Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Czy zapytaleś - o czym myślisz płatku śniegu,
kiedy opadasz coraz niżej, coraz bliżej
ziemi gorycznej, nieprzebranej, pełnej brzegów,
źródeł i studni, które mienią się o świcie,
a giną w człowieku?

Może się boisz tych przestrzeni, cieśnin, mostów,
żylastych kończyn starodrzewu, nagich ramion,
które zastygły poskręcane - tak po prostu,
jakby błagając o uwagę wcześnie rano,
albo po zmroku.

Czupryn ogrodów, głodnych liści i zieleni,
sękatych palców u staruszka, który stanął
by złapać oddech, a z nim przeźroczystość bieli,
która wiruje w rytmie wiatru tuż przed twarzą,
w piątej alei.

Przez moment bujasz od obłoku do obłoku,
wtopiony w chwilę, rozhuśtany w nadprzestrzeni.
W końcu opadasz (w polu,w lesie, obok płotu)
witany ciszą albo śmiechem już na ziemi
- w święty niepokój.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Ja kiedyś pomyślałem sobie, że myśli o... herbacie :)


Herbaty!

Dwa skrzyżowania stąd,
potem na lewo i prosto -
zobaczysz miła wariata.
Podbiegnij do niego,
na szyję mu się rzuć
i już nigdy nie wracaj!

Wariuj, ach wariuj, wariuj -
wariatką bądź jeszcze większą
i szepcz mu, na ucho mu szepcz:
- Pliisss... nie wytrzymaj ty ze mną!

Zima na Mariensztacie,
kra płynie Wisłą jak zawsze,
a wariat swoją wariatkę
po nagich udach głaszcze.
A wariat większą wariatkę,
wariuje coraz bardziej
i nagą jak i sam nagi
na płatku śniegu kładzie.

Herbaty! - wariatka krzyczy -
Herbaty ze śnieżnych liści!
...zanim, mój ty wariacie
zmądrzejesz w pierwszej odwilży.


Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Ja kiedyś pomyślałem sobie, że myśli o... herbacie :)


Herbaty!

Dwa skrzyżowania stąd,
potem na lewo i prosto -
zobaczysz miła wariata.
Podbiegnij do niego,
na szyję mu się rzuć
i już nigdy nie wracaj!

Wariuj, ach wariuj, wariuj -
wariatką bądź jeszcze większą
i szepcz mu, na ucho mu szepcz:
- Pliisss... nie wytrzymaj ty ze mną!

Zima na Mariensztacie,
kra płynie Wisłą jak zawsze,
a wariat swoją wariatkę
po nagich udach głaszcze.
A wariat większą wariatkę,
wariuje coraz bardziej
i nagą jak i sam nagi
na płatku śniegu kładzie.

Herbaty! - wariatka krzyczy -
Herbaty ze śnieżnych liści!
...zanim, mój ty wariacie
zmądrzejesz w pierwszej odwilży.




(odwilż)

Już ja Ci zaparzę herbaty -
rzekł on po latach ix-nastu.
Bierz się. Odśnieżaj łopaty,
zapomnij o tańcu dla wiatru.

Herbaty - mnie prosi, popatrzcie.
Wariatka, naiwność skończona,
Zatańczysz mi dziś przy łopacie,
aż wiosna ci stopi ramiona.

:)))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Czyli rozwód? Ale co... zrobić z dziećmi?!

Wiosna idzie, a ja jadę -
do zimowej rzekł mąż żony.
Zwrócił miotłę Babie Jadze,
resztki Jasia i Małgosi.

;)

Dużo z dzieci nie zostało,
ot wątlutkich parę kostek.
Baba Jaga rzekła - Śmiało,
weź je sobie. Wolę wiosnę.

Też mi obiad pozimowy!
Suchych udek dwa zestawy.
Wolę Ciebie zjeść, mój drogi
- właź do pieca. Piekę żaby.

(tymczasem dzieci urosły i cała checa rozpoczęła się od początku :) )
Opublikowano

Pozwole wtrącić swoje trzy grosze
między Annę R. i Boskie Kalosze.
Ja w sprawie herbat smętnie niedopitych
i łopat wciskanych przez wszystkie kobity

do odśnieżania dróżek bardzo krętych
palenia latarni w bajeczkach zaklętych
prowadzenia ścieżką szczególnie Małgosi
gdy ją baba jaga już z pieca wyprosi

a dla platkow śniegu też się znajdzie rada
bo im w locie topnieć zwykle nie wypada
spadajcie gdziekolwiek i brudźcie bruku
i nie róbcie przy tym rumoru i huku


Pozdrawiam wesoło i bardzo serdecznie

Opublikowano

cuuudooowna całość, zabieram Anno!!!
wiesz przecież jak lubię cię czytać, a tu na dodatek dwa w jednym i Kalosze się odezwały, Szczęście!!!

Lekko popłynę wśród śnieżnej zadymy
z kaloszami szczęścia przez zimy pustyni:)))
cmookam WaS, mili:) w szczółko!

