Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Lubię intymność przedwieczorną,
kiedy strudzone zastygają dłonie,
a rozchwiane w hamaku alternatyw ego,
wdraża się w stan radosnego pojednania:
jest znośnie, niczego, a nawet wybornie
i najważniejsze, że człowiek jest w formie!

Usypuję minionym wymyślne mandale,
łączę epizody według dat i barw,
aż czas potknięć i zabliźniania się zranień,
nadaje bliskości harmonijny kształt.
Z piersi wyrywa się ciche westchnienie:
Może się z tobą zamienię?

Z tkliwością doglądam, szykuję pigułki,
mierzę ciśnienie, wygładzam posłanie,
przecieram zupkę, odkrawam skórkę,
i gdy czas już wreszcie przychodzi na spanie,
zżera mnie dylemat: co gorsze?
- pamięć żałości, czy żałosna rozkoszy niepamięć?

Opublikowano

Izuś,

zobaczyłam, że jesteś.
jestem! i tak strasznie się cieszę, że Cię widzę. i że takim pięknym wierszem. wróciłaś :)
a ja... pamiętam, że od Ciebie zaczęłam się nie bać
mówić. od Ciebie.

ściskam najczulej, pełna szacunku dla Twojej dobroci tu i tam.
:**
witaj!

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dziękuję za miłe słowa, ostatnio jak wiesz, niezbyt często komentuję, nie nadążam z czytaniem, ale staram się, bo mimo braku
czasu nie mogę tak całkowicie pozbawić sie przyjemności uczestniczenia we Forum. Chyba jednak mnie przeceniasz, ale b. mi milo. Dziekujuę, ściskam
- Iza
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Niezbyt pięknej, ale jednak! Uważam, że dobrze jest umieć czasem widzieć jaśniejsze barwy, gdyż nie wiadomo co przyniesie jutro, a lepiej myśleć, że będzie słońce i pogoda!
Dziękuję za odwiedziny, serdeczności
- baba
Opublikowano

Witam!

Jest na tym forum wiele wierszy, które warto przeczytać,są też i takie które warto czytać. Dla mnie to właśnie ten przypadek drugi. No i ta ciepła ironia w stosunku do siebie, czy peela.
Plusuję i wkładam w ulubione

cieplo pozdrawiam.
Opublikowano

Wzorzec. Niech inni czytają ku nauce, bo wszystko już powiedziane powyżej. To zmaczy - co do szacunku , nie wypowiadam się, bo nie znam tła, ale nie muszę, żeby doceniać. Nie potarfię nazwać tego rymu i rytmu na przemian.To się jakoś chyba nazywa, a świadczy o kunszcie Autorki. Piękna rzecz. Uścisk. Elka.

Opublikowano

Izo, dobrze, że jesteś z tym wzruszającym wierszem. przywrócił mi mój osobisty dylemat - ja także wciąż nie wiem

(...) co gorsze?
- pamięć żałości, czy żałosna
rozkoszy pamięć?


cieplutko pozdrawiam z plusem :)
Krysia

Opublikowano

Piękny wiersz. I bardzo smutny. Zaczyna się z pozosu niewinnie, a potem stopniowo prowadzi człowieka aż do koszmaru - do patrzenia na chorobę i zanikanie kogoś kochanego. Znam to uczucie nader dobrze.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dziękuję za c z y t a n i e, miło mi było usłyszeć że został dostrzeżony w wierszu dystans, który chce utrzymać peel do swojej osoby w ocenie rzeczywistości. Myślę, że tak jest mu łatwiej.
Serdecznie pozdrawiam
- baba
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


