Jeździec

[Bronisław Jaśmin]

Odkąd sny mnie wdrapały na słonie i górskie
garby dromaderów, poczułem się jak kamienny i zimny
jeździec. Wiatr mnie drapał po uszy i było mi dobrze.

Istotnie ujeździłem sto szczytów - ogierów, a potem
i same pozwalały dosiadać ich grzbietu. Nie mam czasu
na naukę galopu i skoków, nie mogę sobie pozwolić upaść
jak niedojda.

Ta jazda na Karpatach jest jazdą na ośle, a osioł jest
moim mięsiwem, ogniskiem i życiem. Ale spadam i robię
to nad wyraz dobrze, z sekundy przez następną aż puchną
powieki, a wzrok zdaje się stromym kolorom co najmniej
przepaścią wymykającą się z żeber, by rozbić gdzieś wieczór.