dywagacje

[Rihtik Stempelek]

[Ewa_Krzywka]

Bardzo dobry hamletowski wiersz - dylemat. Autor stawia odwieczne pytanie o sens (w tym wypadku) tworzenia - czy racjonalnie, czy emocjonalnie. To pytanie, z pozoru banalne, jest podstawowym dla każdej twórczości. Implikacje, które z tego wynikają, są następnie związane z dotknięciem banału, który może być zarówno emocjonalny jak i racjonalny. To samo dotyczy emocjonalności, która może być banalna lub racjonalna, a wszystko jest zespolone "techniczną formą pisania".

Banały (racjonalne i emocjonalne) mogą być ujęte w formę białego jak i rymowanego utworu. Problem jak zawsze zasadzony jest w stosunku twórcy do odbiorcy, do jego poszanowania, liczenia się z nim, schlebiania mu lub tworzenia sztuki dla sztuki, w której odbiorca nie liczy się, co nie oznacza odmówienia mu wartości podmiotowej. Mamy wtedy odpowiednio twórczość, która jest funkcją jakiejś ideologii, autokreacją lub poszukiwaniem nowych form wyrazu.

Wszystkie te aspekty zostały ujęte w wierszu.

Możemy je obserwować w "produktach" naszego portalu, które wzbogacone są jeszcze o element socjologicznej gry, której Autor w wierszu nie podnosi, choć owa socjologia przeważa, zwłaszcza w komentarzach. Nie ma ona znaczenia dla pierwiastka twórczości (szeroko i ogólnie pojętej) zawartego w zdecydowanej większości prezentowanych utworów.

Według mojej opinii jak również teoretyków i praktyków sztuki (np. Richard Wagner, Denis Diderot, Johann Wolfgang von Goethe, Wassily Kandinsky) prawdziwa twórczość i wynikające z niej dzieło sztuki polega na harmonijnym balansie pomiędzy racjonalnością i emocjonalnością w utworze. Gdy następuje przewaga jednego z tych dwu elementów, mamy do czynienia z manierą w dziele sztuki.
Gdy brak spoiwa formalno - technicznego mamy do czynienia z ramotą lub amatorszczyzną, twórczością ludową i pop-poezją.

Ten dylemat został trafnie ukazany w wierszu.
Plus ;)

[Rihtik Stempelek]

Szanowna Ewo...

...wiesz, że nie tylko dziękuję :)

...to narasta!