Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Wyjęłam na swój użytek druga strofkę, zostało mi malutko, ale bardzo pięknie i spokojnie. "Sukienka w sieci" włożona została do innego Twojego wiersza. Tyle mi trzeba na dziś. Dzięki. Pozdrawiam. E.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


pamiętam z BL, nie dosłownie ale czyżby jakieś zmiany...?
co do "poetów" zdanie mam jedno. brak takowych: rasowych... zresztą, każdy może uważać każdego za kogo chce :) hm. z zakończenia wynika, że frazy mają skrzydła i gromadzą się w klatkach... coś w tym jest.
pozdrawiam Lokomotywo :)
Opublikowano

Poeta skazany na wieczne potknięcia i szukanie mijającej chwili i wyższych, często niedosięgalnych wartości. To już było, aż chce się powiedzieć, ale ty zrobiłeś to (moim zdaniem) nadzwyczaj uroczo i prosto. To mi się podoba.
Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


pamiętam z BL, nie dosłownie ale czyżby jakieś zmiany...?
co do "poetów" zdanie mam jedno. brak takowych: rasowych... zresztą, każdy może uważać każdego za kogo chce :) hm. z zakończenia wynika, że frazy mają skrzydła i gromadzą się w klatkach... coś w tym jest.
pozdrawiam Lokomotywo :)
No ciut się zmieniło:) Frazy się gromadzi, potem wypuszcza, a co do poezji i poetów przez duże P, sama nie wiem:) Dziękuję i też pozdrawiam:)
Opublikowano

Parafrazując (?) za Stachurą chcę tylko dodać do poprzednich komentarzy
- Wszyscy są poetami, ale z innymi głowami

i dlatego człowiecze życie jest takie tajemnicze, i poetyczne...
(variety is spice of life)

Pozdrawiam i znikam w "tumanie moria gałubom"

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Stary_Kredens Wróciła !!!!!! Bo jest najsubtelniejszą i najpiękniejszą istotą na ziemi. Ale rizpacz już była. I stąd ten wiersz. Bardzo dziękuję :) A Kredens niech trwa wiecznie :)
    • @Stary_Kredens Świetny wiersz o nietożsamości człowieka z jego życiem. Nasza wyobraźnia tworzy światy intensywniejsze niż rzeczywistość. Soczysty i pobudzający :)
    • @Migrena czy to prawda czy sztuka dla sztuki? , ale jeśli prawda to sztuka tak rozpaczać, no i tak kochać. Ach ! A ona taka nieczuła  Kredens pozdrawia 
    • Porzuciła mnie - nie jak kobieta. Jak Bóg, który wypalił swoje imię z nieba, a gwiazdy zaczęły płakać krwią w czarne jeziora kosmosu. Nie było słów. Były zgliszcza głosu. Była cisza – tak ciężka, że złamała kręgosłup światu. Była cisza, która pachniała trumną i obciętym jezykiem anioła. Patrzyłem, a jej oczy odklejały się ode mnie jak galaktyki od centrum. Patrzyłem, a moje serce pękało jak planeta rozrywana pazurami komet. Nie krzyknęła. Krzyk byłby wybawieniem. Jej milczenie było czarną dziurą - pożerało wszystko: moje imię, mój puls, moje jutro. Zsunęła mnie z siebie jak skórę, jak węża, który zostawia martwy oddech na kamieniach. Zsunęła mnie jak cień wciągnięty przez rynnę deszczu. Jak modlitwę, której nigdy nie wysłuchało niebo. A ja? Ja zostałem ruiną oddechu. Zostałem wrakiem w oceanie nocy, gdzie nawet rekiny ciszy nie chcą mnie kąsać. Zostałem pustym teatrem - a scena we mnie płonie, lecz nikt nie gra. Cierpię - jak księżyc, któremu odcięto światło, a on wisi nad światem jak trup w srebrnym sarkofagu. Cierpię jak słońce, które połknęło własny ogień i stało się grobem światła. Cierpię jak echo, które się dusi w gardle gór. Teraz piszę - nie w zeszyt, ale w czerni nocy, w bliznach ścian, w krwi ciszy. Piszę, bo słowa są jedynymi zwierzętami, które jeszcze przychodzą do mnie w śnie. Kochałem ją jak obłęd, który wziął ślub z burzą. Kochałem ją jak śmierć kocha ciszę - do końca, bez oddechu, bez ratunku. Kochałem ją jak lustro kocha twarz, która je rozbiła. A teraz jestem tylko cieniem psa, który wyje w pustkę - ale nawet echo go zdradziło. Jestem liściem, który spadł w próżnię kosmosu. Jestem wierszem, który chciał być człowiekiem, ale stał się krzykiem – rozpiętym między ziemią a nicością.  
    • @Nata_Kruk Nata ! Tak. Mam ładne komentarze od ludzi których cenię, lubię i szanuję. Ty też się do nich zaliczasz. Bardzo dziękuję za wspaniały komentarz. Bukietem kwiatów i uśmiechem :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...