Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Szarość się szerzy w Białowieży,
zza krzaków szare szczęki szczerzy,
w gąszcz puszczy kleszcze już zapuszcza,
aż w paszczy chłodu trzeszczy puszcza.
Buk stoi prosto, władczo srogi,
szary, jak szare słonia nogi
i szaro strzyże sękiem złym;
nie szumi, bo już nie ma czym.
Czasem deszcz chłoszcze, tnie i moczy
chaszcze strzępiastoszarych pokrzyw,
szarych wron stada kraczą sennych,
szukając larw późnojesiennych,
na niebie sinoszare chmury,
świat poszarzały i ponury.
Lecz wierzcie, trzeba to wytrzymać,
aż szarość wreszcie skryje zima.

Opublikowano

trochę taki satyryczny ten utwór, takie jest moje zdanie
fajna zabawa słowem, wymawialne tylko dla Polaka hihihi

a tu dodałam tylko jedno słówko, które powoduje lepszą rytmikę
w moim mniemaniu, i uchu - oczywista

koci mix:
Szarość się szerzy w Białowieży,
zza krzaków szare szczęki szczerzy,
w gąszcz puszczy kleszcze już zapuszcza,
aż w paszczy chłodu trzeszczy puszcza.
Buk stoi prosto, władczo srogi,
szary, jak szare słonia nogi
i szaro strzyże sękiem złym;
nie szumi, bo już nie ma czym.
Czasem deszcz chłoszcze, tnie i moczy
chaszcze strzępiastoszarych pokrzyw,
szarych wron stada kraczą sennych,
szukając larw późnojesiennych,
na niebie sinoszare chmury,
świat poszarzały i ponury.
Lecz wierzcie, trzeba to wytrzymać,
aż szarość wreszcie skryje zima.

***

pozdrawiam

Opublikowano

Wiesz, masz rację! Mnie też trochę w tym miejscu kuleje. Kiedyś były tam słoniowe nogi, ale zmieniłem, bo raziły przymiotnikowością. Pomyślę, posłucham, może wysłucham. Lubię bawić się słowami, różne trudnowymawialne zestawiać spostrzeżenia.
Dziękuję Ci wielce i miaukocię serdecznie.

Opublikowano

...Brawo za zabawę słowem...;-))...A z sugestią Kota tym razem się nie zgadzam ( pierwszy i ostatni oby, a może nie??).;-))...Czterowiersz ( czterowers ??) od "buk stoi prosto..." do"...nie ma czym" ma inny, swój rytm i ten rytm jest OK, moim zdaniem ofkors...;-)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dziękuję Ci O! Lobo! Teraz już wiem dlaczego tak zmieniłem! Masz łeb! Ja to robiłem intuicyjnie. A Kocicę i tak uwielbiam.
Pozdrawiam wybitnie.

Wurenie! Tobie też dzięki za uznanie! odpozdrawiam szybkostrzelnie.

I Tobie też, Strachu na Wróble... eee to znaczy Nagietku dzięki serdeczne! ;))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Wolę pisać wierszydła
i cieszyć się
kiedy ktoś je nazwie poezją
niż tworzyć poezję
i bać się
że ktoś ją nazwie
wierszydłami

Pozdrawiam Natanie!
Żart - owszem - celowy jest jak najbardziej, przeznaczony dla ludzi z poczuciem humoru. Ale czy tylko zabawę słowem w tym wierszu widzisz?
Joanno W Dziękuję! I Wam Wszystkim, którym już dziękowałem dziękuję raz jeszcze.
  • 4 tygodnie później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • W pustym łonie, gdzie echa tańczą cicho, tkwi embrion myśli, nie ciała. Składamy dłonie, szepcząc modlitwy, o duszę, która nigdy nie zaistniała.   Prawo i wiara, dwa kamienie młyńskie, mielą decyzje na proch codzienności. Jedni widzą iskrę, świętą i boską, inni zaś lęk, w imię wolności.   W komorze echa, gdzie sumienie waży, płód staje się sztandarem ideologii. Morderstwo? Zbawienie? Kto wskaże granicę? Moralność tańczy w rytm patologii.   Matka, ołtarz z krwi i kości, naczynie wyboru, pole bitwy. Jej ciało, nie jej, lecz publiczna własność, w dyskursie zimnym, pozbawionym liryki.   A co z tych, którzy przyszli na światło, ale światło ich oślepia, rani, dusi? Ich krzyk zagłuszony, mniej ważny, mniej święty, bo wiersz o życiu pisać trzeba, a nie katuszy.   Nienarodzony krzyk ma potężną siłę, rozdziera ciszę, zmusza do myślenia. Lecz krzyk żywego dziecka, bitego, głodnego, to tylko tło dla wielkiego istnienia.   Więc rzucam ten wers, jak kamień w wir wody: Hipokryzja jest największym grzechem. Czcimy potencjał, gardząc rzeczywistością, dusząc sumienia, odbierając oddech.
    • @huzarc   idę obok Ciebie.   tez nie wiem dokąd.   dziękuję.      
    • @Gosława   wsiąkanie w chłodną prawdę o przemijaniu
    • @huzarc   mocny kontrast między jawnym gniewem a cynicznym wyrachowaniem.   wers "rozpylę brokatem" genialnie oddaje brutalność aktu uniewazniania.   celne i zwięzłe ujęcie współczesnej polaryzacji.    
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      :) Cieszę się, że się spodobał i zatrzymał na chwilę.   Tak, to prawda. Dzieki za reakcję i komentarz. Pozdrawiam.     Myślę, że ten temat nie powinien się dać tak łatwo wyczerpać, ale zrobiłem co mogłem I jak umiałem, cieszę się więc z takiego odbioru. Dziękuję i pozdrawiam.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...