Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

powiedz, że tak, jak się kocha
dziecko, które przyszło właśnie na świat,
jak cień markizy w upalny dzień,
sztorm na Bałtyku, pierwszą komunię

piersi w twoich ustach. bałwochwalczy kształt
krokusów na trawnikach miasta, dźwigniętych z pośpiechu
spraw między muszeniem a pragnieniem.

przygarnij mnie po prostu.
pamiętaj. jesteś we mnie jak krokusy
w nabrzeżach Odry.

Dla Kaliope X

26.03.12.

Opublikowano

Ile tu zdecydowanej energii piękna wszystko co może zachwycać kojarzysz. Tylko razem było. Teraz też bo, jesteś we mnie jak krokusy, jest piękne. Pełny uniwersalizm odczytywania nadziei kochanków, rodziców, dzieci, tych których kochamy bezwarunkowo. Bezuciskowa klamra miłości Pozdrawiam

Opublikowano

A nno to mamy feler ... U Ciebie takie coś ?? KRA KRA zakrakała wrona patrząc na te krokusy !!! ... " W nabrzeżach Odry. " jak najbardziej nierozerwalne z wierszem i potrzebne jak korzeń każdej roślinie ale trawniki porastają nie tylko krokusami ! Ja na potrzeby wiersza nawet bym skłamał :-)
Bratki , stokrotki , te sprawy ...
Poza tym super ;-) CCieplutko :-)

Opublikowano

na mnie również największe wrażenie zrobiły krokusy, jest to tak sugestywne w wyrazie, że niemal czuje się ich zapach... czy krokusy pachną?
pozdrawiam, Anno i daję plus za wiersz
S.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Maciek.J dzięki
    • @Berenika97  to taki czas, taki czas jest. Będzie lepiej Berenika. Trzymaj się.
    • @Robert Witold Gorzkowski To niezwykła historia – i jeszcze piękniejsza dlatego, że nie poszedłeś utartą ścieżką akademicką, tylko zbudowałeś coś własnego. Wiesz, co jest w tym najpiękniejsze? Że wybrałeś swoją drogę do historii – nie przez sale wykładowe, ale przez artefakty, przedmioty, rzeczy które ludzie trzymali w rękach. I że dzięki temu stworzyłeś coś, czego akademia przez 200 lat nie potrafiła. Czterdzieści lat benedyktyńskiej pracy, unikalna kolekcja, książka która wypełnia 200-letnią lukę – to osiągnięcie, któremu może pozazdrościć niejeden profesor z tytułami. Szczególnie podoba mi się moment, gdy prof. Epsztein podszedł do Ciebie z dedykacją i prośbą o uwagi. To chyba najpiękniejsze uznanie – gdy autorytet naukowy traktuje Cię jak równego sobie, nie patrząc na formalności. Ten moment z kongresem – to już nie nagroda, to koronacja. Szacunek w oczach historyków mówi więcej niż dyplom. Historia potrzebuje takich ludzi jak Ty – pasjonatów, którzy nie tylko kochają przeszłość, ale mają cierpliwość i determinację, by ją dokumentować. I jeszcze jedno: Sienkiewicz w trzeciej klasie, Quo Vadis na początek – no tak, to się musiało tak skończyć :) Gratulacje za całą tę drogę i szacunek! Natomiast moje zadanie jest inne - sprawić, aby dzieci i młodzież pokochali historię. Nieraz mi się udaje, gdy w plebiscycie na najfajniejszy przedmiot (po w-fie), na drugim miejscu jest historia. I to był mój największy sukces. Pozdrawiam:)
    • @Nata_Kruk Mam taki cykl przemyśleń i zdaję sobie sprawę, że to męczące, ale w końcu pewnie mi przejdzie na jakiś czas:) no, ale cóż świat się trochę rozpada, trochę bliżej niż dalej, dlatego wypada mi jakieś epitafium skroić. Dzięki za czytanie i pozdrawiam:)
    • @Arsis np. Mnie:) nawet w chorobie potrafię coś zrobić, jest gotowa kapustka, mleku moczy się pierś:) akurat to nie robię dla siebie, może spróbuję:) jak tam podboje komet?

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...