Tatry -Bezdrożami nocy

[Józef Bieniecki]

Tatry - Bezdrożami nocy

Tam na lasu granicy,
Gór odwieczni strażnicy.
Pojedyncze książęta,
Kto ich nazwy pamięta.

Aż po hale się wspina,
Gór onych gaździna.
W skał goliźnie stoję,
Kosodrzewin gajem.

Gdy wicher uderzy,
Sieje puchem świeżym.
Kosodrzew krasnale,
Owiec stad - górale.

W szczycie źlebem siwy,
Dmucha z wiatrem grzywy.
Opuszczając ich wełny do dołu,
Przysiadając na hali, u stołu.

A w przełączach golizna,
Resztki śniegu ślizga.
Halny rzuca ochłapem,
Nad przepaścią, czapę.

Po skalnym urwisku,
Zdmuchuje z półmisków.
Rzuca śniegiem w hale,
Skaliste Podhale.

W kosodrzew zaczepi,
Bałwany ulepi.
Nim zima uwinie,
Z gór spłynie w lawinie.

Niebem księżyc skrzysty,
Świata stróż srebrzysty.
W szczelin szpary wita,
W upłazach i szczytach.

Popłynie potokiem,
Zaświeci obłokiem.
I na chwilę przystaje, na grani,
Jakby siadał zwodziciel, tuż na niej.

Ściele włosy siwe,
Złoży śniegi, w grzywę.
I zapala srebrzyste,
Siostry nieba ogniste.

Limb cienie drabiny,
Sięgły kosodrzewiny.
Futra szalów szkliste,
Omamiają turystę.

Tu upłazem, tam żlebem,
Ślizga w chmurach, niebem.
Na skalnym urwisku,
W bezśnieżnym siadł brzysku.

Naraz wiatr uśpiony,
Gna chmury zgubione.
Uległ prawom, jej sile,
Usnął, w nocy mogile.

Józef Bieniecki