Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

przecie to tak ogromnie
w gwiazdach się zdarzyć
z Ziemi do łez
zagapić się w Słońce
w dziewczynie zakochać się na zabój
zapach kwiatów w mózgu poczuć
pod twardym brzuchem ciepły piach
przewalające się morze
wskoczyć jak wariat
z wiatrem w pulsujące zboże
śnieg zimą zajadać
..i skrzydła zobaczyć
powracających kluczami na wiosnę
wielkich
białych
ptaków

Opublikowano

Tekst realizuje dwa istotne cele :
- osobisty, będący prezentacją peela (autora) poświadczającą jego nietuzinkową wrażliwość
-społeczny, edukujący osobników z zaburzoną sferą wyborów. Teraz już każdy będzie wiedział, że lepsze słońce, niż deszcz, lepiej leżeć na plaży, niż na asfalcie i buszować w zbożu, niż w supermarkecie...
Brak celu literackiego.
;)

Opublikowano

-oj podkreślasz Dorotko tę..tą.. drobną ortopedię..
a jak tam Twe rzęsy na dziś ładnie podkreślone..?
-pod kredensem byłem i widzę to samo..
-z adresem jak z regresem płynnie się zmienia..
-pozdrowienie się przyda na skrzela i tchawki..
-dzięki za ok.
red bulla.. Ran

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Zamieszane na palecie tak jak lubię, można ganiać "bez celu" dla samege "ganiania" ;))
Pierwszy Twój wiersz który polubiłam od pierwszego spojrzenia.
Plusior się należy :))))))))
Pozdry.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Obudzimy się wtuleni w południe lata .
Na końcu świata, na wielkiej łące .
Ciepłej i drżącej .

Wszystko będzie takie nowe i takie pierwsze.
Krew taka gęsta, tobie tak wdzięczna .
Z tobą bezpieczna nad nami .

Dmuchawce, latawce, wiatr
Daleko z betonu świat....

Znacie ? To posłuchajcie... ;)
Nie przeszkadza mi, jak ktoś sobie mruczy pod nosem "z Ziemi do łez", mam nadzieję, że autorowi również nie będzie przeszkadzać przysypianie czytelnika...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Marek.zak1 Dla mnie podobnie, jeśli wiersz bez rymów, to żaden zagmatwaniec, żadna hermetyczność. Zgadywać o kim, o czym nie cierpię i co, mam jeszcze wzbudzać w sobie poczucie winy i zostać z pytaniem, dlaczego inni wiedzą o czym, a ja nie.   @JWF Ja tak nie chcę, ale to rzeczy, których nie chciałam - wydarzyło się.  
    • @Marek.zak1 Fajnie, że porównujesz Polskę do Węgier i Słowacji, szkoda tylko, że nie do ludzi, którzy tu naprawdę żyją. Bo widzisz – ten wiersz nie jest raportem ekonomicznym ani zestawieniem statystyk PKB. To nie tekst o fabrykach, tylko o ludziach, którzy tych fabryk nigdy nie zobaczyli na oczy. Bo nie każdy ma willę, fotowoltaikę i plany na urlop w Toskanii. Piszesz, że "nigdy nie było lepiej". Z perspektywy kogo? Może Twojej? Gratuluję. Ale to, że jedni siedzą przy stole, nie znaczy, że nie ma głodnych za drzwiami. I nie, to że „na Węgrzech gorzej”, nie oznacza, że mamy siedzieć cicho i dziękować za ochłapy. Czy jak sąsiadowi spłonął dom, to ja mam się cieszyć, że mnie tylko zalewają fekalia z kanalizacji. Wiersz, który komentujesz, mówi o Polsce z paragonu, z przychodni, z kolejki do zawału, nie z przemówień premiera. I to, że ktoś to zauważył i opisał – nie jest „pompowaniem złych wiadomości”, tylko oddaniem głosu tym, których nikt nie chce słuchać. A jeśli Twoim jedynym kontrargumentem jest to, że Robert Lewandowski strzela gole, to naprawdę współczuję – bo nawet Jezus z kuchennego obrazka w tym wierszu by na to spuścił wzrok. Nie pisz więc, że "jest lepiej niż było", bo dla wielu nie jest. I mają prawo o tym mówić. Bo milczenie nie rozwiązuje problemu. Ono go tylko konserwuje – jak margarynę za 12 zł.   Tym razem nie załączę tradycyjnych wyrazów na pożegnanie.  
    • @Waldemar_Talar_Talar cała miłość
    • Urodziłeś się w trzydziestym pierwszym roku.   Myślę sobie tak dawno, ale po czasie dociera kiedy. Okres międzywojenny, burzliwy. Ludzie wciąż przerażeni wojną. Wszędzie strach, nieufność, bieda, ból.   Poznajesz świat, uczysz się chodzić, jeść, biegasz za piłką, kule znowu świszczą.   Zamiast beztrosko grać, cieszysz się, że wciąż żyjesz. Całe dzieciństwo.   Dorastasz pomiędzy dramatu nadzieją. Inaczej niż dzisiaj. Doceniasz każdą wyciągniętą dłoń. Pomagasz innym. Wokoło widzisz mundury, ciężkie buty, ciężki czas. W zanadrzu skrywasz wiele przeżyć, może tajemnic. Dorastasz z końcem wojny, żyjesz, lat jednak nikt nie wróci.   05.02.2025 r.
    • Przyjemny wiersz. Kiedyś miałem dryg do rymów, ale jakoś mi przeszło.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...