Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

miałem dzisiaj wielką wenę
napisałem kilka wierszy

lecz co jeden głupszy słabszy
ten tu teraz jest najlepszy

nie dlatego że jest świetny
rymowany sylabiczny…

a dlatego że ujawnił
kiepski warsztat poetycki

i tak ten króciutki wierszyk
tą konkluzją mnie napawa

wena weną a pisanie
to zupełnie inna sprawa

Opublikowano

miałeś wenę??
to ta moja
ta o której ci mówiłam!
gdzieś się szlaja
od wieczora do południa
rano przyśnie na zydelku
łap ją, Duksi
i nie puszczaj!
wena to skarb rzadki
kruchy
jak serducho piernikowe
smaczny wonny
aromatem korzonkowym
nie! korzennym!
:*

ślicznie, Duksi o sobie - mrugając okiem!
mnie się podoba
:D
Andrzeju.

Opublikowano

Szanowni Państwo.
Coś dziś jest nie tak z orgiem.
W 7 wersie pojawiła się spacja „dla tego”, której nie ma w oryginale.
Próby naprawy są na razie niemożliwe. Problem bazy danych.
Jak tylko wszystko wróci do normy poprawię.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Złośliwość rzeczy martwych ;)
A puenta w dychę!
Pozdrowienia

Faktycznie - Złośliwość rzeczy martwych. :)
Dziękuję za wizytę, czytanie i za:
„A puenta w dychę!”
Pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


podpisuję się pod tym. prawda :) pozdrawiam Andrzeju.

Witaj Krzychu.
Dziękuję za czytanie i pozostawiony komentarz.
Niestety tak to bywa. :)
Pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Faktycznie nie tak łatwo przelać myśli na papier.
Tzn. tak, aby było to dobrze napisane.
Bardzo dziękuję za pochylenie nad wierszem i za komentowanie.
Pozdrawiam,
Andrzej
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



będziemy ci chyba wszyscy po kolei przyznawać rację...dobra puenta, pozdrawiam


A przyznawajcie.
Chociaż…. ;)
Dziękuję za wizytę i za pozostawiony komentarz.
Pozdrawiam
Opublikowano

Ale to fajne!

Miałabym zastrzeżenia do "napawa" - bo trochę nie to znaczenie...i nie ta składnia, bo "napawa" coś czymś, nie zaś coś do czegoś... ale zaraz coś zaproponuję:

i tak ten króciutki wierszyk
dziś konkluzją mnie napawa


i już jest dobrze.

Cieplutko, Andrzeju. Podobasie dwa. Para:)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Witaj Aniu.
Bardzo dziękuję za czytanie i za:
„Ale to fajne!” , „Podobasie”

Co do Twojej uwagi – masz rację.
Co prawda spotykałem się ze stwierdzeniem napawa do, ale faktycznie nie brzmi to najlepiej. :)
Jeżeli chodzi o Twoją propozycję poprawki, to chyba nie skorzystam, ponieważ w pierwszym wersie mam dzisiaj. Wiec dziś i dzisiaj mogłoby być niestrawne, ale przemyślę.
Może tak:

i tak ten króciutki wierszyk
tą konkluzją mnie napawa


Ale jeszcze pokombinuję i może coś wymyślę.
Jeszcze raz dziękuję i pozdrawiam,
Andrzej