To dla mnie duża frajda, że się podoba, ale do kunsztu, to myślę, że jeszcze baaardzo daleko! Powiem Ci Elu, że ja też nie potra
fię nazwać tego rymu czy rytmu (słowo!), po prostu tak mi wyszło; nie wiem, czy to dobrze, czy źle, ale jeśli nie najgorzej, to bardzo się cieszę! Odściskowuję
- Iza
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Pewnie wyjdę na nieoczytaną, ale nie znałam. Już nadrobiłam zaległości. Znałam m. innymi "albatrosa", ulubionym moim jest "zegar". Porównanie jest dla mnie zaszczytem, choć myślę,
że jeśli choćby w maleńkiej części przypomina, to wielka przyjemność dla mnie. Dziękuję Grażynko ca czytanie i opinię, pozdrawiam najserdeczniej
- Iza
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dziękuję Krysiu za obecność u mnie, za czytanie, wzruszającą osobistą refleksję. Tak, przewrotnie powiem, że czasem utrata pamięci bywa błogosławieństwem! Ściskam
- Iza
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Tak, długo mnie nie było, nie będę mogła niestety bywać tak często i długo jak bym chciała ale bardzo się cieszę, że mnie pamiętasz i czytasz. Dziękuję, serdecznie pozdrawiam
- Iza
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dziękuję Joasiu za czytanie!
Wiesz jak to bywa, więc rozumiesz; czasem dobrze jest wyjść trochę z siebie i popatrzeć na wszystko z boku, to działa jak atoterapia: jest znośnie, niczego, a nawet wybornie! Ściskam, serdeczności - Iza
Opublikowano

