Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Zamkowa Baśń

Pomyłek_Stokrotny
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Pomyłek_Stokrotny

Pomyłek_Stokrotny

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Jestem wiatrem wspomnień. Przybyłem na zamek
Chcąc w przebrzmiałym echu budzących go dzwonów,
Wśród ruin i zgliszczy, jak pieczęcie chwały,
Minionej świetności pokłonić się czołem.

Jak dawniej napełnię znów życiem komnaty,
Zaświszczę skowytem po rozległych lochach
Straszliwie, jak kiedyś pod oprawcy batem
Wył giermek nieszczęsny co ważył się kochać.

Kiedy już pędzeniem po zamku się strudzę,
Wpadnę na podzamcze do dawnej oberży,
Gdzie blizny na pyskach świeciły tak srodze,
Gdzie szlacheckie duchy gardy szabel dzierżą.

Niech wino uderzy, ze łba się zakurzy,
Z rozchełstaną piersią do resztek fontanny
Doczłapię pijany, głowę w niej zanurzę,
W jawo-zwidzie ujrzę ducha Księżnej Pani.

Gdy trzeźwość powróci, zbrukany i grzeszny
Wstąpię do kościoła, tam wśród pięknych panien,
Młodzieńców jak dęby, za ich spokój wieczny
Modlitwę zostawię i ostatnie "amen".



Cóż... Chciałbym wszystkim podziękować za wspólny czas spędzony na forum.
Dobrym duchom dziękuję za życzliwość, do dżinów wbrew pozorom nie mam żadnej urazy.
Trzeba próbować walczyć dalej. Warto było. Zostałem dłużej niż planowałem, więc coś tu musi być. Przeczytałem ze dwa tysiące wierszy? Każdy starałem się czytać z uwagą , z szacunku dla Autora. Tyle...
Heja ;))))













Liryczny_Łobuz

Liryczny_Łobuz

Opublikowano
Opublikowano

A ja chciałem podziękować Tobie, za te kilka wspólnych rozmów, na Portalu.
Zawsze smutno się robi, kiedy coś tracimy - ale z wiekiem takie pożegnania staja się coraz liczniejsze. Był czas przywyknąć :)
Nie wiem czy udajesz sie na emigrację wewnętrzną czy zewnętrzną - ale i tu i tu życzę Ci "szerokiej drogi! - Marek

Oxyvia

Oxyvia

Opublikowano
Opublikowano

Szkoda, że się stąd wynosisz. Nie pytam, dlaczego - gdybyś chciał, to sam byś nam napisał. Życzę powodzenia gdzie indziej. Wszędzie.
A wiersz strasznie mi się podoba. Świetny. Odzwierciedla moje uczucia i wyobraźnię poczas zwiedzania wszelkich ruin zamkowych. Bardzo dobrze mnie wyraża. Zapluszam. :)

Kaliope_X.

Kaliope_X.

Opublikowano
Opublikowano

pokłoń się przeszłości, jednak wróć do pieśni
stroje komnat zostaw duchom niedzisiejszym
dzwon zabierze w echo modlitwy zbyt wczesne
młodzieńcom i pannom miały być piękniejsze

wieczny spokój minie, w inną wieczność wzejdzie
wiatr udręki chwyci, kiedy w ciemnych lochach
blizny się zabliźnią, Pani z cieniem przejdzie
słów nie żałuj Ksieżnej, przecież giermku kochasz.


Ja co prawda nie zdążyłam Ciebie dobrze poznać, poza kilkoma wierszami, jednak życzę, aby ta baśń miała jeszcze kontinuum, zanim powiesz "amen"!
Pozdrawiam jako dobry duszek :)

in-h.

Jacek_Suchowicz

Jacek_Suchowicz

Opublikowano
Opublikowano

Ale zrobiłeś zadęcie, że aż i ja przyszedłem odtrąbić "ostatnią pieśń".
Uważam, że nie powinieneś teakich rzeczy pisać.
Każdy z nas musi co jakiś czas zamilknąć aby nabrać nowego dystansu do siebie i innych a potem wraca i znowu milknie i tak dalej. Niektórzy giną na pół roku inni na lat kilka a potem pojawiają się ze świeżym poetycznym oddechem. Są i tacy którym nic nie pomoże ale to margines.
Na tym portalu wbrew pozorom jest wielu życzliwych i normalnych ludzi mających coś do powiedzenia.
Życzę udanych powrotów.

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

He, kiedyś wyleczyłem się z takich "odchodzeń" ;)
A wiersz - z nerwem i trzyma się mocno kupy.

Pomyłek_Stokrotny

Pomyłek_Stokrotny

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Słuchajcie Poeci:)

Sam wiem, że tutaj wrócę. Mam wbrew pozorom, a czasem i wbrew moim niekiedy bufońskim wypowiedziom cholerny dystans do własnej twórczości.
Idę trenować na odludzie, najlepiej w górach i lasach, niczym Rocky
po przegranej walce z Murzynem.
Wrócę pod zmienionym nazwiskiem niczym hrabia Monte Christo i powalę Was monumentem i geniuszem swoich wierszy.
Pasuje?:))) Mnie też;))))
Szczerze?
Szukam granicy swoich możliwości, chcę nadrobić braki warsztatowe.
Chcę wyeliminować chaos, wprowadzić konsekwencję.
Forum zabiera mnóstwo czasu, niestety paraliżuje trochę moje życie zawodowe, a czasem i nie daje pisać w spokoju. A nie ukrywam,. że poezja jest ważną :cząstką mojego życia
Trzymajcie kciuki, bo nie schodzę w płaczu, ani pogardzie dla forum pełnego ignorantów, którzy nie poznali się na moim geniuszu.
Moje pierwsze wiersze w życiu, a obecne to kamień milowy.
Czy istnieje drugi? Nie wiem.
Idę go szukać. Chwilowo nic stąd nie wyciągnę, oprócz czasem kilku plusików-krzyżyków.
Wszystkim serdeczności. Te kilka słów należało się wszystkim.
Szacun. Bywajcie.
Heja:))))

