Dotyk

[Bronisław Jaśmin]

katedry zmawiają niebo. widzę cień. przychodzę i odtajniam ściany.
mają cieńszą intymność, więc na nich się uczę
jak dotknąć, bym wytapiał na nich głębiej cień.

ale na razie niebo przyjmuje katedry.
późne lato w ogrodzie, dosięgam twych oczu,
spod których pada tyle nielotnych kolorów ze złamanym skrzydłem.

noc wszystko zabierze. będzie dużo ognia i w oczach poezji.
będę po kolei poruszał się w dreszczach i ciemno-dziewczęce imię.
te dreszcze - to - to twoje. odmówię rudy warkocz i wymodlę skórę,

i zmówię twój dotyk.