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Kamil Olszówka Chwała i cześć należy im się na wieki. Pozdrawiam.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Arsis «fantastyczna wizja stworzona przez nadwrażliwą wyobraźnię» źródło SJP Zawieszenie pomiędzy nieważkością a nicością. Narracja i akcja jak w niemym filmie, przyciąga pomimo braku dźwięku i głosów.  Pozdrawiam
    • Ponura polska jesień, Przywołuje na myśl historii karty smutne, Nierzadko także wspomnienia bolesne, Czasem w gorzki szloch przyobleczone,   Jesiennych ulewnych deszczy strugi, Obmywają wielkich bohaterów kamienne nagrobki, Spływając swymi maleńkimi kropelkami, Wzdłuż liter na inskrypcjach wyżłobionych,   Drzewa tak zadumane i smutne, Z soczystych liści ogołocone, Na jesiennego szarego nieba tle, Ponurym są często obrazem…   Jesienny wiatr nuci dawne pieśni, O wielkich powstaniach utopionych we krwi, O szlachetnych zrywach niepodległościowych, Które zaborcy bez litości tłumili,   Tam gdzie echo dawnych bitew wciąż brzmi, Mgła spowija pola i mogiły, A opadające liście niczym matek łzy, Za poległych swe modlitwy szepcą w ciszy,   Gdy przed pomnikiem partyzantów płonie znicz, A wokół tyle opadłych żółtych liści, Do refleksji nad losem Ojczyzny, W jesiennej szarudze ma dusza się budzi,   Gdy zimny wiatr gwałtownie powieje, A zamigocą trwożnie zniczy płomienie, O tragicznych kartach kampanii wrześniowej, Często myślę ze smutkiem,   Szczególnie o tamtych pierwszych jej dniach, Gdy w cieniu ostrzałów i bombardowań Tylu ludziom zawalił się świat, Pielęgnowane latami marzenia grzebiąc w gruzach…   Gdy z wolna zarysowywał się świt I zawyły nagle alarmowe syreny, A tysiące niewinnych bezbronnych dzieci, Wyrywały ze snu odgłosy eksplozji,   Porzucając niedokończone swe sny, Nim zamglone rozwarły się powieki, Zmuszone do panicznej ucieczki, Wpadały w koszmar dni codziennych…   Uciekając przed okrutną wojną, Z panicznego strachu przerażone drżąc, Dziecięcą twarzyczką załzawioną, Błagały cicho o bezpieczny kąt…   Pomiędzy gruzami zburzonych kamienic Strużki zaschniętej krwi, Majaczące w oddali na polach rozległych Dogasające płonące czołgi,   Były odtąd ich codziennymi obrazami, Strasznymi i tak bardzo różnymi, Od tych przechowanych pod powiekami Z radosnego dzieciństwa chwil beztroskich…   Samemu tak stojąc zatopiony w smutku, Na spowitym jesienną mgłą cmentarzu, Od pożółkłego zdjęcia w starym modlitewniku, Nie odrywając swych oczu,   Za wszystkich ofiarnie broniących Polski, Na polach tamtych bitew pamiętnych, Ofiarowujących Ojczyźnie niezliczone swe trudy, Na tylu szlakach partyzanckich,   Za każdego młodego żołnierza, Który choć śmierci się lękał, A mężnie wytrwał w okopach, Nim niemiecka kula przecięła nić życia,   Za wszystkie bohaterskie sanitariuszki, Omdlewających ze zmęczenia lekarzy, Zasypane pod gruzami maleńkie dzieci, Matki wypłakujące swe oczy,   Wyszeptuję ciche swe modlitwy, O spokój ich wszystkich duszy, By zimny wiatr jesienny, Zaniósł je bezzwłocznie przed Tron Boży,   By każdego z ofiarnie poległych, W obronie swej ukochanej Ojczyzny, Bóg miłosierny w Niebiosach nagrodził, Obdarowując każdego z nich życiem wiecznym…   A ja wciąż zadumany, Powracając z wolna do codzienności, Oddalę się cicho przez nikogo niezauważony, Szepcząc ciągle słowa mych modlitw…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @andrew Czy rzeczywiście świat współczesny tak nas odczłowieczył? Czy liczy się tylko pogoń za wciąż rosnącą presja społeczną w każdej dziedzinie? A gdzie przestrzeń, by być sobą?
    • @Tectosmith całkiem. jakbym czytał któreś z opowiadań Konrada Fiałkowskiego z tomu "Kosmodrom".
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...