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • lena2_
      Modlitwa wieczorna

      Przez lena2_ · Opublikowano

      @Migrena dziękuję za uznanie:):) @EsKalisia Dziękuję za refleksję:):) @Waldemar_Talar_Talar Dziękuję Talarku:) @Berenika97 Pięknie odpowiedziałaś:):) @viola arvensis Violu pięknie Ci dziękuję za Twoją życzliwość:)
    • Dekaos Dondi
      Babciowy Spadek

      Przez Dekaos Dondi · Opublikowano

      Nigdy nie zapomnę mojej babci, od której wszystko się zaczęło. No więc tak. Opowiem wam o tym wszystkim, ale trochę chaotycznie, bo taka z reguły jestem i zazwyczaj ulubioną tradycję, kultywuję. To znaczy o tym, jak zostałam szczęśliwą żoną i matką, mojego, jak pragnę wierzyć, szczęśliwego ze mną męża. No nie. Matką jestem moich dzieci. Dzisiaj mam taki rajzer fiber, z uwagi na jutrzejszą uroczystość, że gadam jeszcze bardziej chaotycznie, niż ustawa nakazuje. W miarę możności postaram, bajanie streszczać.   Obecnie jestem starą babą, lecz wtedy miałam dwadzieścia wiosen, gdy siedziałam i spozierałam jak reszta rodziny, na babcię, która zapragnęła odczytać testament, póki była jeszcze na fleku. Dziadek w tym czasie już nie żył, a przepustki zza światów nie dostał.    Gdy babcia otwierała kopertę, to cisza nastąpiła jak makiem zasiał, a wszyscy wstrzymali oddechy. Nawet jeden z wujków wstrzymał za długo i umarł, ale to już inna historia.   Tylko miętoszenie papieru było wyraźnie słyszalne i tykanie zegara, który odmierzał czas, do rozpoczęcia odczytu. No wreszcie otwarła i po prostu zaczęła:   – Cały mój majątek zapisuje mojej jedynej wnuczce i nie zamierzam się tłumaczyć, dlaczego – mówiąc to, dotknęła znacząca jednego z wałków na głowie, spowitego w siwych włosach. – A zatem – ciągnęła dalej – wszystko jasne. Mojej kochanej wnuczce – że powtórzę – zapisuje w spadku, jedną sztukę z mojej głowy.   – A my. Dostaniemy co? - zapytała nieśmiało zawiedziona do granic możliwości rodzina. – O ile nam wiadomo…   – Tak. Pstro. Nic wam nie wiadomo – wrzasnęła wzburzona babcia, popatrując wokół cwanym wzrokiem. – Z tego jeszcze co dobrego wyniknie. Jestem o tym święcie przekonana.   Tak się złożyło, że na drugi dzień, babcia odeszła w zaświaty. Została pochowana z wałkami na głowie, lecz nie ze wszystkimi. Jeden ja wyszarpnęłam. Taki fajowy druciany. Pusty w środku. Stosownie przy tym, starodawnie dygając i mówiąc, dziękuję.    Po jakimś czasie – mniej więcej, kilka tygodni po pogrzebie – obudziło mnie o świcie, złowieszcze stukanie pode mną. Tak się normalnie przestraszyłam, że o mało co, a bym się zesikała na jaśka. Ze strachu nie mogłam wstać, by zobaczyć, co to za cholerstwo tak diabelnie stuka. Rodzice akurat wyjechali i byłam sama w domku. Jednocześnie pamiętałam, że gdy kładłam się spać, to trzymałam w ręce papilota czyli spadek, który mi się wysmyknął i pokulał między dość wysokie nóżki, podtrzymujące spanko.     W końcu zebrałam się na odwagę i zajrzałam pod łóżko, doznawszy prawdziwego szoku i kołatania przedsionków. Jakaś wściekła mysz, wlazła do wałka i nie mogła się wydostać. Trzaskała nim po dechach na wszystkie strony. Na dodatek warczała na mnie i spoglądała krwawym, mysim wzrokiem. Byłam tak roztrzęsiona, że zaczęłam się wydzierać i biegać jak opętana, przewracając krzesła i nocną lampkę z ozdobnym szczurem na kloszu.     W końcu otwarłam okno, krzycząc wniebogłosy, że zostałam zaatakowana przez krwiożerczego potwora w zbroi. Tak się akurat złożyło, że przechodził pod oknem, młodzieniec szczególnej urody z hektarami i gdy ujrzał spłoszone dziewczę – czyli mnie – to zakrzyknął, czy potrzebuje pomocy, bo jakby co, to on jest chętny. I tak już jest chętny,  pięćdziesiąt lat. Jutro mamy złote wesele.
    • violetta
      Tkactwo

      Przez violetta · Opublikowano

      @Starzec jak się nadajesz:)
    • Nata_Kruk
      Zegar

      Przez Nata_Kruk · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      ... naprawdę cieszę się, że to właśnie odnalazłeś w treści. Fajnie... bardzo dziękuję za komenatrz. Także pozdrawiam.
    • Dekaos Dondi
      Niezłomność Sowy

      Przez Dekaos Dondi · Opublikowano

      @Trollformel–Dzięki:)–Zaiste. Tak być mogło, lecz nie mnie, drążyć temat. Moja rola wygasła, gdy skończyłem tekst:)–Pozdrawiam:))

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...