Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

chcecie czy nie jest to wiersz o was

Pan_Biały
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Pan_Biały

Pan_Biały

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

są niektórzy podobni do origami
powyginani przez bycie tu
jest cywilizacja spadających jabłek

robaki zadomowią się w miłości
nie ma sentymentów by dosiąść Olimpu

zdarte kolana obrosną tęsknotą
za placem zabaw
rośnie drut kolczasty

na czyjejś głowie
stoi świat

Magda_Tara

Magda_Tara

Opublikowano
Opublikowano

łykam bez jednej zbędnej literki, Rafał
to dla mnie wiersz
;D
:))))))))
dzięki - to za tamto
;D


a za drutem kolczastym
mieszkają króliki
spłoszone płochliwe niepewne
swej futrzanej mocy
nie przeczuwając błogosławionego dotyku
nie wiedzą jakie ukojenie
spokój i siła
zmykają do nory

to wiersz o mnie

;D

Grażyna_Kudła

Grażyna_Kudła

Opublikowano
Opublikowano

"na czyjejś głowie
stoi świat"- to oczywiście o mojej głowie...
moje kolana są całe, ale dusza ma liczne zadrapania, bo ja tak na przekór, próbuję przedzierać się przez ten kolczasty drut :)
świetna myśl i zapis;
no i oczywiście podziękowania za wiersz :)
pozdrawiam ciepło, Grażyna

Pan_Biały

Pan_Biały

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Witaj - ciekawy wiersz - a dlaczego - mówi o czymś czego inni nie zauważają
i się tego boją .
Bardzo mi przypadł twój wiersz .
Myślę że ujrzę go wyżej - wart tego miły kol.
pozd.
no, właśnie ale dlaczego się boją?
dobrze, ze przypadł:)
jeszcze żaden mój z W nie trafił do P, ale kto wie, zawsze może być ten pierwszy raz:)
dziękuję za czytanie i komentarz
pozdrawiam
r
Joanna_Janina

Joanna_Janina

Opublikowano
Opublikowano

Nie chodziło mi tak bardzo długość wiersza ale o jakość. Dobry poeta potrafi w niewielu słowach przedstawić bardzo dużo mądrych treści, które czytelnik wciąż odkrywa. Tobie się to udało.

Pozdrawiam raz jeszcze :)

Janina

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • andrew
      Wilderness

      Przez andrew · Opublikowano

      zdawałoby się  że ja i Ty …   a my  my tak daleko od siebie    pozory  gra słów  wszystko wygląda logiczne  nawet może się podobać  ale wewnątrz  wewnątrz pustynia  i w codzienności gdy znikniemy sobie z oczu przepadamy  często i w nieskończoności    patrzą na nas  mówią  ci to muszą być szczęśliwi  tacy zawsze....   8.2025 andrew   
    • Adam Zębala
      Słowa które dobrze brzmią

      Przez Adam Zębala · Opublikowano

      @Waldemar_Talar_Talar dziękuję bardzo również pozdrawiam twoje słowa są bardzo ważne 
    • Alicja_Wysocka
      List od końca

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      Nie rozkochał mnie w sobie. Rozkochał mnie w poezji. Poznaliśmy się w górach - wędrowaliśmy w większej grupie, szliśmy obok przypadkiem. Oboje gadatliwi, trochę śmieszni, trochę zapatrzeni. Nic wielkiego - ot, kilka dni na szlaku, rozmowy między krokami, wspólna herbata z termosu. Na koniec wymieniliśmy adresy. Tak zwyczajnie, niezobowiązująco, „na wszelki wypadek”. I to on napisał pierwszy. List przyszedł po kilku dniach. Pamiętam, że czytałam go przy kuchennym stole, w półśnie, z herbatą, jakby z lekkim niedowierzaniem. Był inny. Nie opowiadał tylko o tym, co słychać, ale miał w sobie rytm, swobodę, lekkość. Czytało się go jak książkę, jak opowieść. A na końcu - wiersz. Nie jego. Jakiś klasyk. Tęskny, miękki, trochę tkliwy. Zaskoczyło mnie to, bo nikt wcześniej nie przesyłał mi wierszy. A już na pewno nie na końcu listu, jak puenta. Odpisałam. A on znowu - odpowiedź, i znowu wiersz. Zaczęłam czekać nie na same słowa, ale właśnie na ten fragment na końcu. To był moment, który rozświetlał dzień. W domu nie było zbyt wielu tomików poezji - może Mickiewicz, jakieś lektury. Zaczęłam więc szukać wierszy sama. Najpierw dla niego - by też coś pięknego mu wysłać. Ale z czasem... Zaczęłam je czytać dla siebie. Złapałam się na tym, że kiedy dostaję list, zaczynam od końca. Wiersz był najważniejszy. A potem - pewnego dnia - pomyślałam: „A co tam… Może i ja bym coś spróbowała napisać.” Napisałam pierwszy wiersz. Niepewnie. Tak, jakby słowa znały drogę, ale ja nie byłam pewna, czy mam prawo je prowadzić. Nie pokazałam go nikomu. Jeszcze nie. Ale napisałam. I to nie był koniec, tylko początek. Pierwszy raz opublikowałam wiersz w internecie - na stronie, którą prowadził ktoś, kto już pisał. Kto miał swoje miejsce, swoje słowa. On powiedział: „Nie ma się czego wstydzić.” A ja - choć z drżącym sercem - mu uwierzyłam. To było jak uchylenie drzwi. A potem były kolejne - inne strony, portale, przestrzenie, gdzie poezja mogła być nie tylko czytana, ale i usłyszana. I tak doszłam - do teraz, do dzisiaj. Dziś wiem, że nie trzeba się bać własnego głosu. Bo kiedy wiersz się rodzi - trzeba mu dać światło. Nawet jeśli nie wiadomo, czy ktoś go przeczyta, zrozumie, przytuli. Bo może gdzieś, kiedyś, ktoś przeczyta od końca. I od tego zacznie się jego własna opowieść.    
    • Marek.zak1
      Zakochanie

      Przez Marek.zak1 · Opublikowano

      Ładnie, a peelka widać z tych kochliwych. Pozdrawiam
    • Jacek_Suchowicz
      lato odchodzi po cichu

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      @Wiesław J.K. serdeczne dzięki za te nuty jak malowane to jest fakt czy też melodię mi przyniosły bo póki co słowami gram :)))     @Annna2 lato każdego niespokojne przechodzi burze oraz deszcze umie wyciszyć i ukoić wzdychamy; mogłoby być lepsze :)))  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...