Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Zgłoś

  • Niestety, Twoja zawartość zawiera warunki, na które nie zezwalamy. Edytuj zawartość, aby usunąć wyróżnione poniżej słowa.
    Opcjonalnie możesz dodać wiadomość do zgłoszenia.

    ×   Wklejono zawartość z formatowaniem.   Przywróć formatowanie

      Dozwolonych jest tylko 75 emoji.

    ×   Odnośnik został automatycznie osadzony.   Przywróć wyświetlanie jako odnośnik

    ×   Przywrócono poprzednią zawartość.   Wyczyść edytor

    ×   Nie możesz bezpośrednio wkleić grafiki. Dodaj lub załącz grafiki z adresu URL.

    ×


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      Echo ciszy...

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Whisper of loves rain Dotykasz tu przemocy domowej, ale robisz to z perspektywą, która wykracza poza prosty podział na ofiarę i sprawcę. Pokazujesz spiralę bólu, która się przenosi, powtarza. "Zagubiony w cieniu win , Własny gniew pożera dni" - to głos kogoś, kto być może sam doświadczył przemocy i teraz ją odtwarza, co nie usprawiedliwia, ale humanizuje. Niestety.
    • FaLcorN
      ja i mój czas

      Przez FaLcorN · Opublikowano

      @Berenika97 Wszystko zaczyna się od wiary. Szczęście, spełnienie, lepsze pisanie również, pozdrawiam!
    • Benjamin Artur
      W czeluściach Alkantary

      Przez Benjamin Artur · Opublikowano

      W zerwanych płatkach Alkantary W wąwozach i grotach Alkantary W meandrach rzeki Alkantara Wpatruje się w Ciebie Alkantara.   I wodzę wzrokiem po Alkantarze I nabieram wody z Alkantary I rozkoszuje się smakiem Alkantary I marzę byś była moją Alkantarą.   Bujam się na obłokach Alkantary Rozpływam po brzegach Alkantary Rozpalam ogniska w grotach Alkantary I modlę się by dotykać cię stale Alkantara.   O Alkantara! Alkantara! Alkantara!          
    • Berenika97
      Miejska legenda

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @tie-break To piękny i intymny wiersz o pragnieniu bliskości, w którym posługujesz się bogatą metaforyką miejską. Chcesz być wszystkim dla drugiej osoby - przestrzenią, opiekunem, zwierciadłem - ale jednocześnie to pragnienie ma w sobie coś desperackiego.
    • Berenika97
      ja i mój czas

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @FaLcorN Jest tu coś z filozofii carpe diem, ale pogłębionej - nie "chwytaj dzień, bo jutro umrzesz", ale "szukaj sensu świadomie, zanim czas sam go zakończy". Piszesz z wiarą w życie.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...