Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

kiedy jeszcze gęsi na owsianych rżyskach klepały niezebrane kłosy
jak polne zdrowaśki a szczygieł kąpał się w mgłach konopnego gaju
zimowe jabłka pachnące sianem znosiły ze strychu kolędy o Marii
rodzącej jemiołę i czas się zatrzymywał w aureolach aniołów

martwy karp jak płonące stygmaty Joanny d'Arc patrzył z wyrzutem
na jodłę płaczącą żywicznymi łzami matki dzieliły chleb z ostatniego
pierwszego lniany obrus drżał na stole szukając drogi do klasztoru
żeby zdążyć przed krzyżem pierwsza gwiazda nad stajnią i koń
jak samotna pieta pragnący mówić ludzkim głosem

z czasów gdy wszystko było inne pozostało to samo
z niebieskich murów przerobionych na mosty ciężko
przenosić słońce na ramionach wczoraj byliśmy nadzieją
dziś jesteśmy winą z podwórka z trzepakiem z knajp
dla zagubionych ze szkoły otwartej dla boga przemocy

cel uświęca środki gdy między słowem a gestem
depczemy po trupach do celu na wszelki wypadek
niech będzie trup uświęcony w cywilizacji menedżerów

Opublikowano

cel uświęca środki gdy między słowem a gestem
depczemy po trupach do celu na wszelki wypadek
niech będzie trup uświęcony w cywilizacji menedżerów

Bez "wniosków końcowych". Jeżeli czegoś nie powiedział wiersz, to puenta już tego nie nadrobi, jeżeli powiedział - to po co ?

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Idziemy. Las jeszcze śpi, ale już czuje nasz oddech - gałązki pochylają się nad nami jak anioły, które chciałyby dotknąć tego ciepła między naszymi dłońmi. Mech pod stopami jest miękki jak skóra snu, jak cienka warstwa marzenia, która ugina się pod nami, zapamiętując każdy krok, każde drżenie, każde zbliżenie ramion. Trzymam Twoją dłoń - delikatną, drżącą, pełną ukrytych iskier - i czuję, jak pulsuje w niej światło, jakby Twój puls chciał wejść w równy rytm z moim. Opowiadam Ci bajki : o drzewie, co marzyło o gwiazdach, o rzece, która nosi na plecach całe niebo, o wilkach uczących noc oddychać śpiewem. A Ty śmiejesz się - tym swoim dziewczęcym  śmiechem, co rozświetla ciemność, dotyka mojej szyi jak ciepły powiew - i wtedy wiem, że każda opowieść jest o nas, choć ani jedno słowo nie wypowiada naszych imion. I nagle wiem - wystarczy jeden Twój dotyk, ten najcichszy, by we mnie rozświetlić całe niebo - takie, które drży w rytmie Twojego oddechu. A potem - pojawia się siódme niebo. Nie nad nami, lecz tu, w przestrzeni pomiędzy, gdzie Twoje palce wtapiają się w moje, gdzie nasze oddechy stają się jednym cichym płomieniem, którego nie gasi nawet chłód lasu. Idziemy dalej, po mchu, co pamięta nas lepiej niż czas; po świetle, które łapie się Twoich włosów jak rozgrzane złote nici; po ciszy, która owija nas jak miękka chusta, nie pytając, dokąd zmierzamy. A las, ten stary, wierny las, szepcze za nami: - wróćcie. Bo jeszcze nie wszystkie drżenia opowiedzieliście sobie dotykiem.                      
    • @Laura Alszerpodrywa dziewczyny:)
    • @violetta sugerujesz, że Migrena to agent 007? ;) 
    • @Kwiatuszek

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       Kwiatek dla Kwiatka :)   A wiesz, dwóch gości rozmawia, na temat tego, co powiedzieć kobiecie, dając jej kwiatka. - Jak to co?  Zwyczajnie,  - Kwiatek dla kwiatka.  Ale akurat przydarzyło się pudełko czekoladek więc... - Pudło dla pudła, powiedział. 
    • @Alicja_Wysocka Dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...