Bunt

[Wiktor Kwieciński]

to naiwne myśli o ludzkiej dobroci -
że po to cierpimy, by nam pomagano,

to nieśmiałe milczenie
wśród krzyku, co tworzy sylaby nie słowa,

to współodczuwanie nagości drzew,
którym listopad pozabierał dzieci,

to nieprzerwany wysiłek
utrzymania wróżek jeszcze chwilę przy życiu

i łzy ocierane pospiesznie,
bo nigdy nie wolno tracić nadziei.