Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

rosną we mnie oddechy

Ona_Kot

Przez Ona_Kot
w Wiersze gotowe - publikuj swoje utwory

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Jacek_P.

Jacek_P.

Opublikowano
Opublikowano

Kochani! Wszyscyście potraktowali Kocicę jednoznacznie - erotycznie! No tak - ten chleb. Ja też chlebuś lubię - mniam! Jednakowoż Kocisko dodało tam różności, które miały wprowadzić drugie dno! Właśnie te ręce równoległe, zakrywanie blizn, upiory, huśtawki nastrojów... Wszystko to pasuje wspaniale do erotyku, ale wszak nie tylko! Wkręcać się też można "inaczej". Czy mam rację Pani Okocimiu (O Kocim Imieniu). Jeżeli tak, to pewnie gryzłaś się w język, żeby tego nie powiedzieć, choć między wierszami coś tam przebłyskiwało chyba.
Coraz bardziej jestem zakociany.
Pozdrawiam!

Ja-cuś

Ona_Kot

Ona_Kot

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

w język nie w język....
czytelnik ma prawo do swojego czytania
a czyta, jak mu chleb dyktuje ;)

ja często widzę i wprowadzam 2 i 3 głębie w wierszu
ale to tylko "moje" głębie, że tak powiem
nikogo nie chcąc tym obrazić
to po prostu jest tak we mnie
że nie dziwota
że ciężko to wykryć

pozdrawiam

  • 8 lat później...
teraa

teraa

Opublikowano
Opublikowano

szkoda, że już najprawdopodobniej umarłaś literacko - szczególnie po takich tekstach. ta końcówka stanowiła kanwę mojego toku myślenia i porównań. takie teksty pamięta się przez lata.

  • 1 rok później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Bożena De-Tre
      Przesłanie Pana Incognito

      Przez Bożena De-Tre · Opublikowano

      @krys929 I chylę czoło przed Herbertem ...uznaję jego dumę i wielkość bo On Mistrz ukształtował mnie choć o tym nie wie przecież........zapachniało świadomie i przekornie myślę ''pracuj'' ''idż''.......gratulacje.
    • violetta
      (... goździk)

      Przez violetta · Opublikowano

      @Natuskaa Goździków w deszczu to nie widziałam, ładne ma kolory:)
    • Natuskaa
      Nadzieja która nie ma złych zamiarów

      Przez Natuskaa · Opublikowano

      To prawda wszystko jest po coś i ten wiatr i deszcz i słonko... można sobie zrobić eksperyment i spróbować w każdym dniu zobaczyć cos pięknego. Zawsze się znajdzie.   Pozdrawiam :)
    • wierszyki
      Słowa z second handu są w cenie/myśli/

      Przez wierszyki · Opublikowano

      Taka modna,ostatnio sentencja: Nieważne, kto głosuje, ważne, kto liczy głosy. J.Stalin Pzdr       
    • Natuskaa
      (... goździk)

      Przez Natuskaa · Opublikowano

      Z goździkiem jest tak, że długo pozostaje w zastanowieniu. W tym stanie wyciąga się łodygą: smukłą, bezlistną, mało wymagającą. Czasami ma wrażenie, że takim badylem pozostanie już do jakiegoś tam końca, lawirując całym swoim, poniekąd sztywnym ciałem przez życie, jakie mu dano, niezauważany przez pszczoły, trzmiele czy choćby motyle. Robi to, ponieważ jest bardzo spragniony słońca i wiatru. Czyżby był niedokarmiony? – zapytasz. O tak, ziemia opiekuje się nim, a jednak on dokładnie wie o tym, że aby wydać plon, potrzebuje czegoś więcej. To coś jest nieuchwytną jakością, która lubi się dozować w nieoczekiwanych momentach z siłą, jaka całkowicie zaspokaja oczekiwania. Dopóki jej nie znajdzie, nie wypuszcza pąków, ale wytrwale ciągnie te pragnienia w górę. Czasami robi to w deszczu, ozdabiając się kroplami. Żeby wyglądać zjawiskowo łapie je i kolekcjonuje w swoich wspomnieniach, jak nitki muliny, którymi haftuje się piękny obrus do swojego domu. Taki, który zachwyci gości leżąc na stole, jeszcze na długo zanim gospodarz postawi na nim kawę i ciastka i inne cudowności w jakich się wyspecjalizuje.  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Bywają też dni suche. Wtedy zagląda korzeniami do ziemi i pyta – dlaczego? Jak długo jeszcze będę tak chcieć, a nie dostawać? Głowę opuszcza cierpiąc katusze i nie jest już taki wygięty i nie ma już tyle nadziei, lecz czuje się zapomniany - bardziej, niż wtedy, kiedy padał deszcz. Ale nadchodzi dzień zbilansowania, wyrównane szale już tylko nim kołyszą. Wsłuchany w ciszę własnego spokoju czuje, że sensem istnienia jest przyjmowanie. Nauczył się robić użytek z tego, czego może dosięgnąć. Liście wydłuża dla zagarnięcia większego terenu roboczego, wypuszcza małe odgałęzienia, żeby się nie złamać, kiedy wicher okrutny i grad i inne szaleństwa targają światem, a korzeniami penetruje boczne rejony, korzystając z dorobku dziada, pradziada i innych krewnych. Nareszcie czuje, że żyje, że jest niezależny od strachu o własne istnienie, bo w swoim bycie zrobił już wszystko, co trzeba zrobić. I mówię wam, nawet by nie zauważył, że jego kielich właśnie się otwiera, gdyby nie ten gwałtowny ruch wokół jego osoby. Owady wszelkiej maści poruszające się swoim robaczkowym ruchem, często wirowym - całymi dniami go odwiedzają, bo oto wybuchają w nim kolory. Nie wiadomo dlaczego teraz, nie wiadomo.... bo to goździk, a nie każdy może być goździkiem...

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...