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



jeden płatek był mały,
nie wiedział co czynić
bo mu opaść wypadło
na rzęsie dziewczyny

zatrzymał się posłusznie
rozejrzał posłuchał
aż w końcu się uśmiechnął
od ucha do ucha

:-)))) Dziękuję Lilko. a
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Muszę przyznać, ż Kalosze zawsze w modzie i dodają szlifu :-)))

Dziękuję jagodo, że zabierasz, dla mnie to prawdziwa przyjemność, że komuś podoba się to co piszę. Serdeczności. a
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Muszę przyznać, ż Kalosze zawsze w modzie i dodają szlifu :-)))

Dziękuję jagodo, że zabierasz, dla mnie to prawdziwa przyjemność, że komuś podoba się to co piszę. Serdeczności. a
nie od dzisiaj Anno!, nie od dzisiaj:))))
pozdrówki
Opublikowano

Anno,

a ja tylko "o wierszu". Proponowałabym "tuż pod płotem", bo to rozszerzy pole, skontrastuje.
I przyznam, że odebrałam wiersz inaczej niż poprzednicy, bo ten "opłatek" to człowiek... rozpuszczalna drobinka, nikła i tymczasowa, na chwilę istniejąca w przestrzeni wielkiego miasta. Widać - nadinterpretowałam... Podoba mi się konstrukcja wiersza z opadającą strofką saficką. Masz jedną inwersję (brrrr), ale niknie w złożonym opisie przestrzeni.
Bardzi mi się, cieplutko pozdrawiam,

Para:)

Opublikowano

Bardzo ładny, sentymentalny wiersz zimowy. Uwielbiam takie.
Kiedyś gdzieś miałam podobny w temacie - o śniegu, który z wirującym wiatrem układa się w różne postacie z dawnych czasów... Gdzież on jest? Może go jeszcze znajdę w starym zeszycie? Dziękuję, że mi o nim przypomniałaś, poszukam. :-)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Agnieszko. Ty nawet nie wiesz ile dla mnie znaczy Twoje katharsis :-))

Choć z drugiej strony, gdyby wyciąć kilka liter - pozostałby nam katar, a logicznnie idąc tym tropem - objaw alergii po prostu :*. pozdr. A

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kładę się bezwładnie jak kłoda, droga z żelaza, czarna owca pod powierzchnią bałagan, para, hałas. Stukot setek średnic, mimikra zjełczałego stada, przedział, raz dwa trzy: nastał dusz karnawał. Chcą mi wszczepić swój atawizm przez kikuty, me naczynia, czuję dotyk, twoja ksobność, krew rozpływa się i pęka, pajęczyna przez ptasznika uwikłana- dogorywam. Stężenie powoli się zmniejsza, oddala się materia. Rozpościeram gładko gałki, błogosławię pionowatość, trzcina ze mnie to przez absynt, noc nakropkowana złotem, ich papilarne, brudne kreski, zgryz spirytualnie wbity na kość, oddalają mnie od prawdy, gryzą jakby były psem! A jestem sam tu przecież. Precz ode mnie sękate, krzywe fantazmaty! Jak cygańskie dziecko ze zgrzytem, byłem zżyty przed kwadransem, teraz infantylny balans chodem na szynowej równoważni latem.
    • kiedy pierwsze słońce uderza w szyby dworca pierwsze ptaki biją w szyby z malowanymi ptakami pomyśleć by można - jak Kielc mi jest szkoda! co robić nam w dzień tak okrutnie nijaki?   jak stara, załkana, peerelowska matrona skropi dłonie, przeżegna się, uderzy swe żebra rozwali się krzyżem na ołtarza schodach jedno ramię to brusznia, drugie to telegraf   dziury po kulach w starych kamienicach, skrzypce stary grajek zarabia na kolejny łyk wódki serduszko wyryte na wilgotnej szybce bezdomny wyrywa Birucie złotówki   zarosłe chwastem pomniki pamięci o wojnie zarosłe flegmą pomniki pogromu, falangi ze scyzorykami w rękach, przemarsze oenerowskie łzy płyną nad kirkut silnicą, łzy matki   zalegną w kałużach na drogach, rozejdą się w rynnach wiatr wysuszy nam oczy, noc zamknie powieki już nie płacz, już nie ma kto słuchać jak łkasz i tak już zostanie na wieki
    • @Migrena to takie moje zboczenie które pozostało po studiach fotograficzno-filmowych. Patrzę poprzez pryzmat sztuki filmowej i w obrazach fotograficznej - z moim mistrzami Witkacym i Beksińskim. 
    • @Robert Witold Gorzkowski nie wiem nawet jak zgrabnie podziękować za tak miłe słowa. Więc powiem po prostu -- dziękuję ! A przy okazji.  Świetne są Twoje słowa o Hitchcocku. O mistrzu suspensu. "Najpierw trzęsienie ziemi a potem napięcie narasta." Czasem tak w naszym codziennym życiu bywa :) Kapitalne to przypomnienie Hitchcocka które spowodowało, że moja wyobraźnia zaczyna wariować :) Dzięki.
    • @Robert Witold Gorzkowski myślę, że masz bardzo dobre podejście i cieszę się akurat moje wiersze, które nie są idealne i pewnie nigdy nie będą - do Ciebie trafiają. Wiersze w różny sposób do nas trafiają, do każdego inaczej, każdy co innego ceni, ale najważniejsze to do siebie i swojej twórczości podchodzić nawzajem z szacunkiem. Myślę, że większości z nas to się tutaj udaje, a Tobie, Ali czy Naram-sin na pewno. Tak to widzę :) Dobrej nocy, Robercie :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...