Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

spotkam cię niedługo koło starego wodnego młyna
gdzie na dziurawej kładce nad rzeką rośnie mech
w koślawej lipie załamuje się południowe światło
dla wygody czarnych szpaków

zamknięci w szklanej kuli powietrza
dotkniemy wreszcie swoich dłoni
z lękiem rozejrzę się czy ściany z ziemi i nieba
nie słuchają i nie widzą jak rośniesz
cały w czekaniu na zapach mojej rozgrzanej wilgoci a usta są pragnieniem

po stu latach czekania na siebie wchłoniemy tę ogromną migotliwą niecierpliwość
aż do omdlenia i niewiary

młyn i szpaki ucichną i tylko my będziemy gotowi
przez naszą jedyną godzinę

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Że tak powiem z rozmachem Elu. Bardzo mi się widzi ten wiersz aczkolwiek bez tego wytłuszczonego. Wiem - podkreśla ale myślę też że powtarza to co jest albo czuć że ho ho :)
Pozdrawiam.
Opublikowano

Sugestie Popsutego jak najbardziej,
dodałbym do nich jeszcze kilka wytłuszczonych np. czarnych
bo jakie one mają być :)
No i wg mnie za dużo powiedziane, choć fajnie się czyta
jednak przyciąłbym co nieco. Tylko nie mam odwagi :(

Aha, i wersyfikację też bym ..
np. tutaj

z lękiem rozejrzę się czy ściany z ziemi i nieba
nie słuchają i nie widzą
jak rośniesz cały w czekaniu
na zapach rozgrzanej wilgoci

Pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Że tak powiem z rozmachem Elu. Bardzo mi się widzi ten wiersz aczkolwiek bez tego wytłuszczonego. Wiem - podkreśla ale myślę też że powtarza to co jest albo czuć że ho ho :)
Pozdrawiam.


Bywam uparta, ale tutaj - absolutnie nie. Popsuty - wcale nie jesteś taki popsuty, bo rację masz bez dyskusji. Wiedziałam! Wiedziałam, że jak tylko wrzucę, z niejakimi oporami, ten wierszyk, dostanę po łapach za przebarwienie! I wiedziałam od kogo. Dzięki za uważne czytanie i zawsze dobrą radę. Pozdrawiam serdecznie. Elka.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Tutaj też spodziewałam się uwag i doczekałam się. Nie zawiodłeś moich oczekiwań i, jako egzegeta, wytknąłeś to, co było do wyrzucenia. Nie wiem, czy nie przez przekorę zostawiłam te wszystkie zbędne dopowiedzenia... Co do wersyfikacji - to moja pięta A. Tu też pełna zgoda. Lepiej widzi mi się ta zaproponowana. Dzięki zatem, bo takie uwagi uczą. Głaski - nie zawsze. Serdeczności. E.

Aha - i dzięki za odwagę! Jestem chodzącą łagodnością wszakże... ;)
Opublikowano

a ja sobie jeszcze
na prywatny użytek tak parafrazuję:

spotkam cię niedługo koło miłomłyna
gdzie na dziurawej kładce nad rzeką rośnie mech
...

itd.

wiersz pisany w konwencji "małoliterowej"
w tych wersach mógłby tak zaistnieć,
bowiem Miłomłyn to miejscowość.

A w ogóle to fajna ta peelka,
taka gaduła, że już prawie wszystko o niej wiem.:))

pozdr.

Opublikowano

Poprawki poprawkami - dodadzą płynności, ale muszę przyznać, że Elu udało Ci się ukazać tęsknotę bardzo wyraźnie, aż do granicy mistycyzmu. Jedni wyobrażają sobie przeźroczyste kule inni postać na wzgórzu:)
To jeden z takich wierszy, który trafia gdzieś głęboko w środek:)
Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




"Prywatny użytek" narysował obrazek równie dotykalny co optymistyczny. Miłomłyn od dawna zwracał moją uwagę urokliwą nazwą; teraz brzmi jak obietnica.

Za mało tajemnicza ta peelka, prawda? Zero enigmy, wszystko na dłoni... W następnym wierszyku spróbuję coś zaszyfrować. Użyję mniej słów. Deszyfrator będzie miał satysfakcję. ;))) Pozdrawiam. E.
Opublikowano

Mnie się też bardzo podoba. Dla mnie wcale nie za mało tajemniczo i nie za bardzo rozgadane. Ja nie jestem zwolenniczką wycinania wszystkiego aż do szkieletu. po co? Lubię, kiedy silne uczucia czy nastroje są w wierszu podkreślone przez epitety czy inne "podkreślniki".
Właśnie silny nastrój tego wiersza mi się bardzo podoba. jest trochę jak w baśni, taka wymarzona, fantastyczna randka, która pewnie nigdy się nie zdarzy naprawdę...

