1. (cykl: Figury stworzenia)

[Bronisław Jaśmin]

nerwowe uniesienia stargardzkiego nieba.

drogi prężą się wąsko i krótko,
nie są w stanie do końca zarastać
historii położonej do książek - na rekowalensencje.

Jakieś rąbki - tchórzliwie chowają się w kamyk,
co każe przypadkowym przechodniom go podnieść.

umieramy, by pukać do środka szkieletu
jakby do drzwi mieszkań, do porzuconych grdyk;
jako duchy na płasko przed progiem - fotografią.