Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

/załącznik do materiałów z pedagogiki stosowanej dla rodziców i nauczycieli/


uczył się z łatwością

uchwałą rady pedagogicznej
mianowany pierwszym uczniem
drugiej klasy gimnazjum

kiedy koledzy dukali łacinę
nic nie rozumiejąc
na własną rękę próbował
czytać Cycerona

Puszkin Lermontow Niekrasow Tołstoj Turgieniew
to jego prawdziwi szkolni kompani
pierwszy uczeń nie tylko się starał
był najzdolniejszym
najpilniejszym
najlepiej prowadzącym się chłopcem

odznaczony złotym medalem
wstąpił na uniwersytet
kurs nauki wydziału prawnego przerobił wprawdzie
jako samouk na zesłaniu
ale egzamin dyplomowy
zdał bez żadnej koniecznej wówczas protekcji
celująco

nie wiedzieć dlaczego
wynik egzaminów nie znalazł potwierdzenia
w sądzie
gdzie jako adwokat
bronił biednych wieśniaków i robotników
bo wszystkie sprawy przegrał

a było to wtedy
gdy zmienił kolegów

nad starożytnych Greków i Rzymian
poetów i artystów
przełożył Karola Marksa

II

ambitny mądry uczeń
stał się adwokatem diabła
wymyślił państwo pozbawione praw
moralności i kościoła
z nienawiści uczynił cnotę
i siłę
rozumne okrucieństwo ustanowił nową religią

fanatyczny terror
azjatycką schedę po Mongołach i Tatarach
ogłosił zbawieniem ludzkości
której cierpienia leczył
niezawodnym lekiem
o obiecującej nazwie
Czeka

poznając życiorys
dobrego ucznia
Lenina
pamiętaj
dobremu uczniowi może towarzyszyć
jego zimny cień
beznamiętny rozum zdążający
za wizją apokalipsy

  • Odpowiedzi 43
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



- łobuzy najczęściej wychodzą na ludzi, natomiast mózgowcy w imię "idei" z miast i państw robią cmentarze...wystrzegam się "zimnych" o wysokim IQ - to potencjalni "jeźdźcy apokalipsy" ale z diabelskiej biblii...
albo inaczej - szkolne łobuzy wyrastają z łobuzerstwa, natomiast pilni uczniowie zaczynający łobuzować w wieku dorosłym są bardzo niebezpieczni....
historiozofia jest moją pasją obok dziesiątek innych pasji, nawet tej gdy w pasji się nurzam...
:))!
J.S
Opublikowano

Jan Wodnik.;

"ideologiczne klapki na oczach" są trafnym podsumowaniem historycznej Temidy z przepaską na oczach - ślepota jest częstą cechą polityków ale tak skrzętnie ukrywaną że dopiero po hekatombie jaką urządzili współczesnym udaje się to zauważyć -

dziękuję
i pozdrawiam

J.S

Opublikowano

Jacku,
w dalszym ciągu nie przekonuje mnie ta poezja polityczna.
Ulotna ona i zbyt zaangażowana. Już chyba wolałem Ludwika XVI,
choć w obu tych wierszach dostrzegam tę samą, tyle że powielaną
w innych realiach historycznych, matrycę. Większa plastyczność
widoczna była w obrazowaniu Króla Słońce. W przypadku Lenina (?)
lub jego ucznia (?), brak poetyckiego mięsa. Sam szkielet zbyt
schematyczny, zgodny z wiedzą potoczną. Co gorsza także
ta pedagogika jakaś dogmatyczna. Chyba i ona ma tu tylko jedno
zadanie - potwierdzić założoną tezę.
Uff... Trochę tęsknię za Twoimi wierszami i trujących roślinach.
W nich widać wielką znajomość rzeczy i poetyckie przeżycie.
Czy próbowałeś ich wszystkich?
Pozdrawiam
Cz.

Opublikowano

stanisław prawecki.;

- jeśli masz na myśli Stalina, uczeń ten realizował tylko jeden postulat leninowski: bezwzględność i wyrachowanie musi dać polityczne profity, a cena się nie liczy; strzał w tył głowy był jedynym argumentem dla racji istnienia bolszewi - w tej materii, argument siły okazał jedynym, w którym uczeń okazał się mistrzem;
ale on tylko podążał za wizjonerem Leninem, nie stać go było na finezję stworzenia fundamentów imperium zła, był zbyt ograniczony własną brutalnością;

