wielbłąd

[adam hoff]

dla K.

próbowałeś przez ucho igielne
kroplę wiersza
i dziurkę od klucza

przejść
przepłynąć
lub choćby podpatrzeć

przybywało wokół śladów
jak we śnie
grzęzły nogi słowa i oczy

rzucam cię na dół szuflady
wyblakłego pożółkłego
młodszego
od wszystkiego co się zdarzy

[dawniejbezet]

Jeden z tych, których nie lubię.
"młodszego
od wszystkiego co się zdarzy" - bardzo znacząca (i ładna) pointa.
"dziurka" nakłada się semantycznie (jednak) z "uchem igielnym"!
Historia niedorozumienia (niepojęcia - trochę jak czytającego z tym tekstem) umoczona (przepływ) we śnie (bo "życie jest snem" przecież). "Formalnie" można powiedzieć, że to "sonet": symetryczne (do bólu), opisowe dwie pierwsze strofy i refleksyjna, a więc nieregularna, pozostałość.
Pointa, jak wyżej, unosi tekst, czytelnik ma wrażenie, że pojął ten "wielki błąd").
Pozdrawiam

[jacekdudek]

własciwie całość, ale to najbardziej:
"rzucam cię na dół szuflady
wyblakłego pożółkłego
młodszego
od wszystkiego co się zdarzy"
właściwe i bliskie...

[adam hoff]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Owszem, dziurki nakładają się znaczeniowo na poziomie formy, jednak rozchodzą (mam/ miałem taką nadzieję) na poziomie skojarzeń, funkcji i metaforycznych możliwości...
Dzięki.

[adam hoff]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dzięki.
Pozdrawiam.

[Tramp]

puenta ratuje wiersz. właściwie ostatnia strofa - bardzo dobra. reszta przelatuje mi przez ręce.

[adam hoff]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie ma wierszy uratowanych, są jedynie źle napisane...
Dzięki.

[Dariusz Sokołowski]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Czysta poezja!

Po raz kolejny przekonuje pan, że uprawia poezję! Fajny w formie, sprawny językowo, świetny frazeologicznie, piękny w przerzutniach! Hermetyczny - zatem pociągający; prosty i błyskotliwy! I ta genialna - bo poruszająca - pointa!

Wrażenie lekkiego niedopracowania, autorskiej swobody, pewność ręki - bariera estetyczna, która nakazuje uderzać i odbijać się od tego pisania, krążyć wokół pojęć tego semiotycznego świata (który pan buduje), ale nie pozwala do niego wejść. Nie pozwala dotknąć i pojąć; czy jest prawdziwy. To trauma, czy fałsz?

Czysta poezja, której daleko do wierszy.

[adam hoff]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Czysta poezja!

Po raz kolejny przekonuje pan, że uprawia poezję! Fajny w formie, sprawny językowo, świetny frazeologicznie, piękny w przerzutniach! Hermetyczny - zatem pociągający; prosty i błyskotliwy! I ta genialna - bo poruszająca - pointa!

Wrażenie lekkiego niedopracowania, autorskiej swobody, pewność ręki - bariera estetyczna, która nakazuje uderzać i odbijać się od tego pisania, krążyć wokół pojęć tego semiotycznego świata (który pan buduje), ale nie pozwala do niego wejść. Nie pozwala dotknąć i pojąć; czy jest prawdziwy. To trauma, czy fałsz?

Czysta poezja, której daleko do wierszy.

Dlaczego mam wrażenie, że przeprowadza pan na mnie eksperyment z pogranicza psychologii i socjologii ? :))