Opublikowano

Ale, Elu, lirycznie, miękko-ciepło w Twoim wierszu! "Atmosferycznie" - znakomicie wypowiedziany, bo tęsknota aż kipi. Będę tylko głaskać - nie umiem technicznie się do niego odnieść.
(Nie dziwi mnie, że Twój młyn tak inny od moich potworów ;)

Opublikowano

Witaj Elu Alu - wiersz jak już powyżej widać w kom . bardzo udany - więc nie będę się powtarzał . A ta randka koło młyna bardzo realistyczna - bo takie stare młyny jeszcze gdzieś są , więc tylko
szukać pozostało - a bajka zamieni się w rzeczywistość .
pozd.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




A może jednak coś się zdarzy...kto wie. Młyn ruszył, woda płynie żwawiej. Co do ozdobników - czasem lubię, a czasem przyznaję, że zbędne, przegadaniem męczące. Pozdrawiam E.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




No to głaskami mnie ugłaskałaś. Tak ciepłej i miłej opinii nie spodziewałam się. Twoje "potwory" bywają enigmatycznie, fascynująco przystojne! Niech żyją choćby w moim Młynie...Ściskam. Elka.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Duszny jak z duszy, czy duszny jak z duchoty? To drugie takie jakieś mało pocieszające się zdaje. Sytuację naprawia małe słówko "ładnie". Za co dziękuję i pozdrawiam. Elka. :)))))))))))))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Tak naprawdę z Alą to niewiele mam wspólnego...Tyle, że anagram. Idę szukać następnych starych młynów. Może przy każdym czeka....koślawa lipa. Hmmm. :))) Pozdrowienia ślę. E.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




A może jednak coś się zdarzy...kto wie. Młyn ruszył, woda płynie żwawiej. Co do ozdobników - czasem lubię, a czasem przyznaję, że zbędne, przegadaniem męczące. Pozdrawiam E.
Oczywiście. Wszystko musi być zrobione z talentem i odpowiednią do wiersza miarą. :-)
Życzę, żeby się ziściło romantyczne, niezwykłe marzenie.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kiedy umrę, mnie nie chowajcie, tylko prochy me wiatrom oddajcie.  Miast ginąć w nieznanym rzędzie, niech burze poniosą je wszędzie, aż ślad mój waszym się stanie.   Bo kiedy umrę, ja być nie przestanę, tylko wspomnieniem waszym się stanę. Jednym miłym, kochanym, innym znów mniej zrozumianym, a jeszcze gdzie i mocno zgorzkniałym.   Więc zamiast chować, odpust mi dajcie: od nieczułości i bezzrozumienia, od win minionych, czasów straconych, co ich nie dałem, a tak pożądałem. Od bezsilnosci i niezaistnienia niech mnie umyją wiosenne deszcze. I światłograniem w strudze słońca niech się stanę, we wszystkich kolorach, losem rozdanych wzorach, gdzie bywać chciałem, odwagi nie miałem, osiądę teraz skroplonym kurzem. Smugą cienia wam zagram na murze. Ku zadziweniu i dla przebudzenia, dla nowej myśli wskrzeszenia śladem palca na szybie was wzruszę i odpocznę na chwilę waszym przebaczeniem zanim dalej w drogę wyruszę. I żył będę, bo muszę. Tylko odpust mi dajcie.
    • Najwolniej jak się da: pędem.  Przez życie idziemy razem: całkowicie sami.  Cofając się wstecz widzimy przyszłość:  pałęta się gdzieś ze wspomnieniami.  Tuż przy nas kroczy Bóg: widoczny w swej niewidzialnej odsłonie.  A człowiek? Dziś jakoś bardziej w siebie wierzy: w przyciasnej cierniowej koronie ...     
    • Każdy dzień dla mnie to jak łza nad pudełkiem wybrakowanych puzli. Zastanawiam się nad ludzkością, nad tym, z czego wynikła i czego jest rezultatem. Możliwe, że jednak pomyłki. No bo skąd się bierze ten samopowielający wzorzec, gdzie co -nty człowiek na ziemi jest "niedopasowany," " niekompatybilny," nie trafia "na swojego," odstaje od przyjętych norm i "nie ma dla niego miejsca"? Człowiek szuka i nie ma, nie może odnaleźć siebie w kilku miliardach innych poszukujących.  ... Czego? Chciałabym po prostu usiąść kiedyś w barze i zamówić lustro. I niech przysiądzie się do mnie ten, kto zamówił to samo ... (Z tego właśnie powodu z reguły omijam bary.) Wolę śnić o granatowych łabędziach - tylko dlatego, że nie wiem, w jakim kolorze jest antracyt Wolę cofać się do przodu - wiem, dokąd wracają błędy.  Wolę być otwarcie zamknięta - w końcu każdy może podejść i sam sobie otworzyć. Kiedy mijam ludzkość, nigdy się nie rozpoznajemy, nie witamy, nie pytamy o samopoczucie.  Kupiłam dziś belę jedwabiu i właśnie upycham ją do butonierki Boga, który jasno mówi, że "nie szata zdobi człowieka."  Odwracam się, by jeszcze raz na Niego spojrzeć.  Bardzo przystojny.  Podejrzanie ludzki! Kaszmir. Z metra.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Wochen Jesiennie i ten szelest litości niesłyszany odbija się echem.
    • Literatura to jedyna religia, której Dekalog przykazuje kłamstwo w dowolnych konfiguracjach i kontekstach.     
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...