Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

niewiele brakowało, a zapatrzyłbym się w okna
czerwone co dnia od krwi nabiegłej do oczu.
całe lato jesień bez jesionki, tkwiłem po drugiej stronie,
tak odległej, jak kres od początku.

od szarości do zieleni balansem niedyskrecji
bywałem obecny i niewidzialny powiewałem
białą flagą oddania i walkoweru.

jutro, jutro, jutro,
skrzeczały firanki poczerniałe żałobą i niepokojem.
zdejmij w końcu stanik, bogini krzątania
wte i wewte między kuchnią a sypialnią.
masz piersi, jakie przydałyby się do układanki
nocy skorumpowanej żądzą posiadania.
wyszedłem w kruczy dzień, co mi ledwo obiecuje,
dzisiaj, dzisiaj, dzisiaj.

już nie podglądam.
noszę cię na sobie białą skórą.

Opublikowano

u mnie o staniku będzie następnym razem - zaplanowałem już wcześniej :-) ...
Najmocniejszy w wierszu końcowy , intrygujący dwuwers ... " bogini krzątania " też boskie ;-)
Tekst mocny , spójny , zgrzyta tylko troszeleńkę " jesień bez jesionki " chociaż nasuwa zamierzony obraz ... Niemniej swoje zdanie po lekturze wszelakich - podtrzymuję .
Aha - z tych po trzykroć jutro i dzisiaj : siekiera motyka i ... erotyka ;-))
Super wiersz !

Opublikowano

Babo z ...!!! Bez jaj! Podoba się? No to świetnie. Bardzo mi bardzo. Cieplutko pozdrawiam, Para:)

Zobacz sobie w filmie Kieślowskiego. To wiersz do głównego wątku "Krótkiego filmu o miłości".

Cmook.

Opublikowano

Noc skorumpowana żądzą posiadania- jakie to kuszące!
A te powtórzenia: jutro i dzisiaj- nieźle nakręcają. No i sprawiają, że ten niby statyczny obraz jest pełen dynamiki, rozpala zmysły i kieruje je ku temu, co zacznie się dziać...fiu, fiu- zaćwierka wróbelek, pewnie teraz on zacznie podglądać..:)
ps. wiem, Aniu, że to nie o wróbelku, ale zawsze ich wszędzie pełno :)))
Kocham się w erotykach, Twój podziwiam i zabieram.
No i oczywiście gratulacje za super udane pisanie z pozycji peela męskiego!
Pozdrawiam ciepło, Grażyna
:)

Opublikowano

Grażko: W mojej babskiej paplaninie zdarzają się wiersze "na zadany temat". To wiersz do filmu Kieślowskiego, stąd facet jako podmiot mówiący.
Jeśli sprostałam zadaniu, cieszę się. Do Warsztatu wklejam erotyk z kobietą w roli peela. Zapraszam.
Miło mi Cię gościć, zawsze.
Cieplutko, Para:)

Opublikowano

Do Kieślowskiego, czy nie, ale dobry wiersz. Tyle, że z niego rzeczywiście nie wynika, jak zakończyły się wyczekiwania i nadzieje tego nieszczęsnego podglądacza - nie da się rozszyfrować, co znaczy: "noszę cię na sobie białą skórą". A film nie powinien być uzupełnieniem wiersza - to powinny być zupełnie osobne, zuniwersalizowane dzieła sztuki.
Pozdrawiam ciepło.

Opublikowano

Jeśli mnie pamięć nie myli, to peel nosił coś białego na swojej skórze,
w każdym bądź razie przez czas jakiś, czego zresztą w danym momencie
mocno się zawstydził.
Wiersz jest bardzo w porządku, podoba się!!
Serdeczności
- baba

