Toksyczny, kwaśny, jadowity dzień.

[Bronisław Jaśmin]

Zieleń puchnie, gdy oczy kiełkują na drewnie.
Za żyłką z dnia, powietrza, promieni - krwi biegnie,
I wszystkie strunki ciała tych żyłek nie sięgną.

Na niebie się unosi plazmą śliski odwiert
od powiek i na szpilce południa wysycha. -
Gubi łuski. Jest ścierny. Czas wybucha w odwet,
wwiert przykłada godziny jak głowy by zetrzeć.
Powoli w rdzeniu nerwów duszę się i "zdycham",
wypluwam, unicestwiam krwią gniotącą przestrzeń.
Dzień rozdarł mnie na popiół z odrębności godzin.

W moim domu mam moment kiedy patrzę w zegar,
impulsami umysłu próbując się złożyć,
osobne kręgosłupy wielokrotnej doby.
Gdy pochyle zmierzch pętle obciąża kamieniem,
i zakłada na płynny roztwór w szyjce z plazmy.
I na pręgach odrastam na łóżku - to pręga.
Szukając ciągle drogi do śmiertelnej gwiazdy.