świeżość umysłu i mądre spojrzenie , to jakby trzecia droga i zarazem najlepsza w tej sytuacji. Bohaterka ma rzadką dzisiaj cechę - niezaprzeczalną pogodę ducha, którą (tak tylko się domyślam) przejęła od szanownej Autorki.
Mądry wiersz, przytulna Izbo. :)
Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • ... będzie zacząć tradycyjnie - czyli od początku. Prawda? Zaczynam więc.     Nastolatkiem będąc, przeczytałem - nazwijmy tę książkę powieścią historyczną - "Królestwo złotych łez" Zenona Kosidowskiego. W tamtych latach nie myślałem o przyszłych celach-marzeniach, w dużej mierze dlatego, że tyżwcieleniowi rodzice nie używali tego pojęcia - w każdym razie nie podczas rozmów ze mną. Zresztą w późniejszych latach okazało się, że pomimo kształtowania mnie, celowego przecież,  także poprzez czytanie książek najrozmaitszych treści, w tym o czarodziejach i czarach - jak "Mój Przyjaciel Pan Likey" i o podróżach naprawdę dalekich - jak "Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi" jako osoby myślącej azależnie i o otwartym umyśle, marzycielskiej i odstającej od otaczającego świata - mieli zbyt mało zrozumienia dla mnie jako kogoś, kogo intelektualnie ukształtowali właśnie takim, jak pięć linijek wyżej określiłem.     Minęły lata. Przestałem być nastolatkiem, osiągnąwszy "osiemnastkę" i zdawszy maturę. Minęły i kolejne: częściowo przestudiowane, częściowo przepracowane; te ostatnie, w liczbie ponad dziesięciu, w UK i w Królestwie Niderlandów. Czas na realizację marzeń zaczął zazębiać się z tymi ostatnimi w sposób coraz bardziej widoczny - czy też wyraźny - gdy ni stąd, ni zowąd i nie namówiony zacząłem pisać książki. Pierwszą w roku dwa tysiące osiemnastym, następne w kolejnych latach: dwutomową powieść i dwa zbiory opowiadań. Powoli zbliża się czas na tomik poezji, jako że wierszy "popełniłem" w latach studenckich i po~ - co najmniej kilkadziesiąt. W sam raz na wyżej wymieniony.     Zaraz - Czytelniku, już widzę oczami wyobraźni, a może ducha, jak zadajesz to pytanie - a co z podróżnymi marzeniami? One zazębiły się z zamieszkiwaniem w Niderlandach, wiodąc mnie raz tu, raz tam. Do Brazylii, Egiptu, Maroka, Rosji, Sri-Lanki i Tunezji, a po pożegnaniu z Holandią do Tajlandii i do Peru (gdzie Autor obecnie przebywa) oraz do Boliwii (dokąd uda się wkrótce). Zazębiły się też z twórczością,  jako że "Inne spojrzenie" oraz powstałe później opowiadania zostały napisane również w odwiedzonych krajach. Mało  tego. Zazębiły się także, połączyły bądź wymieszały również z duchową refleksją Autora, któraż zawiodła jego osobę do Ameryki Południowej, potem na jedną z wyspę-klejnot Oceanu Indyjskiego, wreszcie znów na wskazany przed chwilą kontynent.     Tak więc... wcześniej Doświadczenie Wielkiej Piramidy, po nim Pobyt na Wyspie Narodzin Buddy, teraz Machu Picchu. Marzę. Osiągam cele. Zataczam koło czy zmierzam naprzód? A może to jedno i to samo? Bo czy istnieje rozwój bez spoglądania w przeszłość?     Stałem wczoraj wśród tego, co pozostało z Machu Picchu: pośród murów, ścian i tarasów. W sferze tętniącej wciąż,  wyczuwalnej i żywej energii związanych arozerwalnie z przyrodą ludzi, którzy tam i wtedy przeżywali swoje kolejne wcielenia - najprawdopodobniej w pełni świadomie. Dwudziestego pierwszego dnia Września, dnia kosmicznej i energetycznej koniunkcji. Dnia zakończenia cyklu. Wreszcie dnia związanego z datą urodzin osoby wciąż dla mnie istotnej. Czy to nie cudowne, jak daty potrafią zbiegać się ze sobą, pokazując energetyczny - i duchowy zarazem - charakter czasu?     Jeden z kamieni, dotkniętych w określony sposób za radą przewodnika Jorge'a - dlaczego wybrałem właśnie ten? - milczał przez moment. Potem wybuchł ogniem, następnie mrokiem, wrzącym wieloma niezrozumiałymi głosami. Jorge powiedział, że otworzyłem portal. Przez oczywistość nie doradził ostrożności...    Wspomniana uprzednio ważna dla mnie osoba wiąże się ściśle z kolejnym Doświadczeniem. Dzisiejszym.    Saqsaywaman. Kolejna pozostałość wysiłku dusz, zamieszkujących tam i wtedy ciała, przynależne do społeczności, zwane Inkami. Kolejne mury i tarasy w kolejnym polu energii. Kolejny głaz, wybuchający wewnętrznym niepokojem i konfliktem oraz emocjonalnym rozedrganiem osoby dopiero co nadmienionej. Czy owo Doświadczenie nie świadczy dobitnie, że dla osobowej energii nie istnieją geograficzne granice? Że można nawiązać kontakt, poczuć fragment czyjegoś duchowego ja, będąc samemu tysiące kilometrów dalej, w innym kraju innego kontynentu?    Wreszcie kolejny kamień, i tu znów pytanie - dlaczego ten? Dlaczego odezwał się z zaproszeniem ów właśnie, podczas gdy trzy poprzednie powiedziały: "To nie ja, idź dalej"? Czyżby czekał ze swoją energią i ze swoim przekazem właśnie na mnie? Z trzema, tylko i aż, słowami: "Władza. Potęga. Pokora."?    Znów kolejne spełnione marzenie, możliwe do realizacji wskutek uprzedniego zbiegnięcia się życiowych okoliczności, dało mi do myślenia.    Zdaję sobie sprawę, że powyższy tekst, jako osobisty, jest trudny w odbiorze. Ale przecież wolno mi sparafrazować zdanie pewnego Mędrca słowami: "Kto ma oczy do czytania, niechaj czyta." Bo przecież z pełną świadomością "Com napisał, napisałem" - że powtórzę stwierdzenie kolejnej uwiecznionej w Historii osoby?       Cusco, 22. Września 2025       
    • @lena2_ Leno, tak pięknie to ujęłaś… Słońce w zenicie nie rzuca cienia, tak jak serce pełne światła nie daje miejsca ciemności. To obraz dobroci, która potrafi rozświetlić wszystko wokół. Twój wiersz jest jak promień, zabieram go pod poduszkę :)
    • @Florian Konrad To żebractwo poetyckie, które błaga o przyjęcie, dopomina się o miejsce w czyimś wnętrzu. Jednak jest w tym prośbieniu siła języka i humor, dzięki czemu to nie poniżenie, lecz autentyczna, godna prośba. To żebranie z honorem - pokazuje wrażliwość i odwagę ujawnienia się.   Twoje słowa przypominają, że można być nieodspajalnym  (ładny neologizm) prawdziwym i trwałym. Ta pokora nie umniejsza, lecz dodaje blasku.      
    • @UtratabezStraty Nie chcę tłumaczyć wiersza, bo wtedy zamykam drzwi do innych pokoi czy światów. Czasem czytelnik zobaczy więcej niż autor - i to też jest fascynujące, szczególnie w poezji.
    • Skoro tak twierdzisz...  Pozdrawiam
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...