Elfy

[Bronisław Jaśmin]

Dach bloku wlókł powietrze gniecione przez słońce,
niebo jest listkiem, który opada bez dźwięku,
bo w księżycu garbate krainy są elfów,
lub kulą się na gwiazdach - odbywając kąpiel.

Mieszknie zmienię w bramę do den i kosmosu,
pod wieczór myśl wychodzi na zamglony spacer,
gdy w łóżku sięgam po sny - ten ostatni pacierz,
w kawiarni z filiżanki duch zbiegnie do włosów.

Codziennie gdy zostaje już tylko powietrze,
dzień spędza ze mną w domu przemielona kawa,
i układam krajobraz z przeżuwanych pestek.

Czas pewnie jest bezdomnym bez ziemi i pleców,
gdy oknem uporczywie zamykam na zawias,
bądź otwieram Genezis deszczowych portretów.