Post Scriptum

[nAzGuL22]

Każdy podróżnik zna miejsce, do którego wędruje.


I

Wszystko umknęło złamanym jesienią drzewom.
Twój wzrok podążający za stopami i słowa
zduszone kruchymi liśćmi.

Kobiety niszczeją szybciej niż ławki – stwierdzasz
patrząc na to, co zostało z naszych ust, tych
potworów zasługujących na śmierć.

II

Przypominasz starą, powłóczącą ustami
dewotkę, wędrującą po granicach przyzwoitości.
Jej mężczyźni to otulone w sine włosy
dzieci przyssane do niezgrabnych kobiet.

Ci mężczyźni o spróchniałych twarzach i wyblakłych
sylwetkach rozsypywali się w jej dłoniach.
Popękani, skrzywieni w błogim uśmiechu.

III

Jestem jak piasek w klepsydrze.
Przesypując go z nocy w dzień nie pozwalasz
mi umrzeć. Że jeszcze nie czas – mówisz.

Że chcesz zatrzymać włókna palców
na swoim ciele posklejanym z pocałunków
potwora idącego na śmierć.

[Cream Dream]

na granicy grafomani. czyta się fatalnie

[Rafał Kałuski]

...tym miejscem na pewno nie jest śmierć !!! chyba że tęsknota... lub ból... przysłoniła sens. Dobrze opisane... lecz za mało w tym spontaniczności... wiary w siebie... szaleństwa !!! warto czasem wracać byle by to nie były obrotowe drzwi bo można się zmęczyć i stracić wiarę... obym się mylił... Pozdrawiam.

[janusz_pyzinski]

"każdy podróżnik zna miejsce do którego wędruje"- wędrujesz prostą droga do poezji
pozdrawiam

[Mariusz_Sukmanowski]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Przeczytałem ten wiersz i chyba nie mam kondycji ,bo tak się zmęczyłem jakbym biegł pod górę.
Lubię ciężkie klimaty ,ale tym razem "popękałem".pozdr

[Wściekły Azot]

To credo na początku jest wątpliwej mocy. Podróżować a wędrować - jest różnica.