J.S

Opublikowano

Cezary Sikorski.;
wiersze z tezą najczęściej przypominają wykład a nie "słowopienie", a to temat dyktuje poetykę a nie odwrotnie;
lirycznie o Leninie umiał bredzić Majakowski, ale też z poezji uczynił ideologiczne hasełko - ja sięgnąłem po elipsę, co jest artystycznym zabiegiem, właściwym także dla poezji;
ale rozumiem, że sentymenty właśnie natury ideologicznej budzą w Tobie protest...ja mięso poetyckie zamieniłem tu w bananowy aksjomat, na którym niejeden "działacz" wywinął kozła;
poetycki zielnik o którym piszesz nie traktuję jak literacką sałatkę w której miałbym się specjalizować czy nie daj Boże - doktoryzować; jak długo można udawać że na ziemi rosną tylko kwiatuszki i nie zauważać istnienia państw, narodów, społeczeństw z ich problemami bytowymi i ideowymi uwikłaniami;
-w imię czego miałbym się ograniczać tematycznie?
nie mozna całe życie jeść tylko bryndzy, czasem chce się ryby, brzoskwini, wędzonki....

pozdrawiam
J.S

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



- góral się nie boi dopóki wie, że boją się górala, hej!
a wyjątki, cóż - podobno potwierdzają regułę; w szkole podstawowej miałem z polskiego tylko dety bo ponoć "gryzmoliłem" okrutnie, ale już w liceum nikogo nie interesował charakter mojego pisma - skupiano się na treści i treść oceniano; trudny wybór - ćwiczyć rękę czy umysł...
:))!

J.S
Opublikowano

poezja ma różne twarze, może zachwycić, może sprowokować do myślenia, czasem jest nudna, niezrozumiała, tendencyjna, w tym wypadku mam wrażenie, że poezja niczym lecytyna pozwala nam nie zapomnieć o historii, która w nas samych
pozdr

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
  • Ostatnio w Warsztacie

    • Nie widzieliśmy się ile? To ona by musiała powiedzieć. Oczywiście wszelkie sztampowe wyznania, w stylu "Nie mogłem przestać o tobie myśleć...", sobie darowałem - niczego w życiu nie znosiłem gorzej niż wpisywania się w jakiś archetyp, spełniania czyiś założeń, jakichś wyobrażeń mnie, nawet tych pozytywnych. I tutaj, konwenanse romantycznego, kruchego kochanka z anemią, zostawionego u bram dorosłego życia wolałem sobie darować, z szacunku do samego siebie, jak i do niej. Wyczuwałem, jakby ona również dzieliła moją niechęć do archetypów, może to mnie do niej podświadomie przyciągało. Zdarzało mi się prowadzić z nią rozmowy przed snem, zwierzałem się z wszystkiego co aktualnie ciążyło mi na sercu, czy na żołądku, ona kołysała mnie nogą na nodze, a ja usypiałem się własnym słowotokiem. Ale jak to jej powiedzieć, i po co? W takich momentach naprawdę zaczyna się odczuwać jakim skazaniem dla ludzkiego charakteru jest mowa. Nie mogłem znaleźć słów ani celnych, ani w ogóle jakkolwiek przydatnych, musiałem pozwolić ciszy, poezji momentu zagrać to, co chciałbym usłyszeć, w końcu w ciszy zawiera się już każdy wybrzmiały dźwięk, a wprawne ucho znajdzie w niej dokładnie ten, którego oczekuje. Ja niestety byłem zbyt zajęty, aby słuchać, dla mnie cisza nie była brakiem odzewu z jej strony, była brakiem mojego głosu. Czy to narcystyczne? Może nie w tym przypadku. Bo i ona to dobrze wiedziała. Kolejny raz poczułem jakby linię porozumienia, wspólną zabawę, improwizację na cztery dłonie na tych samych klawiszach, szum wiatru biegający od mojego ucha do jej i z powrotem. Ona również szukała się w ciszy. Dojrzały kasztan upadł z głuchym łoskotem na ziemię, gubiąc się w trawie. Poczułem ten sygnał, po tym spotkaniu wiele razy jeszcze słuchałem kasztanów, lecz nigdy nie mogłem powtórzyć tego uczucia. Wydało mi się, jakbym usłyszał w tym uderzeniu wszystko co chciałem usłyszeć, a zarazem wszystko co chciałem wyrazić, że ona równie to czuje, że ona wypadła z łupiny, i że ja się przed nią obnażam, nie musiałem już więcej słuchać, nie musiałem już więcej mówić. Choć wiem że ona również to czuła, nie miałem czasu zobaczyć tego w jej twarzy, wstała wspierając rękę na moim kolanie i odeszła. No tak, w tej chwili to już było oczywiste.

      Edytowane przez yfgfd123 (wyświetl historię edycji)
  • Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach




×
×
  • Dodaj nową pozycję...