Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Jest cienka membrana , za nia obce ksztalty.
Nie przepuszcza swiatla, nie tak latwo peka.
W samym sercu zycia, pol zywy pol martwy
istnieje swiat inny, pol szczescie, pol meka...

Stojac przed tym murem, rzucam w nim slowami
az peknie, i wpusci promien realnosci
by w kraju tym dziwnym, z chorymi prawdami
stopil lod obledu, strachu, niepewnosci.

Jestem tu dla ciebie, jestem tu dlatego
w rece trzymam tylko sztandart mej milosci
do blizniego

Opublikowano

jak wyżej. język polski tym się charakteryzuje, że posiada znaki diakrytyczne (to te wszystkie bardzo trudne ogonki, kropeczki i kreseczki pod, nad i w poprzek), stosuje się je w dość prosty sposób, przez naciśnięcie prawego klawisza alt, jeżeli to nie działa, zainstalowanie polskiej wersji jakiejkolwiek przeglądarki zajmuje średnio rozgarniętemu siedmiolatkowi pięć minut. ponadto nie ma czegoś takiego jak sztandart, ja przynajmniej nie słyszałem: albo sztandar, albo standart, trzeciej opcji nie ma. przyzwoitość wymaga, żeby po zamieszczeniu przeczytać to, co się zamieściło. i dokonać korekty.

Opublikowano

Powinno się zorganizować jakiś protest przed każdą siedzibą firm telekomunikacyjnych. W telefonach są już polskie znaki diakrytyczne i mimo, że się je wstawia, SMSy przychodzą takie jak widać.
Operatorzy! Hańba!
Przepraszam Autora, musiałem.
Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Sarkastyczny uśmiech głupca, jesteś taki śmiały. Wszystko to iluzja, tarcza, co zatrzymuje strzały, by świat nie wiedział, jak naprawdę jesteś mały. Mur, który chroni to, co tak bardzo chcesz ukryć, łatwo byłoby skruszyć, gdybyś choć na chwilę opuścił wartę, przestał zgrywać bohatera i pozwolił nam zacząć od zera. Wiedziałbyś, że jesteśmy tacy sami — wzbraniamy się przed łzami, chronimy kłamstwami. Choć wiem, że to oznacza serię pocisków w dłonie tak pełne odcisków, wiedz, że jestem obok. Nie musisz być jak posąg. Pozwól mi być bohaterem, zmierzyć się z twym mrocznym pasażerem.
    • Nieskończoność należy pomierzyć, temu cos uszczknąć, bo się nie należy... Pzdr.
    • Umieram - przebita obłokiem Rogatki podświadomości.  Ktoś dostał awizo z moim zniknięciem Uwaga: fatamorgana!  Brak obojętności.  Budzę się we fiolecie Wielu rzeczy nie pamiętam Do kilku - nie można mnie zmusić Knebel ustom nic nie da: wolnością też można dusić Smutne to:  poddajemy się - na mapie każdego świata I nie płacimy pieniędzmi:  spłacą nas dni, miesiące i lata w połowie - zmarnowane: ''Czy znajdę w końcu szczęście?''   przez takie trywialne pytanie ... 
    • Najgorszy architekt - czas. Rzeźbi fundamenty z oszustw i spękanych głazów. Życie to bezustanne umieranie, nawet jeśli się ma własnego "koucza" czy metr kwadratowy w Château d'Armainvilliers. Nawet - jeśli urodziłeś się na przełomie dzisiaj i wczoraj. Życie to rzeka, która prędzej czy później porywa wszystkich. I nagle masz o -dziesiąt lat więcej. I już nie jesteś w "mejnstrimie." Przepiękne akwarele, pastelowe pastisze bezludnych wysp w miejskich dżunglach.  Huśtawka nastrojów - na której człowiek siedzi sam jak ten palec.  W tle - karuzela sklecona z zerwanych mostów. Zrobię im fotkę. Kwiecień przemknął niezauważony,  wiosna po raz kolejny nie złapała bukietu. Piosenki mimo to - piszą się same, piosenki - pełne puchu, piór (wiecznych) i (wiecznych) niedomówień. Balony w kształcie serca w cudzym oknie na świat. Nie wiem, czy dziejemy się naprawdę, ale od tej chwili chyba nawet w nic ...   Zacznę sobie wierzyć.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...