Po szóstym dniu porządku

[Kaliope_X.]

stawy szemrają błękitem nieba
z żabim śmiechem
pomruczą zgadywanki
w aurze świtania

naraz się wierzby
witają z ptasim trelem
zanosząc od radosnych łez
zielenią liście

w stokrotnym mruganiu
zalotki łąk
pięciolistki w zadumie
złotych kłosów
wzywają kastaniety

i tylko słońce
w wolności
budzących się zadziwień
położony znak na piersi
obejmuje ciepło

gdy wciąż
uwięziony rzemieniem

[Rihtik Stempelek]

Miła apoteoza... i dobrze już wiesz czemu... plusłem w ten staw.

Z uwag mam jedną, odpowiadająca mojej wiedzy i zrozumieniu podstawy, jaką obrałaś komponując wiersz o tym, co po szóstym dniu, a właściwie w siódmym jego tysiącleciu będzie. Otóż:

Żyję z przekonaniem, że rzemieniem uwiązanego nie będzie... - żadnego stworzenia. :)

[Kaliope_X.]

Anno poprawiłam (chyba zaczynam rozumieć).

Dziękuję :)

[Rihtik Stempelek]

?! Anno... Ano niech i tak będzie... W końcu na tym forum męzczyzna może być kobietą i vice versa. :) Najważniejsze, że... pojmowanie się poprawia.

[Kaliope_X.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Anna mi podpowiedziała jak wyeliminować inwersje, stąd też do Anny podziękowanie :)