Dziewczynka

[Magdalena_Pianistka]

Powoli rozdzierasz szatę moralności
Cała splamiona w promieniach
Pragnień
Na szyi ślad
Ukąszenia
Ze spływającym jadem
Niezagojona, świeża
Rana
Rozgrzane myśli
Rozdeptane zasady
Rozdmuchane słowa
I szepczesz : Chodź...
Ucho oszalało
Krwiste , nabrzmiałe
Rozgrzane
Powoli wydobywa się z ciebie
Słodka woń zwycięstwa
Ciało wymyka się
Na lewą stronę świata

Grzecznie pozbywam się
Duszy
Wieszam ją na wieszaku
Tuż obok łóżka
Lecz biała ściana zalana atramentem
Przypomina o prawidłowej pisowni
I mleko w szklance
O moralności
Lecz poszeptując
Zakrywasz białą ścianę
Ukradkiem
Strącasz mleko
W przepaść rozkoszy
Nie wiedząc jak
Zaś wiedząc kiedy
Ponownie zdejmuję duszę
I niezupełnie pewna
I zupełnie rozebrana
Podchodzę

[Anna_Para]

Piękne to, pełne zmysłów i zgrabnej metafory. Podobasie! Para:)

[Pan_Biały]

a ja niestety nie znalazłem tu nic dla siebie
czekam kolejnych
pozdrawiam
r

[bruno seping]

jest zmysłowe i owszem. tylko czytając - jeszcze zmysłów nie tracę:P

pzdr:)

[Kikus Dzikus]

całkiem ciekawy i zgrabny wiersz
również czekam na więcej, bo się Pianistko nieźle zapowiadasz:)
pzdr

[M._Krzywak]

Zgubiłem się między duszą a wieszakiem.

Pozdrawiam.

[cezary_dacyszyn]

po trzech pierwszych wersach pomyślałem , że pisała kobieta . A jednak dziewczynka ...