Opublikowano

Dawidzie: Mówimy tu sobie na "ty". Proszę bardzo.
Dziękuję, że Ci się podoba. Tak, pozostałe "krótkie filmy"... Kieślowskiego także oglądałam.
Mam wrażenie, że oglądałam większość jego filmów. A ten wiersz napisałam kiedyś na konkurs.
Cieplutko pozdrawiam. Para:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Kwiatuszek Szczerze mówiąc jeszcze nie wiem . To pierwsze próby. Gitary też muszę odkurzyć. Ale taki jest plan. Co jakiś czas rozciągam palce, zaczynam nucić i śpiewać.    Kocham te swojej gitary i muzykę którą z nich wydobywamy. :)
    • Chodź. Wejdźmy tam. W las głęboki, w polany dzikich listowi o korzennym aromacie wieczornych westchnień. Wiesz, słońce jaśnieje w twoich włosach koroną, kiedy je rozczesujesz dłonią, jakby w zadumie.   Idziemy serpentyną wijącą się, zagubioną w przestrzeni gorącego lata, wśród stłoczonych lękliwie czerwonych samosiewów, wiotkich winorośli… W krzaku jaśminu, co lśni kroplami rosy, jawi się pajęczyna drżąca. I w tym drżeniu, w tej przedwieczornej zorzy, my.   Chodź. Weź mnie za rękę. Chcesz, wiem, choć kroczysz w panteonie niedomówień i jakichś takich, jakby pobocznych spojrzeń, które w tobie kiełkują z nasion niepewności.   Idziemy w cichym kołysaniu wierzb, w powiewach wiatru kładących się na pniach, na przydrożnym płocie drewnianym, na sztachetach, między którymi słońce przepuszcza w migotach swoje cienkie nitki jaskrawego blasku, na kładce przerzuconej nad perlistym nurtem strumienia, wśród feerii mżących kryształów.   Na naszych ustach i dłoniach, na skroniach…   Chodź. Wejdźmy w te szepty rozochoconych brzóz. W ramiona kasztanów ze skrzydlatych cieni. Niech nas oplotą, abyśmy mogli wzbić się na nich ku słońcu lekko. Z cichym krzykiem zamarłym na ustach.   Idziesz z tyłu ścieżką, bądź kilka kroków przede mną.   Dokądś wciąż wchodzisz. Skądś wychodzisz. Z jakichś zakamarków pełnych anemonów, z leśnych ostępów i w kwiecistym pióropuszu na głowie. Bogini natchniona śródpolnym wiatrem łagodnym. Uśmiechnięta.   Chodź. Idziesz. Znowu idziemy. Ty, przede mną. To znowu odrobinę za mną. Obok. Przechodzisz. Przemykasz lekko. Zatrzymujesz się, rozmyślając nad czymś.   To znowu zrywasz się truchtem, wybiegając o parę kroków wprzód.   Idę za tobą w ślad.   Kiedy wyprzedzam cię, oglądam się za siebie. Podaję ci rękę.   Nikniesz w cieniu na chwil parę, jakby celowo, naumyślnie. Na moment albo może i na całą wieczność. Nie wiem tego na pewno, ponieważ olśniewa mnie przebłysk spadający z nieba, co się wywija z korony wielkiego dębu.   Wiesz, to wszystko jest takie ciche i ciepłe. miękkie od poduszek z mchu i paproci.   Szepczę, układam słowa, kiedy ty, wyłaniasz się bezszelestnie z cienia (nagle!) i cała w pozłocie.   Od migotów blasku. Od drżeń.   Tuż za mną. Jesteś. I jesteś tak blisko przede mną, jedynie na grubość kartki papieru tego wiersza, który właśnie piszę (dla ciebie) albo źdźbła trawy, którym muskasz niewinnie moje spragnione usta.   Wychodzisz wprost na mnie, przybliżasz się, jakby w przeczuciu nieuniknionego zderzenia Wyjdź jeszcze bardziej. Proszę. A proszę cię tak, że już bardziej się nie da. Wiesz o tym. Więc wyjdź… Wyjdź za mnie.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-07-31)    
    • @Nata_KrukNo, bo jak krótki może być długi ? :) Dziękuję i pozdrawiam:) @Marek.zak1Akceptujesz, zgadzasz się na wszystkie plusy i minusy. Dziękuję i pozdrawiam:) @LeszczymAlbo i nie :) Któż to wie :) Dziękuję i pozdrawiam:)
    • @Alicja_Wysockaten świat jest taki mały Las Palmas jest za rogiem? to ja się oszukałem marzenia mógłbym spełnić w knajpie ? w Gdyni, a nie w Krakowie?   :)) dziękuję i pozdrawiam:)    
    • @Nela Sam wiersz bardzo dobry, niesamowicie trafnie oddaje stan ducha. Dobrze, że piszesz, jest tutaj mnóstwo wrażliwych osób, mamy swoje wzloty i upadki. Jeśli to osobiste odczucia, to warto coś z tym zrobić. Pisanie o tym. to dobry początek. Bardzo pozdrawiam.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...