-
Ostatnio w Warsztacie
-
kwiaty bzu kwitnące w maju
napawają swoją wonią
opadające płatki porwał ze sobą wiatr
gdzieś daleko, zabrał w nieznane
słońce wpada do pokoju mego przez okno
jego delikatne promienie padają na ściany
na zewnątrz rozbrzmiewa ptasi śpiew
nad nami rozpościera się błękitne niebo
obłoki niczym wata cukrowa
słońce tuż za nimi się chowa
pełno zieleni, krzewów i liściastych drzew
bujnie rosnąca trawa, po której
chodzi się jak po dywanie natury
a majowe kwiatki rosną tu i tam
żółte mlecze budzą się w ciągu dnia
a gdy słońce ich żegna, chowają się
--- rozkwitając ponownie z kolejnym dniem
konwalie już dzwonią swoimi dzwoneczkami
ich śnieżna biel
kojarzona z niewinnością i gracją
błękit niezapominajek przypomina mi o niebie
z żółtym oczkiem w centrum - to słońce
górujące w samo południe dnia
a majowe kwiatki rosną
przyszły do nas wraz z wiosną
zielony dywan pokryły w plamach
z wiatrem roznosi się ich słodki zapach
0
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 38 odpowiedzi
- 718 wyświetleń
-
- 28 odpowiedzi
- 643 wyświetleń
-
- 22 odpowiedzi
- 224 wyświetleń
-
- 19 odpowiedzi
- 309 wyświetleń
-
- 18 odpowiedzi
- 474 wyświetleń
-
.thumb.jpg.c6402d327434378a63c34511438aff13.jpg)
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
.thumb.jpg.2a4c1fb1be2384bf2f494e0e37245a0e.jpg)
Przez aniat. · Opublikowano
Nie teraz. Bo właśnie deszcz pada na dworze tak rzewnie. Poczekam. Nie będę się nigdzie spieszyć niepotrzebnie. Usiądę tutaj. I w samotność się wtulę. Może też porozmawiam ze sobą czule. Usiądę i poczekam. Na czas lepszy, który się z jutrem przywita. Na kwiat w doniczce szarej, który rozkwita. Na marzenia, co właśnie pieszczą firankę. Poczekam. W dłoniach trzymam filiżankę. -
Przez samanta_13 · Opublikowano
kwiaty bzu kwitnące w maju napawają swoją wonią opadające płatki porwał ze sobą wiatr gdzieś daleko, zabrał w nieznane słońce wpada do pokoju mego przez okno jego delikatne promienie padają na ściany na zewnątrz rozbrzmiewa ptasi śpiew nad nami rozpościera się błękitne niebo obłoki niczym wata cukrowa słońce tuż za nimi się chowa pełno zieleni, krzewów i liściastych drzew bujnie rosnąca trawa, po której chodzi się jak po dywanie natury a majowe kwiatki rosną tu i tam żółte mlecze budzą się w ciągu dnia a gdy słońce ich żegna, chowają się --- rozkwitając ponownie z kolejnym dniem konwalie już dzwonią swoimi dzwoneczkami ich śnieżna biel kojarzona z niewinnością i gracją błękit niezapominajek przypomina mi o niebie z żółtym oczkiem w centrum - to słońce górujące w samo południe dnia a majowe kwiatki rosną przyszły do nas wraz z wiosną zielony dywan pokryły w plamach z wiatrem roznosi się ich słodki zapach -
Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano
"Nauka może i powinna prowadzić do mistyki i niejednokrotnie tak było. Ale musi to być nauka rzetelna, pokorna i mądra, anie pyszałkowata, powierzchniowa i próżna.Przecież celem nauki jest poznanie tego, co jest Moim dziełem. Poznając dzieło, poznaje się stwórcę, o ile jest się dość skromnym, aby sukces poznania nie oślepił pychą prowadzącą do traktowania siebie jako stwórcę. Nie analizuj tego, co dałem poznać, bo zaplączesz się w swoją ograniczoność. Przyjmuj moje światła takimi jakie one są i nic więcej. Widząc zamglony obraz Mojej Prawdy, nie staraj się dorysowywać tego, co niewyraźne, bo zniekształcisz i stanie się karykaturą. Obrazu Mistrza nie może poprawiać dziecko, bo cóż z tego wyjdzie? I cóż wychodzi ...? 280 pn.10.11.86, g.23,35 Świadectwo Alicja Lenczewska -
Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano
@Roma PL szuka kontaktu — z dawnym sobą, z bliskimi, z czymś większym. Modlitwę do chmur i gniew na deszcz rozumiem jak jakieś emocjonalne napięcie i zagubienie. Proste „znajdź mnie” odczytuję jako wyraz samotności i pragnienia bycia zauważonym. Pozdrawiam -
Przez Adam Zębala · Opublikowano
Złotą lektykę czterech mężczyzn niesie, człowiek ubrany w biel z niej wysiada. Złoty powóz zajechał, przez sześć koni ciągniony, ten sam mężczyzna nim przyjechał. Cztery skrzynie złotych monet przyniesiono, mężczyzna je rozrzuca niczym ziarno na pole. Czterech przywódców się spotkało rozmawiają bardzo długo, każdy chce być liderem. Wszyscy jednego Boga swoim ogłosili razem modlić się będą. Ludzie na polu zboże zbierają przy blasku słońca w samo południe ciężkie worki noszą. Nikt już nie zazna głodu podadzą sobie ręce i będą tańczyć na łące niebieskie kwiaty zbierają. Po latach sporów porozumienie zawarli wszyscy idą razem te same symbole religijne niosą.
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się