Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

czego się spodziewać od ślepego losu,
jeśli chce, uśmiechnie się czasem pod nosem,
może w garście sypnąć z dojrzałego kłosu,
lub jak tamburynem grać dziurawym trzosem.
kapryśny drań.

czego oczekiwać od rozdartej sosny,
sama ledwo zipie utrapionym głosem.
śniegi ją złamały, mrozy ją przygniotły,
już nie płacze z wierzbą, już nie śpiewa z kosem.
kapryśny drań.

czego ty się tłuczesz, blada ćmo pod kloszem.
ciepła się zachciewa, światła w czarne noce?
nie pchaj się zbyt blisko, światło wiele może,
zmieni w czarny popiół, lub obdarzy mocą.
kapryśny drań.

Opublikowano

Nie wiem czmu, ale w kocówkach bardzo często psujesz rym oddaleniem brzmienia; nie wiem czy dobrze jeszcze pamiętam , ale chyba tak już było? X., czy to przystoi piosence?
O ćmie mi się podoba, kiedyś walczyłem z taką.
Kłaniam

Opublikowano

Och, Łaskawco, że w ogóle wpadasz, jużem zachwycona!
Uczyli mnie w szkołach, że rymy dokładne są fuj, i jakoś tak...

Zaraz coś z tym zrobię. Obiecuję.

Dziękuję, Beziu, że zaszczycasz.

;)

Para:)

Opublikowano

bo czego wymagać i żałować czego,
prosząc o uśmiechy, blade garście kłosów,
skrzydłem ćmy nauczyć w świetle dojrzałego,
nie zazdrościć sośnie dni rozdarcia losu,
kaprysząc nań.

:)))

Anno, przypomniałaś ciekawą formę - w ciekawy sposób.
Los, jeśli go tak właśnie pojmować, jest ślepy. Sęk w tym, by nie tłuc się pod (jego) kloszem, jak ćma - zawsze tylko "o krok" od światła.

pozdrawiam serdecznie,
in-h.
:)

Opublikowano

Krysiu Tereso,

tak, wierszyk "dojrzewał" w Warsztacie, ale w końcu tu doczekał uwag i poprawek. Tak niewiele osób czyta dziś Warsztat ;(

Bardzo mi miło, że znów trafiam w Twój gust. Wdzięczna, cieplutko pozdrawiam,

Para:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Annna2 To piękny, subtelny hołd dla muzyki, która ocala to, czego nie potrafi ocalić historia.
    • @Migrena Całe szczęście, że to tylko wiersz. Bardzo skoncentrowany na człowieku, aż za bardzo. Ale tak sobie myślę, że Bóg chyba nie zniszczy świata tylko ze względu na zepsutą, grzeszną ludzkość. Świat, to przecież o wiele więcej, i jest w nim przestrzeń także i na piękno. Poza tym, cóż my wiemy o świecie, skoro dane nam zostało poznać, zasiedlić i zagospodarować tylko jedną maleńką cząsteczkę dryfującą w kosmosie?  
    • @Annna2   Aniu. Wiersz jest cudowną  prawdziwą poezją, bo nie opowiada wprost, lecz sugeruje, sklejając historyczne fakty,  cytaty i emocje w spójną, hipnotyczną całość.   Piękny liryczny język, świadczy o Twojej głębokiej wrażliwości i maestrii. Jestem zachwycony tą wizją.    
    • @violetta, dziękuję za ślad :)
    • Koncert skrzypcowy Roberta Schumanna w tle słychać. Odkryty Josepha Joachima, w D' Aranyi przechowywany, światu nieznany Sonata niewprawną ręką dziewczyny grana, temu chłopcu co walczył w Gallipoli i nad Sommą. Jakby przewidziała spalenie Reichstagu, Realpolitik w iście heglowskim stylu wcześniejszy też. Wielki Rzym, La belle époque, gdzie jest? Ikar co wyżej i wyżej ku Słońcu spadł, za dużo chciał. Coś tu jest, ta muzyka nigdy niczyja, nuci ją wiatr Znów umawia się na moście, z nim z lat młodości. Twarz jaśnieje w blasku świec, świat znów tak gra.   Ktoś do drzwi zapuka, zawoła. Jestem, patrz- to ja! *Dżumy i wojny zastają ludzi zawsze zaskoczonych". Zmiotą berlińską filharmonię, londyńską Queen's Hall, będą istnień pożogą. Muzyka Schumanna na łatwopalnym rękopisie zapisana przetrwała. W kamieniach i murach się schowała. Lew z Pireusu ją słyszy, ona wciąż trwa.                     - cdn-                                       
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...