra naszymi
emeryturami
Opublikowano
zlodowaciałe węgielki
o tępym spojrzeniu
czerwony nos
i gruby szalik

nie taką lepiłam wiosnę
wytrwale

aż kulam się cała w śmiechu
bo zając okazał się bałwanem



ps. pierwszy raz w życiu, oberwałam w swoje imieniny śniegową kulą :(
a już trochę żyję...

"to ci są jaja"

:))))
Opublikowano

Ponieważ wiośnie brak refleksu ,mnie także.
Dopiero teraz dostrzegłem twoje poczucie humoru:) - to żart.
"Prima ..."- jest prima ,pierwyj sort.
Pozwolę sobie dopisać coś niecoś do twoich "epopei":)

zazdrość

gdy wiosna przyszła
taka przemożna
zima wróciła
zobaczyć że można



czemu zima trwa - przyczyna

prezes kradł księżyc
i nic się nie stało
a premier się ślizga
i ciągle mu mało.

Pozdrawiam:))))))))

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



no właśnie, dlatego postanowiłem zrobić tych kilka fotografii :). mam tylko nadzieję, że natura nie wprowadzi nam takiego schematu na dłużej, że to tylko jednorazowy wybryk.
pytałem swojego dziewięćdziesięcioletniego ojca, też czegoś takiego nie pamięta. mówił o śniegu w czerwcu, ale to był tylko chwilowy incydent, a my mamy regularną zimę, której końca nie widać. czyżby nadciągała kolejna epoka lodowcowa?
dziękuję za następny wierszyk i pozdrawiam serdecznie.
do poczytania :)
Opublikowano
prima aprilis

nie patrz przez okno
bo się pomylisz

syndrom świąteczny na zielonej stronie

życie do syta
wielu wciąż pisze
choć nikt nie czyta . . . . cos chyba czytali, ale.. no wlasnie, bylo ale...

to sobie wybralam...
pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Arsis może w innej galaktyce, ale w naszej na pewno nie, bo dawno by nas ktoś odwiedził, a nawet zabrał ziemię:)
    • @violetta Utrzymywanie, że tylko Ziemia jest piastunką życia, jest równie bezsensowne jak twierdzenie, że na dużym obsianym polu mógł wyrosnąć tylko jeden jedyny kłos ...   pomimo paradoksu Fermiego - nie jesteśmy sami
    • @Migrena Po przeczytaniu przypomniał mi sie film,  który oglądałam lata temu -wielka milość/namiętność, czasy wojny i oni tak bardzo siebie spragnieni, gdzieś na ulicy w miłosnej ekstazie...  Film był niesamowity , wiersz też uruchamia wyobraźnię, świetny.
    • @iwonaroma   mam szczęście, że czytają moje wiersze tacy wspaniali ludzie jak Ty.   dziękuję Iwonko :)    
    • Jestem tu chwilę — może i chwilą, przesiadam siebie, szukam peronu, prześwietlam ludzi jak w starym kinie, w taśmie, co płonie celuloidem.   Przystań podróżnych — poziomów tyle, uśmiechy szczere, szydercze, jasne; lęk w sercach szarych drży jak motyle, głos obojętny w tłumie wygasłym.   Prawda przy prawdzie, kłamstwo tuż obok, sznurki przy ścięgnach w pół gestu drżące, prośba jak rozkaz — portret nieznany z miejscem, co czeka, choć tego nie chce.   A czas tu stoi, choć mijam ludzi, ich kroki płyną jak cienie w wodzie; każdy z nich nosi własne zasługi i własne winy — te, które zwodzą.   W spojrzeniach migot tęsknot ukrytych, w dłoniach — rozstania ledwo domknięte; nikt nie zatrzyma chwil nieodkrytych, choć chce je trzymać, jak szkło rozcięte.   A kiedy wreszcie ruszy mój pociąg, zamknę za sobą peron tej chwili; zabiorę tylko to, co wciąż płonąc przez cudze twarze — mnie ocaliło.   I wiem, że wrócę w to miejsce kiedyś, gdy noc znów zwinie świat w celuloid; bo każdy obraz, nim zgaśnie — przecież szuka człowieka, by w nim się dożyć.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...